05. Trafiona Ginny

- Chwała Merlinowi, w końcu weekend! – Wzdycham wychodząc z biblioteki z piramidką grubych ksiąg w dłoniach.

 Przeklinając pod nosem torbę powolutku zsuwającą się z mojego lewego ramienia, przyspieszam kroku chcąc jak najszybciej znaleźć się w Pokoju Wspólnym swojego domu.
Przygryzam ze zdenerwowania dolną wargę czując jak dłonie, mimowolnie, zaczynają mi się pocić, a stosik książek niebezpiecznie chwiać się to na prawo, to na lewo.

- Caroline – słyszę jak ktoś nawołuje mnie po imieniu.

 Odwracam się, może zbyt gwałtownie, przez co zawartość moich rąk z hałasem spada na zimną, marmurową podłogę szkolnego korytarza.
 Lekko speszona zaczynam szybko i niedbale podnosić jedną po drugiej, po czym spoglądam w stronę źródła znajomego głosu opiekunki Gryffindrou, Profesor McGonagall.

- Tak, Pani Profesor? – Pytam z lekkim uśmiechem, bardziej jednak skupiając się na grubych podręcznikach próbujących wyślizgnąć się z mocnego uścisku moich ramion, aniżeli na samej postaci nauczycielki.

- Chciałabym z tobą o czymś pomówić. W cztery oczy, na osobności – mówiąc to krytycznym wzrokiem lustruje głośną młodzież rozsypaną po całym korytarzu. – Chodźmy do mojego gabinetu.

 Z równym zdziwieniem co zaciekawieniem, ruszam za szczupłą postacią McGonagall. Na schodach zwalniam kroku czując nieprzyjemny, kłujący ból przeciążonych ramion.
Z irytacją zdmuchuję rudy kosmyk uporczywie włażący mi do oczu, jednocześnie marszczę czoło usiłując sobie przypomnieć, na którym piętrze znajduje się gabinet nauczycielki transmutacji.

 Gdy, w końcu, jesteśmy na miejscu  czuję jak niewielkie strużki potu zaczynają powoli znaczyć ślad na moich skroniach.
 Przez chwilę przyglądam się otwartym już drzwiom do biura McGonagall, wchodząc do niego dopiero, gdy z wewnątrz słyszę głuche „wejdź, Caroline”.

- Powinnam najpierw kazać ci zanieść te książki do twojego dormitorium – mówi czarownica lustrując uważnie wzrokiem całą moją postać.

- Nic... takiego... się nie stało... proszę pani... – Nieskutecznie udaje mi się ukryć dyszenie i przyspieszony oddech.

 Wypatrzywszy w pomieszczeniu średniej wielkości stołek stojący pod ścianą, kładę na nim, niezbyt delikatnie, wszystkie księgi, wzdychając przy tym z niemałą ulgą.

Następnie szukam wzrokiem nauczycielki. Zauważam ją stojącą przy olbrzymim oknie. Wygląda tak, jakby usilnie próbowała dostrzec przez szybę jakieś szczególne zjawisko, jednocześnie pieszcząc spracowaną, pomarszczoną dłonią delikatny materiał śnieżnobiałej firanki.

- Zastanawiasz się, zapewne, dlaczego sprowadziłam cię do siebie – zaczyna, dalej wypatrując czegoś za oknem. – Usiądź, proszę – wskazuje wolne krzesło obite w czerwony materiał ze złotymi wzorkami, po czym sama zajmuje miejsce naprzeciw mnie. – Poczęstuj się ciasteczkiem.

 W osłupieniu wpatruję się jak podsuwa w moim kierunku duży, porcelanowy talerz pełen lukrowanych ciastek zdobionych pestkami z dyni.

 Ten gest lekko zbija mnie z tropu.
Biorę niepewnie jedno, po czym, czując na sobie jej uważny wzrok, staram się powstrzymać nagły rumieniec wstępujący na moje policzki, skupiając się na smaku ziaren i słodkości lukru.

