04. Niespodziewane zderzenie

 Chcę znaleźć właścicielkę głosu. Chcę dowiedzieć się, kto śpiewa kołysankę.

Kto mówi: „Śpij słodko, Caroline. Kocham cię...”.

Fabuły snu jednak nie zmienię – ma stałe elementy, niczym jakaś przeklęta układanka.

„Kim jesteś?!”, chcę krzyknąć, ale nie na tym polega moja rola w tej przeklętej marze nawiedzającej mnie każdej nocy od niepamiętnych lat.

Nie, nie chcę słyszeć tego wybuchu, wrzasku kobiety!

Nie chcę, nie chcę!!!

I tak słyszę...

 Krzyk nasila się z każdą sekundą, wnika w głąb mojej drobnej postaci, sama chcę krzyczeć: „Ratunku!”...

RATUNKU!!!

 Zlana zimnym potem rozkopuję miękką pościel i szybko rozsuwam zasłony łóżka rozglądając się po pomieszczeniu w niczym nie przypominającym mojego pokoju w Beauxbatons.

 Z ulgą spoglądam na łóżka moich współmieszkanek, zza których kotar nie wyglądają ich, zdziwione moim zachowaniem, twarze.

 Przez chwilę siedzę w tej, trochę niewygodnej, pozycji starając się doprowadzić serce szalejące w mojej klatce piersiowej do spokojnego bicia, po czym, z cichym westchnieniem, zakopuję się pod puchatą kołdrą i wtulam twarz w niezwykle miękką poduszkę, śmiejąc się w duchu z uczniów mojej dawnej szkoły, którzy muszą zmagać się z niezbyt wygodnymi standardami, jeżeli chodzi o wyposażenie pokoi.

 Nauczycielki zawsze twierdziły, że „im mniej wygód, tym szybsza nauka pokory i dyscypliny”.

 Tak... Zawsze mnie jednak zastanawiało, jak, u licha, mogły one nie zauważyć markowych i kosztownych, jedwabnych pościeli, które miały w zwyczaju przemycać do swoich pokoi Francuzki z bogatszych rodzin.

 Tak, wypełniona najróżniejszymi wspomnieniami oraz porównywaniem Hogwartu z Beauxbatons, pozwalam moim powiekom swobodnie opaść, mięśniom rozluźnić się, a umysłowi przenieść się na inny świat zadowolona, że najgorszy fragment dzisiejszej nocy mam już za sobą i jedyne co mnie może czekać to spokojny, relaksujący sen...

~*~

- Weź nią potrząśnij, inaczej już pierwszego dni zaśpi na śniadanie!

- Cii... Patrz, już się budzi.

 Przez chwilę nie mam pojęcia czy szepty rozchodzące się gdzieś nade mną są realne czy też wytworem mojej wyobraźni.

 Chociaż mój umysł odbiera już bodźce ze środowiska zewnętrznego, na co dowodem może być fakt, że, oprócz własnego miarowego oddechu, słyszę jeszcze dwa inne i mam wrażenie, że materac łóżka ugina się nie tylko pod moim ciężarem, to nie mam ochoty otwierać powiek.

 Wnioskuję więc, że, skoro słońce nie przedziera się jeszcze do mojego pokoju w Beauxbatons, to musi być niezwykle wczesna pora i...

 W mgnieniu oka otwieram oczy i, jak na komendę, zrywam się do pozycji siedzącej zaskoczona moimi dziwnymi myślami spowodowanymi, najprawdopodobniej czystym rozleniwieniem, które dopada większość uczniów przechodzących z tej wakacyjnej, beztroskiej rzeczywistości do tej szkolnej – wypełnionej najróżniejszymi regułami, z ograniczonymi możliwościami do wykonania swobodnego ruchu.

 Głupia dziewczynko, karcę siebie w duchu, to Hogwart, nie Beauxbatons!

