02. Cena prawdy

  Niespokojnie wpatruję się w tarczę czarodziejskiego zegara wiszącego w moim pokoju. Złote wskazówki, jakby na złość, ciągle przyspieszają. Mam wrażenie, że każda minuta mija z prędkością jednej milisekundy.

 Postanawiam oderwać wzrok od tego przeklętego narzędzia, skupiając się na dźwiękach dobiegających z pierwszego piętra, gdzie 'rodzice' przygotowują dom na przybycie gościa.
 Oboje zachowują się tak, jakby za piętnaście minut miał do nas przyjść król lub jakiś inny arystokrata.

 Prycham z poirytowaniem. Albus Dumbledore z pewnością jest niezwykłym czarodziejem, którego nazwisko kojarzy zapewne każda istota na całym magicznym świecie.

 Mnie jednak nie interesują jego osiągnięcia.

 Jestem pewna, że on zna prawdę o moich biologicznych rodzicach.
O tym czy żyją, czy też nie lub może mnie porzucili...

 I w jakim celu zostałam tak niespodziewanie przeniesiona do innej szkoły?

 Trzy dni po otrzymaniu listu z Hogwartu, dwie duże, czarne sowy dostarczyły pod mój dom wielką i niezwykle ciężką paczkę.
 Była zaadresowana do mnie i zawierała wszelkie potrzebne podręczniki i przybory na czwarty rok w nowej szkole. Nie zabrakło też szkolnej szaty, która okazała się jakby stworzona dla mnie.

 U moich opiekunów wywołało to nie mniejsze zdziwienie. Papa myślał, że będziemy musieli udać się do Anglii, by kupić wszystko na Ulicy Pokątnej.

 Oczywiście, ta informacja niewiele mi mówiła.

 W Beauxbatons wszelkie potrzebne rzeczy otrzymujemy w szkole. Stroje, książki, dodatkowe kociołki do prac domowych, grube kodeksy dobrych manier, własny zestaw farb, ołówków i innych przyborów potrzebnych na zajęcia ze sztuki.
Nawet pidżamy dostajemy takie same.
 Z różdżkami jest tradycja, że wszyscy pierwszoklasiści, w pierwszym dniu szkoły, gromadzą się w Sali Lustrzanej i każdy musi wypróbować minimum dwie sztuki, by znaleźć tą właściwą.
 Mnie przypadła, jak to mam w zwyczaju mawiać, „drzewna mieszanka” – mahoń i wierzba, dziesięć i trzy czwarte cala.

~*~

  Z zamyśleń wyrywa mnie dźwięk dzwonka do drzwi. Przed wyjściem z pokoju nerwowo przygładzam czarną, elegancką spódniczkę...

 I nagle czuję ból.
Potężny, mający swoje źródło w okolicach serca, rozchodzący się po całej klatce piersiowej z niezwykłą prędkością.
 Mam wrażenie, że ktoś wbił mi sztylet i powolutku przeciąga nim po całym narządzie, z góry na dół.
 Opieram się o framugę drzwi dysząc ciężko, gdy, ni stąd, ni zowąd, ból, jak się pojawił, tak znika.

- Co do cholery...

- Carine, skarbie – dobiega mnie z dołu wołanie Papy. – Zejdź na dół, ktoś bardzo chce cię poznać!

 Potrząsam lekko głową wyzbywając się resztek niedawno przeżytego szoku. Odruchowo przykładam dłoń do piersi, jakby chcąc się upewnić, czy serce nie przestało mi bić.

 Następnie szybko zerkam w swoje lustrzane odbicie.
Przeczesawszy palcami włosy i nerwowo oblizawszy wyschnięte wargi, wypadam ze swojego pokoju dosłownie, jakby się w nim paliło.

 Dopiero na schodach zwalniam kroku. Delikatnie stawiając bose stopy na kolejnych stopniach, staram się wychwycić choć strzępki rozmowy 'rodziców' z przybyszem.
 Po niektórych zdaniach dochodzę nawet do wniosku, że muszą nieźle się znać i dopiero wtedy zdaję sobie sprawę z tego, że moi opiekunowie uczęszczali do Hogwartu.

