03. Witamy w Hogwarcie! cz. 2. "Słodkie" nie znaczy "niewinne"

 Obaj w jednej chwili rzucają się na kolegę, chcąc uchronić go przed niespodziewanym atakiem, czym, jedynie, zwalają go z nóg.

- GŁĄBY! DUPKI! CIAMAJDY! – Słyszę jeszcze z korytarza, po czym, chichocząc, zamykam drzwi do przedziału.

 Wzdycham z uśmiecham, ale gdy spoglądam na Lunę, mój dobry humor pryska niczym bańka mydlana.

- Mogłaś mi choć trochę z nimi pomóc – mówię z lekkim wyrzutem, siadając obok niej i wyrywając z rąk gazetę.

 Spogląda na mnie lekko urażonym, zamglonym wzrokiem, po czym zabiera gazetę i zwija w ciasny rulon.

- Nie widziałam potrzeby mieszania się w sprzeczkę z Malfoyem – mówi spokojnie, patrząc się na widoki za oknem – przyzwyczaiłam się już do jego postępków, nie zrobiłoby to mi większej różnicy czy spędziłabym resztę podróży tutaj czy gdzie indziej zwłaszcza, że zbliżamy się już do celu.

 Mrugam zdezorientowana powiekami. To już? Tak szybko?
Nie sądziłam, że podróż upłynie w tak krótkim czasie, już z początku nastawiłam się na długą i monotonną tułaczkę pociągiem, tymczasem byłam coraz bliżej swojego nowego miejsca zamieszkania...

- Musimy się przebrać, Caroline – z zamyślenia wyrywa mnie głos mojej towarzyszki.

 Niecałe dwie minuty później stoję ubrana w szkolną szatę i kufrem gotowym do drogi. Patrzę na Lunę i, gdy nasze spojrzenia się spotykają, uśmiecham się już śmielej niż na początku naszej znajomości.

- Nie zabieramy ze sobą bagaży – mówi spokojnie widząc jak zrywam się w kierunku drzwi – zostają one zawsze osobno zabierane do szkoły.

 Jesteśmy już przy wyjściu z wagonu. Krzywię się z niesmakiem, gdy fala głośniej młodzieży wypływa z przedziałów, wypełniając całe pomieszczenie niesamowitymi wrzaskami.

 Z ulgą biorę głęboki wdech świeżego powietrza, gdy jestem na zewnątrz, po czym szukam wzrokiem blondwłosej. Wychodzi tuż za mną, mocując z klatką, w której znajduje się malutka sówka.

- Śliczna – mówię prawie szeptem. – Jak ją nazwałaś?

 Nie słyszę jednak odpowiedzi, gdyż moją uwagę przykuwa jakiś kobiecy głos, który... Woła mnie?

 Kiedy odwracam głowę, zauważam kobietę o surowej fryzurze i wydatnym podbródku kroczącą w moją stronę i, jednocześnie, próbującą zapanować nad dużą grupką najmłodszych, zapewne, uczniów.

- Witaj, Caroline Marmouget – mówi przyjaźnie, oczywiście, źle akcentując moje nazwisko – jestem Profesor Grubbly-Plank. Dyrektor Dumbledore zlecił mi przetransportowanie cię do zamku i oddanie pod opiekę opiekuna twojego domu.

 Witam się grzecznie z nowo poznaną nauczycielką jednocześnie posyłając Lunie przepraszające spojrzenie.

- W takim razie do zobaczenia, Caroline – mówi dziewczyna uśmiechając się lekko, po czym znika w tłumie rozwrzeszczanych Hogwartczyków.

 Czuję dziwne zimno w okolicach żołądka, a widok przerażonych buzi jedenastolatków jedynie pogarsza moje samopoczucie.
 Z początku staram się jeszcze nawiązać rozmowę z małym jasnowłosym chłopcem, ale, na pierwsze pytanie dotyczące jego imienia, odpowiada mi jedynie drżeniem warg i wielkimi, słonymi kroplami na bladych policzkach – to dla mnie znak, że powinnam poszukać znajomych w trochę starszej warstwie uczniów.