- Wreszcie! – Słyszę po swojej prawej stronie, po czym dostrzegam wesołą twarz Ginny z rozbawieniem przyglądającej się mojej postaci. – Witamy naszą Francuzeczkę! Już zastanawiałyśmy się z Juliette czy nie trzeba będzie wylać na ciebie wiadra z zimną wodą na głowę, by móc cię przebudzić.

 Jak na zawołanie moja twarz przybiera lekko różowy odcień, a ja ze złością zastanawiam się, po którym z rodziców odziedziczyłam ten cudowny „dar” do rumienienia się w każdej możliwej sytuacji.

 Jednocześnie dostrzegam, że zasłony mojego łóżka są rozsunięte, a całe pomieszczenie, zwane przez Hogwartczyków, „dormitorium”, chociaż jasne, nie jest wypełnione światłem słonecznym.

 Odwracam głowę w stronę najbliższego okna i spoglądam na szare niebo pałające dziwnym smutkiem i przygnębieniem.

- Która, właściwie, jest godzina?

- Za minutę wybije siódma – odpowiada Juliette z lekkim uśmiechem. – Masz więc niecałe pół godziny na załatwienie wszelkich potrzebnych czynności. Mam nadzieję, że tyle ci wystarczy. O wpół do ósmej musimy być już w Wielkiej Sali...

 Jej duże, złote oczy swobodnie przechadzają się po mojej postaci do połowy zakrytej kołdrą, z rozwichrzonymi, kasztanowymi włosami i wyraźnie zaspanymi oczami.

 Dopiero teraz zauważam, że obie czternastolatki są już kompletnie ubrane i przygotowane do rozpoczęcia pierwszego szkolnego dnia.
To daje mi motywację do szybkiego zrzucenia ciepłej kołdry i wyskoczenia z łóżka.

 Robię to jednak trochę za szybko, na moment tracąc równowagę. 
Zaraz obok mnie pojawia się Ginny delikatnie mnie podtrzymując, rozbawiona moim zachowaniem.

- Spokojnie, moja droga, na dzisiejszy dzień i kilka następnych masz u nas ulgę, jeżeli chodzi o zajmowanie łazienki. Myślę, że trzydzieści minut to właściwie luksus, ale od następnego tygodnia – zerka na mnie z lekko złośliwym uśmieszkiem – nie ma tak dobrze. Będziemy ustalać kolejki.

- Bon, ca va... Znaczy… Myślę, że wyrobię się nawet w krótszym czasie. No wiecie, nie wszystkie Francuzki muszą mieć idealnie wypudrowany nosek i wymalowane usteczka.

 Mrugam do rudowłosej porozumiewawczo i już kieruję się w stronę swojego kufra, gdy drogę zastępuje mi czarnowłosa ze stosikiem ubrań w rękach.

- Pozwoliłam sobie przygotować dla ciebie dzisiaj ubrania – mówi z przepraszającym uśmiechem. – Ginny swojego pierwszego dnia zaspała i spóźniła się na śniadanie, nie chciałam, by tak było i z tobą. Bez obaw, nie ruszałam żadnych innych rzeczy w twoim kufrze.

 Odbieram od Juliette rzeczy uśmiechając się do niej z wdzięcznością, po czym, zabrawszy kosmetyczkę, zamykam się w łazience.

Ciepła woda oraz zapach ulubionego szamponu w mig rozpraszają moje obawy i zmartwienia, wprowadzając jednocześnie moje zmysły w delikatne odurzenie.

 Przed ubraniem się dokładnie oglądam z każdej strony mój szkolny mundurek. Zadowolona, że nie muszę ubierać znienawidzonej przez siebie błękitnej szaty i czapki, z największą czcią wkładam na siebie białą koszulę, czarną spódniczkę, podkolanówki w tym samym kolorze i szarą kamizelkę.
Zawiązanie krawatu zajmuje mi trochę czasu. W końcu postanawiam pomóc sobie zaklęciem. 

 Posyłam swojemu lustrzanemu odbiciu ostatnie spojrzenie. Tylko raz widziałam siebie w takim stroju, w moim domu w Tulon. Teraz jednak miałam wrażenie, jakbym ubrała się w coś zupełnie innego, jakby przetransportowanego z obcej mi bajki.