 I Maman, i Papa od dziecka mieszkali w Anglii. Dziadek ze strony 'ojca' był Francuzem, lecz i on wyemigrował z ojczystego kraju wiele lat temu.

 W domu zawsze porozumiewamy się w języku angielskim. To daje mi przewagę, na przykład, w szkole na dodatkowych lekcjach tego języka i, chyba jako jedyna w klasie, może nawet w całej szkole, potrafię wyraźnie wymówić „h”*.

 Nagle dociera do mnie, że tak naprawdę nie wiem, co wygoniło moich opiekunów z  kraju piętrowych autobusów i zwyczaju five o'clock.

  Dręczona tymi myślami podchodzę do drzwi salonu i lekko, bardzo dyskretnie, wystawiam głowę korzystając z tego, że wszyscy zebrani w pomieszczeniu są pochłonięci rozmową.
 Moim oczom ukazuje się, dobrze znana mi ze zdjęć w różnych encyklopediach magicznych o wybitnych czarodziejach, sylwetka sędziwego mężczyzny z długą, białą brodą i tak samo siwymi włosami, o jasnych oczach i okularach połówkach osadzonych na haczykowatym nosie.

 Właśnie mam wejść do salonu, gdy niespodziewanie dla siebie samej zahaczam stopą o krawędź dywanu i z krzykiem zaskoczenia ląduję plackiem na podłodze w samym wejściu do pokoju.

- Pour I'amour de Dieu, Carine! – Woła Maman po francusku, podbiegając do mnie i pomagając podnieść się z podłogi.

- Och – słyszę głos z pewnością należący do naszego gościa – a więc to jest wasza podopieczna....

- Tak, panie profesorze – odpowiada Papa patrząc na mnie z lekkim rozbawieniem w niebieskich oczach. – Zazwyczaj nie robi takiego przedstawienia, chyba powinien pan czuć się zaszczycony.

- Dobry wieczór – mówię, nie potrafiąc powstrzymać wielkiego rumieńca wstępującego na moje policzki. – Je m'appelle... To znaczy... Jestem Carine.

 Dalej odczuwając lekkie zażenowanie własną wpadką, obserwuję jak jasny wzrok starca dokładnie lustruje całą moją postać. Przechylam głowę na bok, usiłując wyczytać cokolwiek z wyrazu jego twarzy. Bezskutecznie.

- Witaj... Carine – odzywa się po paru sekundach niezręcznej ciszy, a ja zastanawiam się, dlaczego zrobił taką znaczącą przerwę nim wymówił moje imię. – Cieszę się, że jednak przedstawiłaś mi się po angielsku. Mój francuski poważnie kuleje po kilkudziesięciu latach nieużywania.

 Uśmiecham się delikatnie, nagle zdając sobie sprawę, że jeżeli sama nie przejdę do konkretów, to cała wizyta może się przerodzić w zwykłą lekcję języka francuskiego.

- Cieszę się, że zechciał nas pan odwiedzić – staram się zacząć w miarę grzecznie, w końcu przez cztery lata wałkowałam podstawowe zasady etykiety.

 Ponieważ Dumbledore milczy, jakby wyczekując dalszych moich słów, kontynuuję:

- Ponieważ... – urywam na sekundę. – Ponieważ sądzę... Że mógłby pan mi w czymś pomóc.

- Bardzo chętnie ci pomogę, oczywiście, jeżeli będę w stanie. Cóż to za sprawa?

 Mrugam lekko zdezorientowana, ale w mgnieniu oka się opanowuję. Pewność, że trafiłam na właściwą osobę, wzrosła we mnie niezwykle szybko.

Biorę głęboki wdech i na jednym wydechu wyrzucam z siebie słowa:

- Czy wie pan coś o moich prawdziwych rodzicach?!

 Momentalnie słyszę jak Maman bierze głęboki wdech. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że jako jedyna w pomieszczeniu stoję, po czym szybko podsuwam do siebie jedną z puf .
Ani na moment nie przestaję śledzić twarzy dyrektora.

 Normalnie jestem naprawdę cierpliwa, ale w obecnej sytuacji wprost nie mogę usiedzieć w miejscu. Mam tyle pytań. Tyle niewyjaśnionych spraw, a czas ucieka...