- I jak minęła podróż? – Pyta mnie Profesor Grubbly-Plank po paru minutach wędrowania stromą, wąską ścieżką.

- Właściwie to większość przespałam – odpowiadam nieśmiało, co zresztą jest prawdą.

 O zajściu z niejakim Malfoy'em wolę nie wspominać i tak jestem pewna, że naskarży na mnie pierwszemu lepszemu nauczycielowi lub sam się ze mną rozprawi, gdy tylko znów zetkniemy się twarzą w twarz.

- Proszę uważać! – Zwraca się już, tym razem, nie tylko do mnie, ale do całej grupy. – Teraz zobaczycie zamek Hogwart, miejsce, gdzie spędzicie najbliższe siedem lat na poznawaniu wiedzy z różnych dziedzin magii i nie tylko.

 Wszyscy stajemy nad brzegiem ogromnego jeziora o ciemnogranatowej, gładkiej jak zwierciadło tafli. W dali, na stromej górze, dostrzegam ogromne, potężne zamczysko, w którego oknach jarzą się jasne światła, co pięknie kontrastuje z czarnych, bezgwiezdnym niebem.

- Teraz dobierzcie się czwórkami i wskakiwać do łódek... Oczywiście ostrożnie, bez głupot!

- Caroline – zwraca się znów tylko do mnie – popłyniesz na przodzie, razem ze mną.

 Posłusznie kiwam głową, bo nie zdobywam się na żadną sensowną odpowiedź pod wpływem tak wielkiej dawki wrażeń.

 Dalsze minuty upływają niemiłosiernie szybko w towarzystwie dziecięcych „ochów” i „achów” i, nim się orientuję, wychodzę z łódki i kroczę za nauczycielką ciemnym korytarzem wydrążonym w skale.
 Na jej prośbę zerkam do tyłu obserwując czy któryś z pierwszorocznych nie odstaje zbytnio od grupy.

 Na dźwięk głośnego uderzania wielką kołatką o bramę, odwracam gwałtownie głowę i moim oczom, po otwarciu wrót, ukazuje się wysoka, chuda czarownica o surowej twarzy, ubrana w szmaragdowozieloną szatę.

- Minewro – odzywa się Grubbly-Plank do kobiety stojącej w progu – przyprowadziłam tą nową dziewczynkę z Francji – mówiąc to delikatnie kiwa głową w moim kierunku.

- Doskonale Willhelmino, proszę, wprowadź pierwszorocznych do Sali Wejściowej i przypilnuj ich jeszcze przez chwilkę, a ty – zwraca się do mnie – pozwól Caroline, że kogoś ci przedstawię.

 To powiedziawszy, odwraca się przywołując do siebie dwie osoby, których imion nie udaje mi się wyłapać w panującym hałasie.

- Caroline, chcę przedstawić ci jednego z prefektów naczelnych twojego domu, Gryffindoru, panienkę Granger. Hermiono – zwraca się do przybyłej nastolatki – gdzie, na Merlina, zgubiłaś pana Weasley'a? Byłam pewna, że i on otrzymał w wakacje odznakę i jako prefekt...

- Ron musiał... Musiał... Pomóc Neville'owi szukać Teodory. Wie pani, znów zapomniał, gdzie się podziała...

 Kimkolwiek jest ta cała Teodora, obserwując twarz czarownicy, mam wrażenie, że nie do końca przyjęła ona słowa dziewczyny do swojej świadomości...

- W porządku, wobec tego, tobie, drogie dziecko, przypadnie zadanie zaprowadzenia naszej nowej uczennicy do Wielkiej Sali. Dopilnuj, by miała ona jak najlepsze wspomnienia po tym wieczorze i nie czuła się jak piąte koło u wozu. Jej współmieszkanki już są poinformowane o nowej towarzyszce. Ja, tym czasem, muszę zająć się pierwszorocznymi.

 Na pożegnanie mierzy jeszcze całą moją postać uważnym spojrzeniem, a ja zauważam jak kąciki jej ust leciutko unoszą się ku górze.

