03. Witamy w Hogwarcie! cz. 1. W oparach lokomotywy

 Nerwowo zakładam za ucho pasemko swoich rudych włosów, które wbrew mojej woli wymknęło się z luźno zaplecionego warkocza i, głośno wzdychając, przyglądam się stacji kolejowej w dzielnicy King's Cross.

 Budynek nie ma w sobie nic nadzwyczajnego i aż mi się wierzyć nie chce, że właśnie przez niego ma przejeżdżać pociąg, który zawiózłby mnie do nowej szkoły.

 Moje wątpliwości potwierdzają w dodatku tłumy mugoli tłoczące się zarówno przed głównym wejściem jak i zapewne w samym środku stacji.

 Krzywię się, kręcąc głową z dezaprobatą i jednocześnie szukając wzrokiem moich opiekunów.

 Znajdują się oni niecałe kila metrów za mną, z większej odległości lustrujący całą budowlę jak i otaczającą ją okolicę.

 W ich oczach dostrzegam iskierki rozmarzenia i radości. Wspomnienia przelatujące przez ich głowy sprawiły, że wydają się o kilka lat młodsi, dodały im coś z nastolatków.

 Uśmiecham się delikatnie, obserwując rozmarzenie wymalowane na ich twarzach, jednocześnie czując żal, że muszę przerwać im te miłe chwile.

- Hej, papo – zwracam się do 'ojca', delikatnie stukając go palcem wskazującym w prawe ramię. – Jest za piętnaście jedenasta... – Przerywam jeszcze raz spoglądając na zegarek. – Właściwie to za czternaście. Myślisz, że się nie spóźnimy?

- Nic się nie martw skarbie – odpowiada z szerokim uśmiechem na twarzy, zaciskając mocniej dłonie na uchwycie od wózka bagażowego. – Nim się obejrzysz, będziemy na peronie dziewięć i trzy czwarte.

- Ci Anglicy naprawdę nie mają nic lepszego do roboty tylko jakieś dziwaczne numerowanie peronów?

 Moi opiekunowie wymieniają między sobą porozumiewawcze spojrzenia, co traktuję jako wskazówkę - charakterystyczna nazwa peronu musi mieć coś wspólnego z czarodziejskim światem.

 Znalazłszy się już we wnętrzu budynku próbuję wyłapać wśród tłumu jakąś magiczną postać. Bezskutecznie... Zaczynam więc zastanawiać się jak może być oznakowany ten dziwny peron, by zwykli mugole w niczym się nie połapali. Może ciążą na nim zaklęcia? Albo hasło? Jakaś kontrola?

 Wypuszczam ze świstem powietrze, ukradkiem spoglądając na Maman i Papę ciągle nie przestających się uśmiechać, czego szczerze im zazdroszczę. We mnie samej więcej jest strachu i tremy aniżeli entuzjazmu.

 Nigdy nie zazdrościłam nowicjuszom. Teraz sama jestem „nowa” i prawdopodobnie przez kilka miesięcy tak właśnie będę się nazywać.

- Kochanie – głos 'matki' wyrywa mnie z zamyślenia. – Jesteśmy na miejscu.

 Mrugam mocniej powiekami, przywołując wszystkie zmysły do rzeczywistości. Gdy obraz przed oczami w końcu staje się wyraźny, przeczesuję wzrokiem cały obszar w poszukiwaniu czegoś niezwykłego.

 Ku własnemu rozczarowaniu, nie zauważam niczego magicznego prócz dwóch peronów oddzielonych od siebie barierką.

- Dobrze... Więc... Gdzie ten cały peron dziewięć I TRZY CZWARTE? Ja tutaj widzę jedynie dziewięć i dziesięć...

- Musisz iść w stronę tej barierki – tłumaczy mi Papa. – Prosto, przed siebie, nie zatrzymując się...

 W osłupieniu spoglądam na 'ojca', później na barierkę, potem znów na 'ojca'. Mam iść prosto, przed siebie, nie zatrzymując się... Na to żelastwo?!