- Ile mam jeszcze czasu? – Pytam wybiegając z łazienki i chwytając leżącą na kufrze szczotkę do włosów.

- Jeszcze dziesięć minut – odpowiada Ginny, mierząc mnie lekko zaskoczonym spojrzeniem. – Rety, rzeczywiście jesteś szybka, byłam pewna, że dłużej tam posiedzisz...

 Na chwilę w naszym dormitorium zapada cisza, którą szybko przerywa nerwowe chrząknięcie Juliette.

- Caroline... – zaczyna niepewnie. – Nie chcę być wścibska, ale... Dlaczego właściwie dołączyłaś do nas na czwartym roku? Tak nagle? Czy w Beauxbatons...

 Nagłe zestresowanie sprawia, że nie słyszę ostatniego pytania czarnowłosej. Oczywiście, nie mogłam się łudzić, że nikt nigdy nie zapyta mnie o przyczynę mojej przeprowadzki, sprawy rodzinne, przeszłość.
 Skoro taka, nieprzepadająca za tłumem, Luna wczoraj zadała mi podobne pytanie, dzisiaj dołączyła się Juliette, to cóż tu mówić o miłośnikach ploteczek, których, jak w każdej szkole, zapewne jest tutaj mnóstwo.

- No cóż... – Spoglądam na złoty zegarek stojący na stoliku przy łóżku rudowłosej z przerażeniem stwierdzając, że jedyne sześć minut, jakie zostało nam do wyjścia, może sprawić, że zacznę mieszać się w tym, co ułożyłam sobie jeszcze przed zaśnięciem. – Moi rodzice uczęszczali do Hogwartu. Potem byli w Zakonie Feniksa...

- No coś ty! – Wybucha nagle Ginny. – Byli w Zakonie?!

 Przytakuję, lekko się czerwieniąc.
Jak mam już zmyślać, to zrobię to po swojemu, nie dałabym rady opowiadać samych kłamstw. Wolę już pododawać parę prawdziwych faktów, a skoro i moi biologicznie rodzice, i opiekunowie działali aktywnie w Zakonie Feniksa, więc...

- I co dalej? – Z zamyślania sprowadza mnie na ziemię podekscytowany głos Weasley.

 Spoglądam szybko na Juliette, a widząc równie wielkie zainteresowanie w jej oczach, wzdycham głośno i kontynuuję:

- Działali ponoć dosyć aktywnie. Ale potem Maman... To znaczy... Mama zaszła w ciążę. Ona i ojciec postanowili uciec z kraju i wrócić po czasie. Tata jest z pochodzenia Francuzem. Wyjechali do Francji i osiedlili się w Tulon, w którym mieszkają do dziś. Bardzo chcieli, bym... Bym uczęszczała tutaj, do Hogwartu. Ale pozwolenie to przyszło dopiero w te wakacje, do tej pory byłam w Beauxbatons...

 Spuszczam głowę udając, że dokładnie szczotkuję włosy, chociaż są już idealnie rozczesane.
Policzki palą mnie ze wstydu, a sumienie wrzeszczy na cały głos.

Myślisz, że się nie połapią, słyszę tylko, naprawdę sądzisz, że ludzie są tacy naiwni?!

 Powoli podnoszę wzrok, spoglądając to na jedną, to na drugą czternastolatkę. Obie mają dosłownie ten sam wyraz twarzy – mocno zamyślony i lekko zaskoczony.

- Nie spodziewałam się, że Hogwart ma takie dziwaczne zasady, jeżeli chodzi o przyjmowanie uczniów... – Mówi do siebie Juliette.

 Ginny również zdziwiona jest całym tym zawikłanym procesem przyjęcia mnie do Hogwartu, ale nie mogę skupić się nie tym, co mówi rudowłosa.
 W głowie mi huczy, biję się z myślami, nie mogąc stłamsić tej pogardy dla samej siebie za tyle wypowiedzianych jednego poranka kłamstw.