- Owszem – odpowiada – wiem coś o twoich rodzicach. Co dokładnie chciałabyś...

- Wszystko – wchodzę mu w słowo, starając się tym samym trochę przyspieszyć bieg wydarzeń.

- Dobrze. W sumie dlatego też tutaj jestem...

 No, nareszcie jakaś normalna odpowiedź, myślę z radością, czując jak serce zaczyna mi szybciej bić z tej całej ekscytacji.

- Więc... Co byś powiedziała na to, byśmy wyjaśnienia zaczęli od... Twojego prawdziwego imienia?

 Zamieram, wpatrując się w niego z szeroko otwartą buzią. Czy on powiedział...

- Więc okłamywaliście mnie także w sprawie mojego imienia?! – Zwracam się tym razem w stronę moich opiekunów, nie kryjąc w głosie wyraźniej nuty goryczy.

- Nie wiedzieliśmy, naprawdę! – Woła Maman podniesionym głosem, cała zalana łzami.

- Nie złość się na nich – wtrąca się mężczyzna – naprawdę tego nie wiedzieli.

 Znów wpatruję się w niego wzrokiem kompletniej idiotki. Przez chwilę nie mam pojęcia co powinnam w tej sytuacji odpowiedzieć.

- Więc czyj... Czyj to był pomysł? – Dukam, czując w gardle potwornie dużą gulę.

- Mój – odpowiada krótko, a widząc moje otwarte ze zdziwienie usta, dodaje – sprawa była niezwykle poważna, moja droga. Musiałem wtedy powziąć bardzo radykalne kroki...

 To mi nie wystarcza. Każdy chyba w tamtych czasach „musiał powziąć bardzo radykalne kroki”, bo przecież urodziłam się jeszcze w czasach wojny z Lordem Voldemortem...
Nie mam jednak siły na dalszą dyskusję w tym temacie.

- Jak w końcu mam na imię?

- Caroline – odpowiada z uśmiechem, a ja czuję, jak automatycznie oblewa mnie zimny pot. – Caroline Lilyanne...

 Maman pyta o coś Dumbledore'a, ale ja nic nie słyszę. 

 Szumi mi w głowie, znów słyszę kołysankę. Wspomnienie ciemności sprawia mi potworny ból. Swoją uwagę koncentruję jednak na tym, jak kobiecy głos wypowiada jedno imię... 

 Caroline...

 Mrugam szybciej powiekami, upewniając się czy wciąż siedzę w tym samym miejscu. Wydaje mi się, że bicie mojego serca można usłyszeć nawet z mojego pokoju.

 Spanikowana, przełykam nerwowo ślinę, po czym, trochę bezczelnie, przerywam trwającą rozmowę:

- I co się z nimi stało? Z moimi rodzicami? Czy oni... Żyją?

 Mężczyzna spogląda na mnie znad swoich okularów połówek i, ku mojej lekkiej irytacji, odpowiada pytaniem na pytanie:

- Słyszałaś może, moja droga, o Zakonie Feniksa?

 Zaprzeczam ruchem głowy i wzdycham. Czuję, że choć staruszek zamierza ujawnić mi prawdę, to celowo z tym zwleka.

 Przez następne pół godziny wysłuchuję historii tajnej organizacji stworzonej przez samego dyrektora, która miała na celu walkę z Voldemortem i jego zwolennikami.
 Opowieść jest na tyle ciekawa, że na moment zapominam o dręczących mnie myślach, póki Dumbledore nie mówi, że...

- Twoi opiekunowie, podobnie jak i biologiczni rodzice, byli jednymi z członków Zakonu.

 Wlepiam zdumione spojrzenie w parę siedzącą na sofie. Na ich twarzach zauważam wyraźne zmieszanie, ale również i... Ból?

- Papo, czy to prawda?

 Gdy 'ojciec' się odzywa, jego głos jest dziwnie zmodulowany:

- Tak, to prawda. Wraz z paroma znajomymi z Hogwartu, razem z Larą, wstąpiliśmy do Zakonu. Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, kim tak naprawdę są twoi biologiczni rodzice – mówi, a ja po jego wzroku widzę, że nie kłamie. – Podjęliśmy się jednego z trudniejszych zadań. Szpiegowaliśmy śmierciożerców. Nie było łatwo. Nie raz z kolejnych misji wracaliśmy z poważnymi ranami lecz było to nic w porównaniu z tym, jakie piętno odbijała ta robota na naszej psychice. Mimo to nie poddawaliśmy się. Do czasu... Do czasu aż Lara zaszła w ciążę...