- Est-ce que tu te fous de moi? – Pytam się piskliwym głosem, spoglądając na niego szeroko otwartymi oczami.

 W wyobraźni widzę siebie pchającą wózek bagażowy i pędzącą na stojącą przede mną przeszkodę...

- Nie walnę w to – jęczę, patrząc błagalnie na 'matkę' w oczekiwaniu, że może ona znajdzie jakiś złoty środek. – Chcę dotrzeć punktualnie na pociąg, a nie do szpitala!

 Oboje patrzą na mnie z wyraźnym rozbawieniem.

Mam ochotę wydrapać im te wesołe oczy. Czy oni nie widzą, że znalazłam się w potrzasku?!

 Zdenerwowana spoglądam na zegarek. Do jedenastej pozostało zaledwie sześć minut!

- Papo... – Szepczę, czując jak ogarnia mnie panika.

  Wzdycha z uśmiechem po czym klepie mnie po plecach.

- To co – posyła krótkie spojrzenie na Maman, następnie w kierunku barierki i zwraca się do mnie – razem?

 Czuję gulę w gardle i zdobywam się jedynie na krótkie przytaknięcie głową, po czym ruszam w stronę przeszkody z opiekunami u boku.

 Zagryzam mocno dolną wargę w oczekiwaniu na hałas i ból spowodowany zbliżającym się zderzeniem.

Kiedy mam już krzyczeć, że rozmyśliłam się i chcę wracać do Beauxbatons, słyszę wesoły głos Maman:

- No i jesteśmy na miejscu!

  Zaskoczenie powoduje, że po otwarciu powiek z moich ust wydobywa się jedynie krótkie „Och!”. To co widzę, przerasta wszystkie moje najśmielsze oczekiwania.

 Odruchowo odwracam się, by ujrzeć za sobą srebrną barierkę, lecz spostrzegam jedynie wielki łuk z napisem: Peron dziewięć i trzy czwarte.

 Spoglądam w stronę peronu i z łatwością zauważam wielki, czerwony parowóz, ziejący białymi, puszystymi kłębami dymu.

 Wagony są przepełnione pasażerami i na myśl, że za chwilę będę przeciskać się od przedziału do przedziału w poszukiwaniu wolnego miejsca, czuję jak żołądek fika mi podwójnego koziołka.

- Czyli przyszedł czas na pożegnania – odzywa się Papa po paru sekundach panującej między naszą trójką ciszy.

 Spoglądam na nich nieprzytomnie, zdając sobie sprawę z tego, jaka chwila właśnie nadeszła.

Niby powinnam być przyzwyczajona po pożegnań. W końcu wyjeżdżając do Beauxbatons również się z nimi rozstawałam.

 Teraz mam jednak wrażenie, jakbym już nigdy więcej miała nie zobaczyć tej dwójki – dwójki, która może i zataiła przede mną prawdę o mojej prawdziwej tożsamości, ale też opiekowała się mną przez czternaście lat mojego życia, dając wszystko czego potrzebowałam, od niezbędnego do normalnego funkcjonowania pożywienia, po miłość i poczucie szczęścia.

- Maman – jęczę z niekrytym smutkiem w głosie, wtulając się w jej ramiona, jednocześnie czując jak Papa również mnie obejmuje.

- Trzymaj się kwiatuszku – szepcze mi do ucha, zabierając z czoła rudy kosmyk. – I pamiętaj o wszystkich wskazówkach Dumbledore'a...

 Urywa i spogląda w swoją lewą stronę. Ponieważ wciąż obejmuje mnie jednym ramieniem, czuję jak jego mięśnie gwałtownie się napinają.

 Zaciekawiona wychylam głowę i z zaskoczenia gwałtownie krztuszę się powietrzem wypełnionym oparami z lokomotywy.

 Moim oczom ukazuje się kilkuosobowa grupka ludzi.

Oprócz miło wyglądającej krępej, rudowłosej kobiety oraz dosyć wysokiego mężczyzny z twarzą uwydatniającą wyraźne zmęczenie, którego brązowe włosy przetkane są wyraźnymi nitkami siwizny, dostrzegłam również przerażającego człowieka w średnim wieku z czapką bagażowego naciągniętą nisko na jedno oko i utykającego przy każdym kroku, a także kobietę o łagodnym spojrzeniu i gęstych, ciemnobrązowych włosach.