- Dziewczyny! – Słyszę nawoływanie czarnowłosej. – Za minutę powinnyśmy być w Wielkiej Sali!

~*~

- Bardzo dobrze panno Marmouget, widzę, że transmutacja nie stanowi dla panny większego problemu, oby tylko tak dalej.

 Uśmiecham się słysząc słowa pochwały Profesor McGonagall, jednocześnie dostrzegam  wesołe spojrzenie Juliette, która równie bez problemu jak ja zdołała przemienić tysiąc dziesięć igieł sosny w dziewięćdziesiąt średniej wielkości śrubek, za co została także pochwalona i razem zdobyłyśmy pierwsze dziesięć punktów dla swojego domu.

 Z rozbawianiem spoglądam na swoją drugą współmieszkankę, która, przeklinając pod nosem, walczy uporczywie z jedną igiełką, która, zamiast zmienić się w żądany przedmiot, jedynie nabrzmiewa i wydaje dziwny dźwięk.
Inni uczniowie również nie do końca radzą sobie z zadaniem.

 Oparłszy głowę na dłoniach zaczynam rozmyślać nad cudami, jakie tego ranka ujrzałam w Wielkiej Sali podczas śniadania.
 Posiłki w żaden sposób nie przypominały tych z mojej dawnej francuskiej akademii. Ze zdziwieniem zdałam sobie sprawę, że grono nauczycielskie spokojnie siedzi przy swoim stole. W Beauxbatons nauczyciele krążyli wokół uczniów przyglądając się im, w jaki sposób spożywają posiłki – czy używają odpowiednich sztućców i właściwie je trzymają, czy się nie garbią, nie rozmawiają przy posiłku, niczego nie czytają. Karę można było zarobić nawet za włożenie zbyt dużej ilości posiłku do ust.
 Chmara sów, która podczas śniadania wleciała do pomieszczenia wręcz mnie przeraziła. I tak jest, ponoć, każdego dnia!
We Francji listy otrzymywało się raz w miesiącu i też raz w miesiącu można je było wysyłać. Każdy miał przypisaną sobie sowę, ale nie było tak pokazowych widowisk przy doręczaniu poczty.
Rozkład zajęć też był dla mnie nowością. Lekcje w tej szkole odbywają się zupełnie inaczej.
 Nagle przed oczami staje mi twarz Harry'ego. Wizja ta sprawia mi niemal fizyczny ból. Nie sądziłam, że będzie mi tak trudno kontrolować tą całą sytuację.
Nie umiem nawet należycie go ignorować!
 Podczas śniadania brat sam przyłapał mnie na tym, jak, wręcz bezczelnie, przypatrywałam się całej jego postaci. I, chociaż natychmiast odwróciłam wzrok, zdążyłam w ułamku sekundy dostrzec dziwne skupienie na jego twarzy i przez kolejne kilka minut to ja czułam jego spojrzenie na sobie.

- Moi drodzy – z zamyśleń wyrywa mnie głos McGonagall. – Widzę, że wakacje niezbyt sprzyjają waszym szarym komórkom. To wręcz karygodne, by tylko dwie osoby potrafiły wykonać tak banalne zadanie, jakie wam przed chwilą zadałam. Nie mam pojęcia jak zamierzacie za rok podejść do egzaminów... Jedno wam jednak mogę obieceć, tak łatwo nie dam wam spokoju.

~*~

 Zmęczona siadam na ławce przy stole Gryffindoru obserwując tłumy uczniów napływające do Wielkiej Sali. 
 Nastała pora lunchu – dopiero uświadomiwszy sobie fakt, że, od ponad czterech godzin, nie miałam nic w ustach, czuję bunt własnego wygłodzonego żołądka.
 Uśmiecham się do nadchodzących już Ginny i Juliette jednocześnie przysuwając do siebie talerz z owsianymi ciasteczkami z czekoladą, machinalnie wypychając sobie jedno do ust praktycznie w całości.