 Idąc u boku dziewczyny, ukradkiem lustruję ją wzrokiem.
Nie jest zbytnio wysoka, również nie wygląda na taką, która większość czasu spędza przy lusterku na poprawianiu fryzury czy makijażu, jak robiło to większość Francuzek w mojej byłej szkole już od najwcześniejszych lat.

- Więc jesteś z Beauxbatons, tak? – Zaczyna rozmowę, na co pokrywam się gwałtownie niechcianym rumieńcem i jedynie przytakuję głową. – Czytałam trochę o waszej szkole, jeszcze jak trwał Turniej Trójmagiczny. Diametralnie różni się ona od Hogwartu...

- Lubisz czytać? – Przerywam jej i, dopiero po chwili, zdaję sobie sprawę z tego, jakie idiotyczne pytanie zadałam Gryfonce, przez co spuszczam głowę jeszcze niżej obserwując jak moja szata leciutko szeleści przy każdym stawianym kroku.

- Och... No cóż... W zasadzie jestem tutaj takim... Kujonkiem. Pupilkiem nauczycieli. Różnie mnie nazywają, większości nie podoba się to, że nauczyciele mnie... Lubią.

- Mnie to nie przeszkadza, na serio, wręcz cię... Podziwiam. Sama lubię mieć dobre oceny, chociaż nie ze wszystkich przedmiotów mi się to udaje, na przykład z wróżbiarstwa, zielarstwa...

 Zagadując się o urokach kolejnych szkolnych przedmiotów docieramy do ogromnych podwójnych drzwi.

- No i jesteśmy na miejscu – mówi wesoło Hermiona, a gdy odwracam głowę we wskazanym przez nią kierunku i otwieram usta ze zdziwienia, dodaje z wyraźnym rozbawieniem. – Witaj w Wielkiej Sali.

 Całe pomieszczenie ani trochę nie przypomina Jadalnej Komnaty w mojej szkole.
Ponad czterema długimi stołami, przy których już siedzi mnóstwo uczniów, unoszą się w powietrzu tysiące, miliony świec i płonących pochodni oświetlających całe pomieszczenie.
U szczytu znajduje się jeszcze jeden stół, przy którym zaczęło zbierać się grono pedagogiczne. Kątem oka widzę Dumbledore'a siedzącego na samym środku, dostrzegłam również Profesor Grubbly-Plank.
 Zastawa na stołach wykonana jest ze szczerego złota.
Jedynym zawodem jest dla mnie brak obecności leśnych nimf śpiewających przy każdym posiłku.

- Spójrz na sufit – słyszę przy uchu szept Granger.

 Odruchowo unoszę do góry głowę i widzę niezwykle czarne, bezgwiezdne sklepienie.

- Rety – tylko tyle udaje mi się wydobyć.

- To dopiero początek niespodzianek – mówi dziewczyna mrugając do mnie porozumiewawczo i ciągnąc za rękę w stronę jednego ze stołów. – No chodź, czas wejść między ludzi.

 Na te słowa czuję jak momentalnie robi mi się niedobrze. 

 Idąc za Hermioną, ukradkiem spoglądam na pozostałych uczniów siedzących przy stołach. Znów w oczy wpadają mi różne kolory krawatów.
Czyżby każdy stół przeznaczony jest dla innego domu?

 Kątem oka próbuję wyłapać wśród tłumu postać Luny, za którą już zaczęłam tęsknić. Na myśl o swoim nowych współmieszkankach dłonie, mimowolnie, zaczynają mi się pocić. 

Na Merlina, magle zdaję sobie sprawę z pewnej rzeczy, ilu ja ludzi będę musiała okłamać co do mojego prawdziwego ja...

- Hej, pobudka – czuję, jak ktoś delikatnie stuka mnie palcem w ramię.

 Stoimy przy pierwszym z czterech stołów, dokładnie w połowie jego długości. W myślach próbuję zgadnąć z jakiego drewna jest on wykonany, gdy nagle czuję na sobie kilka par oczu dokładnie przypatrujących się mojej postaci.