 Wśród nich widzę również paru młodych ludzi, z których większość ma włosy w ognistorudym odcieniu oraz wesoło biegającego czarnego psa.

 Mimo to mój wzrok zatrzymuje się na jednej osobie – czarnowłosym chłopaku w okrągłych okularach, którego twarz, znajoma mi dotychczas jedynie z różnorodnych zdjęć, wydaje mi się w tej chwili jakby jedyną znajomą.

- Harry... – mówię przyciszonym głosem, nie mogąc powstrzymać cisnących się do oczu łez.

 Nagle opanowuje mnie niezwykle dziwne uczucie... Nie takie jak ten potworny ból, który zapanował mną w dniu wizyty Dumbledore'a w moim domu.

 Mam wrażenie, że ktoś rozlewa po moim sercu ciepłą substancję kojarzącą się z miłością, czymś przyjemnym i... Bezpieczeństwem?

 Odruchowo chwytam się za klatkę piersiową, nie spuszczając przy tym wzroku ze swojego brata, który... Również przykłada dłoń do swojego serca, rozglądając się podejrzliwie dookoła.

Dokładnie w tym samym miejscu, w tym samym czasie... 

Co tu jest, do jasnej cholery, grane?!

 Odwracam się w stronę swoich opiekunów, chcąc odpędzić się od natłoku dziwnych myśli paraliżujących mój umysł od wewnątrz.

 Widok ich zmartwionych twarzy wcale mnie nie uspokaja. Obydwoje łypią ostrożnie na okularnika, po czym, z trwogą, spoglądają mi w oczy.

- Wciąż nie docierają do mnie niektóre szczegóły z twojego życiorysu – wzdycha 'ojciec' starając się przy tym uśmiechnąć do mnie pokrzepiająco.

- Jesteście, dosłownie, kopiami swoich rodziców... – Mówi 'matka', po czym zwraca się do mnie, bardziej stanowczo, nie kryjąc jednak wyraźnej nuty troskliwości w swoim głosie. – Tak mi przykro kochanie, że wy... Nie możecie... No wiesz, żyć jak każde normalne rodzeństwo, ale... Mimo to...

- Spokojnie maman – mówię przytulając się do niej z całej siły, chłonąc, tym samym, ostatnie dawki pokrzepiającej energii tak potrzebnej mi na najbliższe długie chwile. – Nie zrobię niczego głupiego, obiecuję.

 Posyłam ostatnie spojrzenie w stronę grupki otaczającej jedynego członka mojej biologicznej rodziny, śmiejąc się w duchu z czarnego psa, który, stanąwszy na dwóch tylnich łapach, dwie przednie położył na ramionach Harry'ego, za co został ostro zganiony przez rudowłosą kobietę.

 Dziwne, ale w tym, praktycznie niczym nie wyróżniającym się zwierzaku wyczułam coś... Ludzkiego?

 Nie mogąc dłużej panować nad chaosem w mojej głowie, rzucam ostatnie, pożegnalne spojrzenie w stronę swoich opiekunów, po czym znikam w zatłoczonym po brzegi wagonie, zdana od tej pory tylko i wyłącznie na siebie.

~*~

- Witam, nazywam się Caroline Marmouget, jestem tutaj nowa, mogę się dosiąść, w innych przedziałach nie ma już miejsca... – Staram się mówić uprzejmie i słodko, sztucznie uśmiechając się do własnego odbicia w szybie.

 Wzdycham z rozpaczą, po czym siadam na kufrze ustawionym na samym środku korytarza pociągu i skrywam twarz w dłoniach.

- To nie ma sensu! – Jęczę, nie przejmując się tym, że w pobliskich przedziałach mogą mnie podglądać lub podsłuchiwać. – Po co ja się w to wpakowałam? Trzeba było zostać w starej szkole. Raju tam, co prawda nie miałam, ale też nie chodziłam z etykietką nowej, a teraz? – Śmieję się z goryczą. – Jeszcze gadam do siebie, no, to chyba znak, że zaczynam świrować...