- McGonagall dziwnie patrzyła się na ciebie... – Stwierdza Ginny siadając obok mnie i nakładając sobie na talerz kopę dziwnie wyglądającej sałatki.

- Może po prostu jest zadowolona, że nowa uczennica nie ma większych problemów z jej przedmiotem – mówi Juliette przypatrując się w skupieniu swojej bułce z czekoladą. – Nie przyszło ci to do głowy?

- Nigdy nie miałam problemów z transmutacją – wtrącam się w rozmowę. – Bardzo lubię ten przedmiot. Równie mocno jak eliksiry...

- Och, uwierz mi, Francuzeczko, znienawidzisz eliksiry jak tylko poznasz Profesora Snape'a – chichocze cicho Weasley. – Jako, że jesteś Gryfonką nie będziesz miała u niego szans na wybitny... Chyba że jesteś niesamowicie zdolna w rzucaniu uroków.

 Uśmiecham się do dziewczyny zastanawiając się jednocześnie jak wygląda ów „straszny Snape”. Mam wrażenie, że w byciu okropnym nauczycielem i tak nie przebije on Madame Rossle, nauczycielki zielarstwa w Beauxbatons...

- Hej, myślicielko – słyszę nad sobą znajomy głos.

 Unoszę głowę tak, że jestem w stanie zobaczyć wesołe buzie bliźniaków. Na widok ich znajomych twarzy od razu odpędzam myśli od Madame Rossle, uśmiechając się szeroko.
Zanim jeszcze udaje mi się coś im odpowiedzieć, obaj podsuwają mi pod nos pudełko z bombonierką.

- Może czekoladkę?

- Hej, chłopaki – głos Ginny sprawia, że odrywam wzrok od pudełka z niezwykle kuszącą zawartością i ze zdziwieniem spoglądam na współmieszkankę. – Wiecie, że mam was na oku?

- Ale o co ci chodzi, siostrzyczko? – Pyta się George z niewinną minką. – My tylko chcemy poczęstować czekoladkami naszą nową koleżankę, co nie Fred?

- Jak najbardziej George – odpowiada jego sobowtór przybierając poważny wyraz twarzy, co w duecie z jego wesołym spojrzeniem daje wręcz komiczny efekt.

- FERD! GEORGE! MACIE NATYCHMIAST PRZESTAĆ I ODEJŚĆ STĄD Z TYM CZYMŚ!

- Dobra, dobra! – Obaj unoszą ręce w poddańczym geście, po czym, na odchodnym wystawiają rudowłosej język – No to Francuzeczka nie dostanie czekoladek.

 Patrzę na oddalających się rudowłosych szesnastolatków, następnie, włożywszy sobie do ust kolejne ciasteczko, patrzę lekko naburmuszona na Ginny.

- O co ci chodzi, dziewczyno? Naprawdę miałam ochotę na czekoladkę!

 Julette niespodziewanie wybucha krótkim, ale głośnym i melodyjnym śmiechem, co jedynie lekko mnie dezorientuje. Sama Ginny jedynie uśmiecha się złośliwie, po czym zaczyna mnie głaskać po rozpuszczonych pasmach.

- Oj, kochana, słodka, naiwna Caroline... Ty jeszcze za mało znasz moich braci... – mówi z wyraźnym rozbawieniem, a widząc moje zaskoczone spojrzenie, wywraca wymownie oczami, po czym, odwraca lekko moją głowę w stronę naprzeciwległego stołu Slytherinu. – Spójrz.

 Z początku nie wiem, o co chodzi. Dopiero po paru sekundach dostrzegam jej braci rozmawiających z uroczą blondynką z młodszego roku.
Dziewczyna, słodko się do nich uśmiechając, wybiera sobie jedną z czekoladek i, kokieteryjnie potrząsając długą, jasną grzywą, wkłada ją sobie do ust...
 Nagle wargi dziewczyny gwałtownie nabrzmiewają, cera zielenieje, a na policzkach pojawiają się dziwne, niebieskie krostki!

- Na Merlina – szepczę przerażona słysząc jednocześnie steki przekleństw wysyłanych pod adresem bliźniaków.