  Popatrzyłam się z przerażeniem na Maman. Była w ciąży? Co w takim razie stało się z dzieckiem?!

- Byłam wtedy w drugim miesiącu – odpowiada na moje nieme pytania. – Wraz z Adrianem postanowiliśmy opuścić Anglię. Nikt nie miał do nas żalu, a my obiecaliśmy, że wrócimy najszybciej jak tylko to będzie możliwe – ton jej głosu zniżał się z każdym wypowiedzianym zdaniem. – Byliśmy już na granicy, gdy... Zaatakowali nas. Śmierciożercy. Dziecko nie miało szanse na przeżycie...

 Mój oddech staje się spazmatyczny. Poroniła. Mogła zostać matką, ale, wbrew woli, odebrano jej największy skarb!

- Maman... – szepczę, nie panując nad, cisnącymi się do moich oczu, łzami.

 Podrywam się z pufy, podbiegam do kanapy i zarzucam jej ręce na szyję.

Przez chwilę tkwimy w czułym objęciu, po czym wciskam się między nią, a 'ojca' i zwracam się do Dumbledore'a:

- A moi rodzice? Jak w końcu z nimi było, bardzo proszę mi powiedzieć, to dla mnie naprawdę wiele znaczy...

- Lily i James? Oni... Byli jednymi z najlepszych i najbardziej aktywnych członków Zakonu.

 Nagle czuję jak mięśnie moich opiekunów gwałtownie się napinają. Zauważam jak wymieniają przerażone, znaczące spojrzenia.

- Lily?!

- James?!

- Znacie ich? – Pytam się, lekko wystraszona ich niespodziewaną dla mnie reakcją.

 Oni, jakby w ogóle mnie nie słyszeli, zwracają się do dyrektora:

- To niemożliwe... – Szepcze Papa. – Przecież oni mieli tylko jednego syna. Przecież Harry... James sam mi przecież mówił...

- Zaraz, zaraz – wtrącam mu się w słowo. – Czy po tym co powiedziałeś mam wnioskować, że miałam... Mam... Brata?!

 Spoglądam z wyczekiwaniem w stronę Dumbledore'a. Widok jego opanowanej twarzy sprawia, że zaczynam się denerwować.

- Owszem, Caroline, masz brata. Bardzo niezwykłego brata, można nawet powiedzieć.

- To znaczy?

 Mężczyzna uśmiecha się do mnie, a ja już wiem, że znów coś zagmatwa, nim otrzymam wyczekiwaną odpowiedź. Nie jestem więc zaskoczona, gdy po raz kolejny odpowiada mi pytaniem:

- Zapewne wiesz o Zaklęciach Niewybaczalnych? – Kiwam głową, czekając na jego dalsze słowa. – W tym o najgroźniejszym. Kropce nad „i” w słowie „śmierć”...

- Avada Kedavra – szepczę prawie bezgłośnie, dostając gęsiej skórki na samą myśl o jego skutkach.

- Zgadza się. Twoi rodzice nie byli w stanie nic zrobić... Voldemort zabił ich jednym ruchem różdżki. – Czuję jak łzy spływają mi po policzkach wielkimi kroplami, nerwowo zagryzam dolną wargę, by nie wybuchnąć głośnym szlochem. – Tylko jeden czarodziej przeżył jego działanie... Tym kimś był twój brat...

 Chcę coś powiedzieć, gdy nagle czuję się tak, jakbym dostała patelnią w tył głowy. Tracę kontakt z rzeczywistością.

 Przed oczami staje mi pracownia obrony przed czarną magią w Beauxbatons. Widzę siebie – trzynastoletnią, rudą istotkę siedzącą w jednej z pierwszych ławek.
 W sali panuje niesamowita cisza. Można usłyszeć latającą muchę, ale nawet na nią nikt by nie zwrócił uwagi.
 Wszystkie pary oczu śledzą, chodzącą od jednej ściany do drugiej, Mademoiselle Violin opowiadającą o teorii Zaklęć Niewybaczalnych.