- Wcale nie uważam, żeby mówienie do siebie było oznaką świra. Wręcz przeciwnie, sama tak często robię...

 Przerażona odwracam się w poszukiwaniu źródła głosu, po czym, z otwartymi ustami, wpatruję się w stojącą przy moim kufrze postać dziewczyny.

 Ma niezwykle długie, jasne blond włosy w dosyć widocznym nieładzie. Jej brwi są jeszcze jaśniejsze, prawie że niewidoczne. Oczy ma lekko wypukłe, a na bladych policzkach malują się delikatne rumieńce.

 Ze zdziwieniem spoglądam na różdżkę, którą wetknęła sobie za ucho.

- ...bo, w końcu, przed kim nie można mieć żadnych tajemnic jak nie przed samym sobą – ciągnie dalej, zupełnie niezrażona moim, może trochę zbyt długim, milczeniem.

 W odpowiedzi zdobywam się jedynie na lekki uśmiech, starając się wytrzymać jej, dokładnie lustrujące moją postać, spojrzenie.

- Nie jesteś, widzę, zbyt rozmowna – mówi siadając obok mnie na kufrze. – Może to nawet dobrze, bo wiesz, lubię takie osoby. Przebywanie w towarzystwie głośnych gaduł troszeczkę mnie peszy, burzy wewnętrzną harmonię... Mogę chociaż poznać twoje imię?

- Caroline – odpowiadam wręcz automatycznie. – Caroline Po... To znaczy, Marmouget. Caroline Marmouget!

- Jesteś pewna? Troszeczkę się zawahałaś, jeżeli...

- To przez ten stres – urywam, bojąc się, że, jeżeli pozwolę na przeprowadzanie jakiegokolwiek dochodzenia, przez jakąkolwiek osobę, to cała tajemnica, niebawem, wyjdzie na jaw. – Wiesz, jestem tutaj nowa. Wcześniej uczyłam się w Beauxbatons, może kojarzysz, no wiesz, piękne różdżki?

- Ach tak, kojarzę... – Odpowiada lekko sennym głosem. – Głównie to z Turnieju Trójmagicznego... Czyli jesteś Francuzką, tak? Muszę przyznać, że akcent, mimo wszystko, masz typowo angielski... Więc... Co spowodowało, że, tak nagle, postanowiłaś zmienić szkołę?

 Pytanie dziewczyny jest dla mnie niczym policzek.

Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że, przez te kilka dni, kiedy to już znałam całą prawdę, nie wymyśliłam sobie żadnych sensownych wytłumaczeń na tego typu zagadnienia.

- To... Skomplikowane – tylko tyle udaje mi się z siebie wydusić.

 Jestem zła na siebie, że muszę okłamywać już pierwszą osobę, która, mimo swojego specyficznego wyglądu i sposobu patrzenia na świat, okazała mi jakąkolwiek uwagę.

 Z całego zamieszania zaczynam to zaciskać dłonie w pięści, to je znów rozluźniać.

- W porządku – mówi, o dziwno, ze zrozumieniem – niektórych rzeczy lepiej jest jednak nie ujawniać dopiero co poznanym osobom, wiem to.

 Wstaje, a ja mam ochotę złapać ją za rękę i powiedzieć całą prawdę – wszystko, byleby tylko nie zostawiała mnie samej w tym pociągu.

- Tak w ogóle, mam na imię Luna – odzywa się, nim jeszcze znika za drzwiami przedziału. – Jeżeli nie masz nic przeciwko praktycznie wyludnionym pomieszczeniu, to wiedz, że tu – wskazała głową na drzwi – są jeszcze wolne miejsca.

 Przepełniona nadzieją, że, może jednak, nie będzie to jeden z najgorszych dni w moim życiu, wpycham kufer do środka, po czym siadam przy oknie naprzeciwko dziewczyny, która, jakby już zapomniawszy o mojej obecności zaczytała się w lekturze jakiegoś pisma.