- I co, nadal żałujesz, że nie dostałaś czekoladki? – Głos Weasley przesycony jest rozbawieniem i ironią jednocześnie.

 Kręcę głową w milczeniu pałaszując kolejne ciastka i wkładając sobie kilka do kieszeni szaty na „czarną godzinę”, nie mając pojęcia, kiedy jest w tej szkole serwowany kolejny posiłek.

 Gdy dostrzegam wśród Gryfonów znajomą sylwetkę brata i towarzyszących mu przyjaciół, mocno zagryzam wargi i energicznie odwracam głowę w kierunku wejścia do sali patrząc się na to wchodzących do niej, to wychodzących z niej uczniów i nauczycieli.

 Na widok przesłodzonego, różowego stroju i mysich włosów oraz sztucznego uśmiechu krzywię się z obrzydzeniem, po czym lekko szturcham Juliette.

- Kiedy właściwie mamy obronę przed czarną magią? – Pytam się dziewczyny, nie odrywając wzroku od landrynkowej kobiety.

- Jutro, Caroline, czemu właściwie... Och...

Czarnowłosa, dostrzegłszy obiekt moich obserwacji, również krzywi się znacząco, mrucząc coś pod nosem.

 Chcę poprosić ją o powtórzenie, lecz nagle dostrzegam bliźniaków zmierzających z zaczarowanymi czekoladkami w stronę... Umbridge! Czy oni chcą...

- NIE! – Krzyczę, znajdując się między nauczycielką, a szesnastolatkami dokładnie w momencie, gdy kobieta sięga po jedną z bombonierek.

 Na moment w całym pomieszczeniu zalega głęboka cisza, a oczy większości osób skierowane są w naszym kierunku.
 Zdenerwowana oblizuję parę razy wyschnięte wargi zastanawiając się jak, u licha, mam teraz taktownie wyjść z tej całej sytuacji.

- Bo widzi pani... – Odpowiadam na nieme pytanie Umbridge. – Dałam chłopakom wczoraj czekoladki. Ale oni... Nie wiedzieli, że są... Przeterminowane! To miał być taki żart, nie sądziłam, że będą chcieli kogoś tym częstować...

- Ale! – Słyszę za swoimi plecami sprzeciw bliźniaków.

- Chłopaki – nie daję im dojść do słowa. – To nie wasza wina, nic nie wiedzieliście... – Zwracam się znów do kobiety. – Jeszcze raz panią przepraszam, a skoro nie dostała pani czekoladki to... Może ciasteczko?

 Wyjmuję z kieszeni jedno z ciastek, które zdążyło się już rozgnieść i swoim wyglądem wcale nie kusiło do natychmiastowego spożycia.

- Hm... To bardzo miło z twojej strony, że tak troszczysz się o zdrowie grona nauczycielskiego – mówi kobieta z wielkim obrzydzeniem patrząc się na zawartość mojej dłoni – Ale następnym razem uważaj z wyborem... Upominków dla przyjaciół, dobrze?

 Kiwam przytakująco głową, a gdy kobieta odchodzi, poklepawszy mnie wcześniej po policzku, odwracam się do stojących za mną chłopaków.

- Kompletnie wam już odbiło?! – Nawet nie staram się kryć frustracji w swoim głosie.

- Ale o co ci chodzi, Caroline? – Pyta niewinnie George. – Myśmy tylko z Fredem chcieli jej podziękować za tak wspaniałą i pouczającą pierwszą lekcję z obrony przed czarną magią, nic więcej.

- Mieliście z nią już lekcje?

 Rozpoznaję głos Rona, który, wraz z Hermioną, Ginny, Juliette, a także i Harrym, zebrali się wokół naszej trójki.

- O tak, braciszku – odpowiada kwaśno Fred. – Wy macie zaraz po lunchu, prawda? Więc od razu mówię, przygotujcie się na czystą teorię, żadnych zaklęć. I radzę wam nawet nie pytać o Volde... To znaczy, wiecie... Sami-Wiecie-Kogo...