- Caroline, poznaj Harry'ego – na dźwięk imienia brata czuję jak tętno gwałtownie mi przyspiesza. – Rona – dziewczyna wskazuje na rudowłosego chłopaka siedzącego obok okularnika, po czym uderza go lekko w tył głowy.

- Ała! – Jęczy. – A to za co?!

- Za to, że nie stawiłeś się ze mną u McGonagall! Wiesz, jaki wstyd mną miotał, gdy wciskałam jej bajeczkę o tym, że szukasz z Nevillem jego ropuchy?! Idę o zakład, że mi nie uwierzyła, a ty będziesz mieć niezłe kazanie!

 Widok speszonego piętnastolatka z czerwonymi uszami niezwykle mnie bawi, jednak, może dzięki stresowi, udaje mi się nie wybuchnąć śmiechem.

- Hej, Hermiono – mówię, delikatnie się do niej uśmiechając – nie złość się, nic się nie stało, naprawdę. – Powiedziawszy to staram się zachować spokojny wyraz twarzy i, serdecznie się uśmiechając, zwracam się do chłopaków, dalej czując przyspieszone bicie serca. – Salut... Znaczy się... Cześć, jestem Caroline.

 Klnę się w duchu za tak szybką wpadkę z francuskim. Dlaczego los nie daje mi się, po prostu, wtopić w tłum?!

- Ulala, Francuzeczka – słyszę tuż obok siebie, po czym spostrzegam dwóch zupełnie identycznych, rudowłosych chłopców, może góra dwa lata ode mnie starszych.

 -    Tak naprawdę, to jestem Angielką – tłumaczę się, lekko speszona, ciesząc się, jednocześnie, że mogę powiedzieć cokolwiek prawdziwego na swój temat.

- O, a to są Fred i George – piętnastolatka, siedząca już obok Rona, przedstawia mi bliźniaków.

- Który jest który? – Pyta się ten siedzący bardziej po lewej stronie, uśmiechając się przy tym łobuzersko, na co Hermiona jedynie wywraca wymownie oczami, po czym nachyla się ku Harry'emu i drugiemu prefektowi szepcząc do nich coś niezwykle cicho.

 Wzdycham lekko – chciałabym móc uczestniczyć w tej rozmowie, poznać bliżej brata, jego życie.

 Brata, który nie ma pojęcia o tym, że właśnie poznał własną siostrę – ot taka sobie normalna, nowopoznana dziewczyna z Francji, rok od niego młodsza, niby dlaczego miałby zwrócić na mnie uwagę?

- Ja jestem Fred – odzywa się, tym razem, bliźniak siedzący po prawej stronie, sprowadzając mnie z powrotem na ziemię.

- A ja George – odpowiada jego sąsiad.

- A ja skąd mam wiedzieć, że nie robicie mnie w bambuko, co? – Pytam się już lekko rozluźniona i bardziej oswojona z nowym pomieszczeniem.

- Fred to ten brzydszy.

 Na dźwięk zupełnie obcego mi głosu dobiegającego zza moich pleców obracam się na pięcie i moim oczom ukazują się dwie średniego wzrostu młode dziewczyny.

 Jedna z nich ma ognistorude włosy, znacznie jaśniejsze od moich, ładną, gładką skórę obsypaną piegami i ciemne, brązowe oczy, błyszczące się wesołymi iskierkami. 

 Spoglądam przez chwile na nią, później na bliźniaków oraz kolegę Hermiony i zdaję sobie sprawę, że to właśnie tych ludzi dostrzegłam wraz z Harrym na dworcu przed wejściem do pociągu.

 U drugiej dziewczyny na samym początku zauważam jedynie jej duże i dziwnie przenikliwe oczy o barwie złotego piwa, które całej postaci nadają dzikiego wyglądu. Oprócz tego ma ładną cerę w kolorze cappucino i gładkie, lśniące, czarne włosy oraz niezwykle sympatyczny uśmiech.

 - Wielkie dzięki, siostrzyczko – zwraca się do rudowłosej, najprawdopodobniej, Fred. – Pogadamy sobie, gdy będziesz chciała pożyczyć ode mnie jakąś zabaweczkę, zobaczymy czy i wtedy będę dla ciebie taki brzydki.