 Chcąc poznać tytuł gazety, delikatnie pochylam głowę i nagle zauważam, że...

- Eee... Luno? – Widząc jej lekko nieprzytomne, pytające spojrzenie przełykam nerwowo ślinę, starając się prawidłowo dobierać kolejne słowa. – Ta gazeta... Ona... Ty...

- Tak? Czy coś z nią nie w porządku?

 Trzymasz ją do góry nogami, chcę powiedzieć, jednak dziwna nuta w jej głosie sprawia, że jedynie kręcę przecząco głową, uśmiechając się przepraszająco i odwracając się w stronę okna.

 Mam zamiar ułożyć sobie jakąś ciekawą historyjkę na swój temat, na wszelki wypadek, gdybym została zaatakowana przez stadko wyjątkowo wścibskich ludzi łakomych na ciekawostki z mojej przeszłości, jednak, nim do głowy przychodzą mi jej pierwsze, niezbyt, z resztą, logiczne wersy, całe moje ciało i umysł ogarnia mocny i spokojny sen, któremu postanawiam oddać się całkowicie przynajmniej na pierwsze pół godziny drogi, biorąc pod uwagę, że koszmar nawiedza mnie tylko i wyłącznie w nocy.

~*~

 Budzi mnie donośny śmiech. Wręcz rechot. Później głośne szuranie butami i wrzaski.

 Drzwi do naszego przedziału otwierają się z impetem, po czym w wejściu staje wysoki i szczupły chłopak o ostrych rysach twarzy, zimnych oczach i niemalże białych włosach. Na jego twarzy błąka się wielki, arogancki, bezczelny uśmiech, kiedy, dosyć głośno, mówi na całe pomieszczenie:

- Hej, Pomyluna, świrusko, chyba ci się miejsca pomyliły! Ten przedział jest już zajęty, wszelkie dziwadła prosimy o natychmiastową ewakuację do... Dziwolągowa!

 Śmieje się szyderczo, a zaraz za nim wtórują mu dwa zachrypnięte basy. Dopiero wtedy uświadamiam sobie, że chłopak ma wsparcie – dwóch wysokich i tęgich nastolatków, najprawdopodobniej w tym samym wieku, nie wyglądających na zbytnio inteligentnych.

 Spoglądam z przerażeniem na dziewczynę – nadal czyta do góry nogami „Żonglera”, jakby nie zauważając nawet obecności nieproszonych gości.

 Kiedy zauważam jak jasnowłosy robi krok w stronę Luny, wzdycham teatralnie.

Nie chciałam w ten sposób zaczynać swojego nowego rozdziału, ale najwidoczniej, los postanowił, że teraz zmuszona byłam założyć na siebie maskę zimnej i wypyszczonej dziewczyny.

- Czyżby – mówię, wstając gwałtownie ze swojego miejsca i patrząc uważnie w jego szare tęczówki. – Jakoś nie zauważyłam tutaj wcześniej karteczki z napisem REZERWACJA... – Cmokam głośno, chcąc tym samym jeszcze bardziej pokiereszować jego dumę. – Coś ci się chyba pomyliło, blondasie, a teraz wybacz, ale przerwałeś mi drzemkę, którą, mimo wszystko, zamierzam kontynuować, więc, z łaski swojej, zejdź mi z oczu i to jak najszybciej!

 Okręcam się na pięcie i ruszam na swoje miejsce, gdy czuję, jak jego dłoń mocno ciągnie mnie za kaptur ulubionej bluzy.

- Nie tak szybko, smarkulo – syczy mi prosto w twarz – chyba nie wiesz, do kogo skaczesz... Jesteś świadoma tego, z kim właśnie zadarłaś?

  Wypowiadając te słowa wypina ku mnie dumnie pierś, na której widnieje duża plakietka.

- P... – Mówię na widok jednej literki na tle jakiegoś herbu, zapewne domu, do którego należał nastolatek – No i?

- No i? – Powtarzają za mną chórem dwa „goryle” stojące za chłopakiem.