- Klątwa Avada Kedavra... – Mówi, od czasu do czasu łypiąc groźnym wzrokiem na któregoś z uczniów. – To najgroźniejsze... Najokrutniejsze Zaklęcie Niewybaczalne powodujące natychmiastową śmierć.

 Obserwowanie strachu w oczach młodych nastolatków, najwyraźniej, sprawia jej przyjemność. Z lekko złowieszczym uśmieszkiem dodaje:

- Dziecko nienawiści... Chęci mordu... Bez żadnego, powtarzam, ŻADNEGO przeciwzaklęcia... Tylko jedna osoba, małe dziecko, ją przetrwało. Był to `Arry...

- Potter – szepczę, czując na sobie wzrok opiekunów i Dumbledore'a.

 Już nie mam serca, tylko maszynę pracującą milion razy szybciej. Mam wrażenie, że krew rozsadzi mi naczynia krwionośne. Oczy na chwilę zachodzą mgłą. Zęby usilnie starają się przegryźć delikatną skórę warg, póki nie czuję na języku metalicznego smaku własnej krwi.

 Spoglądam to na Maman, to na Papę – ich wzrok jest dla mnie jednoznacznym dowodem na to, że informacja, którą przed chwilą usłyszałam, jest w pełni prawdziwa.

- Jak mogłam być taka ślepa! – Jęczy 'matka', biorąc w dwa palce kosmyk moich rudych włosów. – Włosy Lily... – Szepcze praktycznie bezgłośnie.

- I oczy Rogacza... – Dodaje 'ojciec' łamiącym się głosem.

 Chcę zapytać, dlaczego, u licha, nazywa mojego Tatę 'Rogaczem', ale odkładam to na czas późniejszy, mając w zanadrzu jeszcze parę ważnych pytań do dyrektora.

- Czy on... – Z trudnością dobieram słowa. – Czy on... Wie o mnie?

- Nie – odpowiada krótko. – Podobnie jak większość magicznego świata. Nikt nie ma o tobie bladego pojęcia. Właśnie taki był mój plan...

- Ale teraz mam jechać do Hogwartu... – Wchodzę mu w słowo. – Czy to ma na celu... Zjednoczenie nas? Wyjawienie... Prawdy?

 Jego jasne spojrzenie znów dokładnie mierzy moją postać. Czuję wielką gulę w gardle, a dłonie pocą się mimo woli.

- To już inna sprawa, chociaż ma wiele wspólnego z twoim bratem. Dlatego też zostałaś przydzielona do tego samego domu co on.

- Jakiego znów domu?

 I znów wysłuchuję kolejnej opowieści o miejscach w Hogwarcie, gdzie wszyscy uczniowie mogą wypoczywać lub w inny sposób spędzać czas wolny. Slytherin. Ravenclaw. Hufflepuff. I ten, do którego mam uczęszczać – Gryffindor. 

- Rozumiem – odzywam się po wysłuchaniu Dumbledore'a – że to ja będę mu musiała wszystko wyjaśnić?

- Nie od razu. I jeszcze nie wiem, w jaki sposób Harry dowie się prawdy. Ale, przez jakiś czas, nie będziesz mogła mu o niczym powiedzieć. Twój brat w ostatnim czasie bardzo wiele przeszedł, poza tym nie jesteśmy jeszcze pewni jak twardy jest grunt, na którym stoimy...

- Więc po co mam być w tym samym domu?! – Wybucham niespodziewanie, nie mogąc już dłużej ukrywać buzujących we mnie emocji. – Po co w ogóle pan mi powiedział, że mam... Brata. I jak pan sobie to wyobraża, bym, ot tak, przechodziła sobie obojętnie obok człowieka, który jest jedyną pozostałością mojej prawdziwej rodziny?!

 Czuję, że moja klatka piersiowa unosi się w niemiarowym, przyspieszonym tempie. Ukradkiem zerkam na swoich opiekunów, którzy siedzą z opuszczonymi głowami, lekko skuleni, jakby chcieli ukryć się przed prawdą, jaką niedawno poznali.