- Jak ci się podoba w Hogwarcie?

 Podnoszę głowę usłyszawszy pytanie, nie mogąc jednocześnie przełknąć zawartości swoich ust.

- Jest całkiem... Całkiem dobrze. Więcej swobody niż w Beauxbatons, chociaż... – Uśmiecham się, wskazując stos podręczników. – Pod względem prac domowych zadawanych na weekend jesteście równie surowi. Może nawet bardziej...

 Mogę dać sobie rękę uciąć, że, przez moment, dostrzegam nikły uśmiech na twarzy McGonagall.

 Jednak, po paru sekundach, znowu nabiera pełnej rozwagi, a atmosfera w pomieszczeniu robi się bardziej napięta.

- Caroline – zaczyna lekko drżącym głosem, co dosyć mnie zaskakuje. – Nie będę kłamać, że zaprosiłam cię do siebie tylko po to, by pogadać o twoich wrażeniach po pierwszym tygodniu w nowej szkole. Jest o wiele ważniejsza sprawa do omówienia, mianowicie... – Urywa na sekundę, biorąc ostro głęboki wdech. – Ja wiem...

 Serce niespodziewanie fika mi koziołka w klatce piersiowej, a poziom pulsującej w żyłach adrenaliny gwałtownie się podnosi, gdy mówi:

- ... wiem, kim tak naprawdę jesteś, Caroline. Caroline Lilyanne Potter.

- Skąd pani... – Słyszę swój piskliwy głosik wydobywający się gdzieś z głębi mojego mocno ściśniętego gardła. – Skąd pani to wie?

- Och, byłam jedną z tych osób, które zobaczyły cię jako pierwszą tamtej nocy, gdy... – Urywa, ale nie musi wcale kończyć, gdyż doskonale wiem, o jaką noc chodzi.

 Odwracam głowę w bok, lekko ją opuszczając na wszelki wypadek, gdyby łzy gwałtownie trysnęły z moich oczu. Znowu to samo.

 Każda najmniejsza gadka, kilka słów o moim prawdziwym życiu – okrutnej śmierci biologicznych rodziców czy też o moim bracie – powoduje niemiłosierny ból ściskający moje serce i wyciskający na policzki słone krople.

- Profesor Dumbledore powiedział mi, podczas sierpniowej wizyty w Tulon, że tylko trzy osoby wiedzą o moim istnieniu. Skoro pani jest tą drugą, to trzecia...

- Zapewne miał na myśli naszego gajowego, Rubeusa Hagrida. Wcześniej uczył tutaj opieki nad magicznymi stworzeniami, ale teraz musiał na jakiś czas... Wyjechać.

 Spoglądam na nią z zaciekawieniem, jednak, po wyrazie jej twarzy wnioskuję, że nie powinnam zadawać żadnych pytań na temat wyjazdu nieznajomego mi gajowego.

- Pan Hagrid – kontynuuje po krótkiej pauzie. – Pomógł w przetransportowaniu cię z Goliny Godryka do...

- Dolina Godryka? – Wchodzę jej w słowo. – Co to za miejsce?

 McGonagall cicho wzdycha, po czym spogląda na mnie – już nieco łagodniej, z wyraźnym smutkiem w oczach.

- Tam właśnie mieszkałaś, Caroline, wraz z rodzicami i Harrym, nim w tą przeklętą Noc Duchów...

- Proszę nie kończyć! – Mówię, trochę za głośno, szybko jednak posyłając kobiecie przepraszające spojrzenie. – Może to trochę dziwnie zabrzmi, ale czuję, że chociaż praktycznie nie znam Harry'ego, tym bardziej moich rodziców, to... Kocham ich. Naprawdę ich kocham i gdy tylko słyszę, że... Że...

 Nie potrafię już powstrzymywać strumieni łez, które zaczynają spływać mi po zaróżowionych policzkach mocnymi strumieniami.
Ostatkami sił tłumię w sobie płaczliwe drgawki.