- NO I? – Ryczy jasnowłosy. – Czy ty tylko udajesz taką głupią, czy naprawdę masz coś nie tak z głową?! Czy ty wiesz, z kim rozmawiasz?! Z prefektem, dziewczynko, z prefektem!

 Wywracam wymownie oczami powstrzymując się przed wyciągnięciem różdżki i trafieniem w nieproszonych gości jakimś urokiem.

- Słuchaj no, blondyn – mówię przez zaciśnięte zęby, mrużąc przy tym oczy. – Kompletnie nie wiem, kim, na Merlina, w tym Hogwarcie jest prefekt. Jestem tutaj nowa. N-O-W-A, rozumiesz? I radzę ci, zjeżdżaj stąd, nim stracę cierpliwość i zmienię cię w jakąś ropuchę, a, ostrzegam, że w poprzedniej szkole miałam praktycznie same wybitne z transmutacji...

 To powiedziawszy, zbieram w sobie całą siłę i, jednym ruchem, wypycham zaskoczonych nastolatków z przedziału.

- ZOBACZYSZ, RUDZIELCU, DOSTANIESZ SZLABAN JUŻ W PIERWSZYM DNIU!!! JUŻ JA SIĘ O TO POSTARAM!!! – Dobiega do mnie z zewnątrz, na co znów podnoszę się z miejsca i wychylam głowę z pomieszczenia obserwując jak wściekły chłopak mamrocze pod nosem jakieś przekleństwa skierowane, zapewne, pod moim adresem.

 Moją uwagę przykuwa jeden z kompanów prefekta, obładowany najróżniejszymi słodyczami, po czym do głowy przychodzi mi wyjątkowo diabelski pomysł.

 Wyjąwszy z tylnej kieszeni dżinsów różdżkę, kieruję ją w kierunku jednej z lukrowanych babeczek.

- Wingardium Leviosa – wypowiadam szeptem formułkę zaklęcia sprawiając, że ciastko wymyka się chłopakowi z dłoni w połowie drogi do ust, po czym wolno kieruje się w stronę szarookiego chłopaka.

 Dwaj osiłkowie patrzą się przez chwilę na babeczkę, po czym spoglądają w moją stronę.

Gdy nasze spojrzenia się krzyżują, poruszam znacząco brwiami w górę i w dół, powstrzymując się przed parsknięciem śmiechem na widok ich przerażonych twarzy, po czym, porozumiewawczo, kiwam głową w kierunku blondyna i opuszczam różdżkę...

Ciąg dalszy nastąpi...

~*~

 Miałam, z początku, zamiar opublikować dwie części tego rozdziału, ale, przed wyjazdem, mam tyle spraw do załatwienia, że druga część w chwili obecnej nie powinna ujrzeć światła dziennego.

 Wybaczcie, naprawdę bardzo bym chciała, ale, niestety, nawet własne zdrowie nie sprzyja mi przy tworzeniu tego postu i ledwie wytrzymywałam przed monitorem doprowadzając tą część do porządku.

 Mam do Was jednak prośbę o radę dotyczącą drugiej części tego rozdziału, otóż ma się w nim ukazać pieśń Tiary Przydziału występująca w piątej części książki o przygodach Wybrańca.

 Chodzi mi o to jak, Waszym zdaniem, byłoby lepiej - gdybym przepisała cały tekst czy tylko jego fragmenty (nie zamierzam w nim niczego zmieniać, tak na marginesie)?

 I to by było na tyle. Następny post "Witamy w Hogwarcie! cz. 2. `Słodkie` nie znaczy `niewinne`" opublikuję dopiero po powrocie z Trójmiasta czyli w drugiej połowie sierpnia.

Pozdrawiam serdecznie i życzę udanej drugiej połowy wakacji zwłaszcza tym, którzy od września, tak jak ja, rozpoczynają nowy rok szkolny i mają, niestety, krótsze wakacje od większości studentów (którym, rzecz jasna, również życzę mnóstwo słońca i radości, bo sierpień to jeden z piękniejszych miesięcy w roku).