- I to jest właśnie twoje zadanie, Caroline Potter – na dźwięk mojego prawdziwego imienia i nazwiska przeszywa mnie zimny dreszcz. – Nie wiesz jeszcze wielu rzeczy, a myślę, że na dzisiaj dosyć masz już odkrywania tajemnic o sobie, prawda?

 Nie, nie prawda, odzywa się we mnie jakiś głosik, chcę wiedzieć więcej, więcej...

- Czyli mam kłamać? – Pytam się z wyraźną pretensją w głosie. – Mam znów być, niczego nieświadomą, Carine Marie Marmouget, tak? Jest jeden problem, panie dyrektorze, ja nie umiem kłamać.

- To nie kłamstwo, moja droga. Musisz wiedzieć, że w ten sposób możesz pomóc swojemu bratu. Chciałbym ci więcej wyjaśnić, ale na razie nie mogę tego uczynić. Jednak czasy są ciężkie. Każda pomoc się liczy...

 W milczeniu wycieram łzę, która mimowolnie zaczęła staczać mi się po policzku.

- To jak? Pomożesz swojemu bratu?

 Podejmuję decyzję, zanim jeszcze zdążę się dokładniej zastanowić:

- Pomogę, ale pod jednym warunkiem – widząc pytające spojrzenie Dumbledore'a, biorę głęboki wdech i kontynuuję – Chcę zachować swoje prawdziwe imiona. Caroline Lilyanne. Nazwisko... Ono może... Poczekać.

 Zagryzam wargę i w napięciu czekam na decyzję dyrektora...

~*~

 Dochodzi północ. Noc na dobre rozlała się po niebie. Czarne chmury zasłoniły księżyc, zabrały również błyszczące gwiazdy. 

 Siedzę na parapecie w towarzystwie moich najlepszych dotąd przyjaciółek – myśli.
Dużo ich. Każda ma coś innego do wyszeptania mi na ucho. W powietrzu słychać ich cichutki chichot. Długo nie przestają mówić te małe gaduły, aż zwyciężają, gdy niczym zahipnotyzowana, zaczynam za nimi powtarzać:

 Na imię mi Caroline.

 Caroline Lilyanne Potter.

 Córka Lily i Jamesa Potterów.

 Moi rodzice nie żyją – zamordował ich Voldemort.

 Jestem siostrą Wybrańca.

 Mój brat nie ma o mnie zielonego pojęcia.

 Nikt nie wie, że istnieję.

 I, na razie, wszystko musi tak właśnie zostać...

- Cholera... – szepczę, nie słysząc już niczego, prócz własnego szlochu.

~*~

* szperając trochę w internecie natknęłam się na niezwykle ciekawą informację o akcencie Francuzów, jeżeli chodzi o język angielski; mają oni kłopoty z wymawianiem litery "h" w niektórych wyrazach. Przytaczając przykłady z cyklu o HP pragnę dać przykład, że, np. Fleur Harry' ego nazywała 'Arrym, a na Hogwart mówiła 'Ogwart.

 Będę szczera – notka nie za bardzo mi się podoba. Pisałam ja naprawdę długo, mimo to, coś mi w niej nie pasuje.

 Żeby nie było, że jestem zwykłą marudą, już Wam tłumaczę przyczynę takiego, a nie innego mojego zdania.
 Po pierwsze – nie cierpię pisać rozdziałów z Albusem Dumbledorem w roli głównej. Do dziś nie rozszyfrowałam sposobu myślenia tego człowieka, poza tym, mam do niego mieszane uczucia po przeczytaniu siódmej części o przygodach Harry'ego.
 Po drugie... Nie mam pojęcia czy wyjaśniłam, mniej więcej, wszystkie rzeczy dotyczące Caroline, które powinnam tak `na dzień dobry` wytłumaczyć. Główna bohaterka jest moim dziełem, mieszka w moim sercu – takie moje dziecko. Wiem o niej wszystko, jednocześnie w tym rozdziale miałam kłopoty z napisaniem najważniejszych rzeczy
 Mam jednak nadzieję, że zasłużyłam, chociaż, na czwórkę z tej notki i nie wygląda to aż tak źle...