 Nauczycielka wstaje ze swojego siedzenia i, nim się orientuję, stoi tuż za mną, podając mi materiałową chusteczkę obszytą złotą koronką, drugą ręką pocierając mnie uspokajająco po plecach.

- Wiem, kochana, jaki to dla ciebie ból – mówi cicho, po czym z powrotem podchodzi do okna chwytając długimi palcami złote frędzle od karmazynowej zasłony. – Zwłaszcza, że musisz jeszcze odstawiać to całe... Przedstawienie... Przed własnym bratem.

 Mimo ciągle dręczącego mnie smutku czuję, że robi mi się ciepło na sercu, a usta same wykrzywiają się w półuśmiechu.
Nareszcie trafiłam na osobę, która, w pewnym sensie, rozumie moje zmartwienia i przed którą nie muszę udawać kogoś, kim tak naprawdę nie jestem.

- Nie wie pani może kiedy... Kiedy będę mogła przestać udawać?

- Nie mam pojęcia... – Wzdycha ciężko, znów na mnie spoglądając. – Od początku mówiłam dyrektorowi, że rozdzielanie osieroconego rodzeństwa to nie jest odpowiedni pomysł. Ale to było kilkanaście lat temu, aw ostatnim czasie... Gorzej się dzieje. Teraz, w pewnym sensie, nawet popieram ten plan, bo widzisz, Caroline... Wierzę w powrót Sama-Wiesz-Kogo. I, z pewnych przyczyn, on chce... Chce dopaść twojego brata...

- Za to, co stało się czternaście lat temu?

- W pewnym sensie, właśnie dlatego – mówi po krótkim zawahaniu. – Nie wiem, moja droga, ile słyszałaś o Tym-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać, ale on posiada wiele sposobów na swoich wrogów... Kto wie, co by się stało, gdyby jednak wiedział, że Harry ma siostrę...

- Rozumiem – podnoszę się z krzesła; nie mam zamiaru pytać się o więcej zwłaszcza, gdy wiem już, co Voldemort mógłby mi zrobić, gdyby tylko dowiedział się, kim tak naprawdę jestem. – Dziękuję pani.

 Kierując się impulsem, przytulam się lekko do nauczycielki, dopiero po chwili orientując się co tak naprawdę wyczyniam.

- Wracaj już do siebie, dziecko – mówi ze słabym uśmiechem. – I nie zapomnij o odrobieniu pracy domowej z transmutacji. Nawiasem mówiąc, bardzo dobrze idzie ci na moich lekcjach. Chyba smykałkę do tego przedmiotu odziedziczyłaś po ojcu.

 Posyłam jej zaskoczone spojrzenie, mimowolnie otwierając usta ze zdziwienia. 

 Mój tata był tak jak ja dobry z transmutacji, słyszę, jak głosik  śpiewa w moim sercu.

 Widok górki książek sprowadza mnie jednak szybko do rzeczywistości. Już zastanawiam się czy by nie spakować paru do swojej torby, gdy nagle wszystkie podręczniki... Znikają!

- Wszystko znajdziesz w swoim dormitorium – patrzę w stronę McGonagall lekko opierającej się o blat biurka z różdżką w lewej dłoni.

- Aha, Caroline, jeszcze jedna sprawa – słyszę już, gdy trzymam dłoń na złotej klamce w kształcie głowy lwa. – Proszę następnym razem nie wdawać się w żadne konflikty z panem Malfoyem. Nie muszę chyba mówić, że za kolejną próbę ataku babeczką czy innym przedmiotem będę zmuszona dać ci szlaban.

~*~

  Zmęczonym wzrokiem spoglądam na zapisane dwie stopy pergaminu, zastanawiając się, jakie jeszcze informacje o Amortencji powinnam napisać w swojej pracy domowej.
 Marszczę lekko nos myśląc, po co tak pieczołowicie odrabiam zadanie domowe z eliksirów, skoro nauczyciel go uczący...