  Dziewczyna jedynie pokazuje mu czubek języka, po czym zwraca się do mnie:

- Ty z pewnością jesteś Caroline Marmouget z Beauxbatons, prawda? Wybacz, jeżeli źle akcentuję twoje nazwisko, ale kompletnie nie znam francuskiego. Jestem Ginny. Ginny Weasley, a to – wskazuje na swoją towarzyszkę – to jest Penelope Andrews, ale mów do niej Juliette, jeżeli nie chcesz, by wydrapała ci oczy – śmieje się wesoło, gdy czarnowłosa sprzedaje jej kuksańca w bok. – Cóż, jeszcze mogę powiedzieć, cieszymy się, że zyskałyśmy nową współmieszkankę, wiadomo, we trójkę zawsze raźniej o czym może poswiadczyć nasza święta trójca.

Wskazała głową w stronę pochłoniętych w rozmowie Harry'ego, Hermiony i Rona, którym towarzyszył... Duch?!

 W zdumieniu szybko rozglądam się po Wielkiej Sali odkrywając, że to nie jedyna zjawa w pomieszczeniu.
 W Beauxbatons uczniowie mieli zakaz zadawania się z duchami, które zajmowały najwyższe piętro w szkole, a, tymczasem, w Hogwarcie te stwory ucinały sobie swobodnie pogawędki i z uczniami, i z nauczycielami!

 Towarzysz „świętej trójcy” najwyraźniej zauważył, że mu się przyglądam, bo, ni stąd, ni zowąd, nagle pojawia się przy mnie sprawiając, że mało nie dostaję palpitacji.

- Och, więc to jest nasza nowoprzybyła uczennica z Francji, tak? Bonjour, Mademoiselle, je m'appelle Nicholas. Sir Nicholas de Mimsy-Porpington . Bienvenue au Hogwart!

- Bonjour, Sir – odpowiadam zjawie z uśmiechem czując na sobie, jednocześnie, wzrok mnóstwa Gryfonów. – je m'appelle Caroline Marmouget. Merci, enchante de faire votre connaissance.

 Sir Nicholas uśmiecha się do mnie lekko, po czym, zrobiwszy przede mną ukłon, wraca do konwersacji z moim bratem i jego przyjaciółmi, a ja, widząc przyjazne spojrzenia nowych współmieszkanek, siadam przy stole obok Juliette. 

 W tej samej chwili otwierają się drzwi od Wielkiej Sali i do pomieszczenia wkracza przerażony tłum pierwszorocznych dyrygowany przez samą Profesor McGonagall niosącą stołek z czarną i bardzo zniszczoną tiarą.

 W całej sali zapanowała cisza jak makiem zasiał, a oczy wszystkich uczniów skierowały się w kierunku ustawionych w jednej linii, przed stołem nauczycieli, jedenastolatków.

- Ceremonia przydziału – wyjaśnia mi szeptem czarnowłosa, nim jeszcze zdążyłam zadać jej pytanie.

 Ku mojemu zdumieniu i przerażeniu, jednocześnie, stare, połatane nakrycie głowy z wystrzępionym rondem, leżące na małym taborecie, zaczęło przemawiać ludzkim głosem.

 Nie chcąc, by cokolwiek umknęło mi z tego dziwnego widowiska, zaczynam dokładnie wsłuchiwać się w mowę Tiary, chociaż w głowie najbardziej utkwił mi tylko fragment długiej przemowy:

„Och, znajcie ryzyko, znaki czytajcie

Historia sama niesie ostrzeżenie

W niebezpieczeństwie Hogwart jest, uważajcie

Z zewnątrz przychodzą wrogowie i cienie

Musimy zjednoczyć się wewnątrz szkoły

Każdy z nas słyszał, każdy widział

Inaczej na nic trudy i mozoły”

 Czy to możliwe, by w tej szkole panowała aż taka rywalizacja? Czy współpraca uczniów nie powinna być czymś naturalnym zwłaszcza w tak ciężkich czasach?