- To chyba zrozumiałe – mówię przez zaciśnięte zęby, wpatrując się w swoje stopy, by uniknąć spoglądania na brata. – Ministerstwo za wszelką cenę będzie chciało zataić jakiekolwiek wieści o Sami-Wiecie-Kim. Na tym im, w końcu, zależy, pewnie dlatego też nie chcą uczyć nas zaklęć...

- Skąd ty to wszystko wiesz? – Na dźwięk głosu Harry'ego czuję przeszywający całe moje ciało silny dreszcz, jednocześnie łzy napływają do moich oczu sprawiając, że zaczynam widzieć niewyraźnie.

- Nie wiem, ale czuję to, Harry. Ta kobieta to kłamczucha. A cała ta postawa Ministerstwa... Czysta, zakłamana polityka. – Odwracam się gwałtownie w stronę drzwi nie chcąc, by ktokolwiek dostrzegł moją bezsilność i łzy. – Wybaczcie, ale chcę jeszcze przed zielarstwem zajrzeć do biblioteki...

 Tak jak stoję, tak wybiegam z Wielkiej Sali. Nie mam pojęcia, gdzie w tej szkole znajduje się biblioteka, co uświadamiam sobie dopiero po paru minutach szybkiego marszu korytarzami Hogwartu.
 Gdy strumienie łez stają się rzewniejsze, przyspieszam kroku. Spuszczam niżej głowę nie chcąc ukazywać bitwy uczuć toczącej się na mojej twarzy, gdy czuję jak uderzam w coś... W kogoś.

- Do diabła! – Słyszę wyraźnie zdenerwowany męski głos. – Czy wszyscy uczniowie w tej szkole nie mają pojęcia o normalnym przemieszczaniu się po korytarzu? Ile razy mam powtarzać, że chodzi się LEWĄ STRONĄ?!

 Spoglądam na mężczyznę, najprawdopodobniej nauczyciela. Ma na sobie czarną szatę, jego przetłuszczone włosy są tego samego koloru, cera ziemista.
Obserwuję, jak z irytacją otrzepuje się z niewidzialnego kurzu, lecz, gdy zwraca ku mnie spojrzenie, momentalnie spuszczam głowę.

- N-najmocniej pana przepraszam... – Tylko tyle mogę z siebie wydusić.

- Może byś chociaż okazała resztki kultury osobistej i przestała podziwiać własne buty, zwłaszcza, że nie rozmawiasz z jakimś tam kolegą tylko nauczycielem!

 Pokonuję całe swoje upokorzenie, po czym unoszę głowę spoglądając mężczyźnie prosto w oczy.
Jego twarz w jednej chwili ulega kompletnej zmianie. Nie ma już na niej gniewu. Tylko zaskoczenie i...
Przerażenie.

- To... To niemożliwe! – Drżenie jego głosu sprawia, że odruchowo dotykam dłonią swojego policzka; a co, jeżeli jednak zjadłam jakiś zaczarowany smakołyk Freda i Georga?!

- Wszystko w porządku, proszę pana? – Pytam lekko zaskoczona dziwnym spojrzeniem nauczyciela.

 Jeszcze raz spoglądam w jego oczy. On potrząsa głową, po czym mija mnie w mgnieniu oka mrucząc pod nosem tylko jeden wyraz – „orzechowe”.
Po czym zostawia mnie zaskoczoną na samym środku korytarza wypełnionego krzykami uczniów.

~*~

 Dlaczego mi, u licha, wychodzą takie długie rozdziały? Nie mam pojęcia, najgorsze jest to, że, jak tylko chcę coś wykasować, skrócić, po prostu nie mogę tego uczynić, bo cały rozdział nie miałby wtedy sensu.
 Poza tym czuję zbierający się we mnie wenobrak... Nie mam pojęcia czy przed 3 września zdołam opublikować piąty rozdział.
Nawet nie mam pojęcia czy ten rozdział jako tako mi wyszedł.
Ocenę zostawiam w Waszych rękach.