 W Beauxbatons były, co prawda, grupki, jednak nauczyciele od pierwszej klasy wpajali nam zasady o tolerancji, współpracy, grzeczności.
 Tak, że każdy starał się tolerować każdego, choćby go nienawidził z całego serca – co gwarantowało potem niezbyt przyjemną, napiętą atmosferą, ale cóż, zasady to zasady.
 Nie było też żadnych „domów”, a posiłki jedliśmy przy jednym wielkim stole, każdy na swoim, ustalonym przez nauczycieli, miejscu.

 Po zakończeniu przemowy, Wielką Salę wypełnił dźwięk głośnych oklasków, ale także i lekkich szmerów.
 Ja, natomiast, z zaciekawieniem spoglądam na, kolejno podchodzących do stołka, pierwszoroczniaków, którzy zostawali przez Tiarę przydzielani do kolejnych domów, których mieszkańcy witali każdego nowicjusza głośnymi wiwatami.

 Na myśl, ze sama miałabym tam stać, przed całą społecznością uczniowską, czuję jak wystraszone serce skacze mi do gardła.

 Z drugiej strony, ciekawe, gdzie bym została przydzielona... Może jednak nie do Gryffindoru? Może mogłabym być w tym samym domu co Luna? Pod warunkiem, ze nie mieszka tam ten cały Malfoy...

 Przypomniawszy sobie o platynowłosym chłopaku niepewnie rozglądam się po sali, po czym wzdycham z niemałą ulgą, gdy nie natrafiam na niego spojrzeniem.

 Ostatnia dziewczynka została przydzielona do niejakiego Hufflepuffu.
Po wyjściu z sali profesor McGonagall dostrzegam jak Dyrektor Dumbledore podnosi się z krzesła i z sympatycznym uśmiechem oraz szeroko otwartymi ramionami wita wszystkich uczniów, pozdrawia i udziela kilku rad.

 Widok jego sędziwej twarzy przypomina mi o sierpniowych wydarzeniach.
Dlaczego zostałam przydzielona do Gryffindoru? Wolałabym nałożyć na głowę tę śmieszną, starą czapkę i usłyszeć, że wylądowałam gdzie indziej – może nawet kłamanie szło by mi dużo łatwiej, gdybym nie była w tym samym domu co Harry.
To nawet byłoby bezpieczniejsze...

- Hej, francuska myślicielko!

- Patrz, znów odleciała! Hej, Marmouget!

 Brutalnie ściągnięta do rzeczywistości nawoływaniem bliźniaków pokrywam się karminowym rumieńcem, ale zawstydzenie szybko ustępuje miejsca kolejnemu szokowi – skąd, tak nagle, pojawiło się, na stołach jedzenie?!

 Wszystkich moich towarzyszy zupełnie pochłonęło szukanie swoich ulubionych potraw i tworzenie ogromnej wielkości stosików na własnych talerzach.

 Kiedy ukradkiem spoglądam w stronę Harry'ego zauważyłam, że rozmowa między nim, duchem Nicholasem i jego przyjaciółmi wyraźnie się rozkręciła.

 Tak bardzo chciałam dowiedzieć się, o czym tak namiętnie dyskutowali...

 Wzdychając z rezygnacją przyglądam się zupełnie obcym mi potrawom. Może niezupełnie obcym, bo Maman, od czasu do czasu, przyrządzała coś z angielskiej kuchni, ale tak, moją codziennością były rozmaite sery, owoce morza i wytrawne wina.
 Spostrzegłszy jednak jedną ze znajomych mi potraw, jaką jest smacznie wyglądający pudding, w mig zapominam o ukochanych krewetkach.

 Nie pamiętam, bym kiedykolwiek zjadła tak dużo. Po puddingu zaczynam eksperymentować z innymi potrawami.
 Przez chwilę nieufnie obwąchuję sok dyniowy, ale po skosztowaniu stwierdzam, że jeszcze nigdy wcześniej nie piłam równie pysznego napoju.

 Po pewnym czasie, gdy brzdęk sztućców ucichł praktycznie całkowicie, resztki jedzenia jak i brudne naczynia same poczęły znikać, a wszyscy uczniowie znów zwrócili się w kierunku stołu nauczycielskiego, gdzie stał już Dumbledore chcąc zapewne ogłosić jeszcze parę rzeczy przed udaniem się młodych czarodziejów i czarownic do ich pokoi.

 W rzeczy samej, ostrzega on przed wchodzeniem do jakiegoś Zakazanego Lasu, mówi o jakimś panu Flichu i zmianach w gronie pedagogicznym – nawet nie próbuję udawać zainteresowania, wszystkie te sprawy są dla mnie zupełnie obce.

 Gdy jednak wspomina o naborach do drużyn quidditcha, słyszę dziwny dźwięk, jakby czyjeś chrząknięcie.

 Nie tylko, z resztą, ja. Oczy wszystkich Hogwartczyków zwracają się w kierunku, skąd dochodzi owo dziwaczne „khm, khm” – obok Dumbledore'a stała niskiego wzrostu kobieta ubrana w puszysty różowy sweterek, o mysich włosach związanych w kok i wąskich, różowych ustach wymalowanych różową szminką.

- A to co za landrynka? – Pytam samą siebie, chyba trochę za głośno, gdyż wokół mnie przeszła cicha fala chichotu, a sam George zachłysnąwszy się ze śmiechu powietrzem, musiał schować twarz za plecy swojego brata, by nie robić zbędnego przedstawienia.

 Zdziwił mnie mocno widok Dumbledore'a ustępującego głosu owej kobiecie, która już po pierwszych zdaniach wypowiedzianych skrzeczącym, przesłodzonym głosikiem, wydaje mi się nader fałszywa.

 Z nieufnoscią wpatruję się w jej wyćwiczony, szeroki uśmiech.
Mówi o przyjemności, jaką sprawi jej poznanie wszystkich nowych uczniów, o przyjaźni, trosce Ministerstwa Magii o dobrą edukację dla przyszłych czarodziei, o zmianach...

- Hej – szepcze Fred nachylając się ku mnie, Juliette i Ginny wraz z George'm – i co na to powiecie, ta landryna – puszcza do mnie oko – na stanowisku nauczyciela obrony przed czarna magią! Zapowiada się świetna zabawa, na pewno się z nią zaprzyjaźnię!

 Zarechotał cicho, na co krzywię się z dezaprobatą.

- No nie wiem – odpowiadam – mi się ona wydaje... Podejrzana. Patrzcie no na nią, jest fałszywa do szpiku kości. Widać, że ta jej uprzejmość jest czystą grą, to...

- Wyluzuj, Francuzeczko – wzdycha teatralnie George. – Patrz, jaka miła z niej kobiecina. Jedyne co mi tutaj śmierdzi to to, że jest z Ministerstwa... – Przerywa i kręci lekko głową jakby odrzucając od siebie jakąś myśl – Ale, tak poza tym, to spójrz, jaka jest słodka, nie ma co, będzie ciekawie.

- Uważaj, George – syczę ostrzegawczo w jego stronę. – Wiem, co mówię. W Beauxbatons pełno było takich, z pozoru przesłodzonych, nauczycielek. Uwierz mi, to najgorsze typy kobiet, jakie znam... Wykorzystują ludzką naiwność, duszą cię swoimi mackami, a potem... Już mają cię w garści.

 Zauważam, że miny chłopaków jak i moich współmieszkanek nie są już takie wesołe. Każdy spogląda to na mnie, to na kobietę, wciąż przemawiającą do znudzonych uczniów, ze słodkim uśmiechem.

- Mówię wam, uważajcie – szepczę do nich, obserwując jednocześnie jak Umbridge kończy swoją mowę i siada uważnie lustrując wzrokiem całą młodzież. – To co słodkie, wcale nie musi być niewinne.

 I nie, wiedzieć czemu już wiem, że nowa nauczycielka obrony przed czarną magią, będzie jedną z moich zmór w nowej szkole...

~*~

 To ja, może, tutaj krótko - ponieważ notka jest niezwykle długa, osoby oczekujące jakiś większych wyjaśnień zapraszam do zakładki SOWIA POCZTA.