- No, Caroline, nadszedł czas na twoje UKOCHANE eliksiry – powiedziała Ginny, uśmiechając się do mnie łobuzersko.

 Odwzajemniłam uśmiech jednocześnie rozglądając się po całej klasie.
W życiu nie widziałam równie ponurego pomieszczenia, chociaż wcale nie miałam wrażenia, że jest to sprawa samego miejsca, tylko dziwnej aury w nim panującej.

 Gdy w pomieszczeniu zaległa cisza, zdałam sobie sprawę, że do klasy wszedł nauczyciel. Zaciekawiona widokiem „strasznego Snape'a” odwróciłam głowę i... Doznałam szoku.

- To jest... To jest... – Jąkałam się niewyraźnie, czując przyspieszone bicie serca.

- Tak, Francuzeczko, to Snape – odpowiedziała, wyraźnie rozbawiona, Ginny. – Tak, wiem, okropny facet – zachichotała cicho, puszczając do mnie oko.

- Panno Weasley – obie gwałtownie odwróciłyśmy się w kierunku tablicy, gdzie mężczyzna spisywał składniki jakiegoś eliksiru nawet nie spoglądając w naszym kierunku. – Jeżeli przyszłaś tutaj na pogaduszki, równie dobrze możesz już w tej chwili wyjść z tego pomieszczenia.

 Obie zamilkłyśmy wpatrzywszy się w blaty własnych ławek, starając się zignorować złośliwy chichot siedzących za nami Ślizgonek.

- Zanim przystąpicie do ważenia Eliksiru Spokoju, którego składniki wypisałem wam, jak zawsze, na tablicy, może ktoś chciałby, w ramach powtórki, powiedzieć, gdzie znajdziemy potrzebny do tej mikstury kamień księżycowy...

 Momentalnie podniosłam rękę w górę, szybko znajdując w głowie poprawną odpowiedź na temat jednego ze składników eliksiru.

- Bardzo proszę, panno Weasley.

 Zaskoczona spojrzałam na swoją piegowatą towarzyszkę, która, przerażona, patrzyła się na wyczekującego odpowiedzi mężczyznę.

- Ale ja... To znaczy... – Dukała czerwieniąc się jednocześnie ze wstydu po koniuszki uszu.

- Zgłosiła się pani, więc... czekam. – Odparł beztrosko, spoglądając zimno na Ginny.

 Ze zdenerwowania ugryzłam się w język, w tym samym czasie rozważając opcje pojawiające się w mojej głowie, po czym zdecydowałam się, by podpowiedzieć dziewczynie, zauważając, że Snape zaczął wpatrywać się w, widomy tylko jemu, punkt na ścianie.

- Słuchaj, Ginny – szepnęłam bezgłośnie – kamień księżycowy można czasami odnaleźć...

- Panno Andswer – usłyszałam jak nauczyciel złowieszczo cedził przez zęby każde słowo – dobrze wie pani, że podpowiadanie na moich lekcjach jest surowo zabronione. Minus dziesięć punktów dla Gryffindoru.

 Z otwartymi ustami odwróciłam głowę w kierunku Juliette siedzącej po drugiej stronie rudowłosej, która notowała na pergaminie zapisane składniki, lecz, zostawszy niewłaściwie oskarżona, zaczęła z przerażeniem spoglądać na mężczyznę.

- Co się tyczy panny Weasley...

- Panie profesorze – przerwałam wstając ze swojego siedzenia i hardo spoglądając mu w oczy. – To nie Juliette podpowiadała Ginny, lecz... Lecz ja, dlatego też proszę, by...

- Panno Marmouget, proszę usiąść z powrotem na swoje miejsce – mrugam zdezorientowana słysząc tak nagłą zmianę w tonie głosu Snape'a, który z głośnego i ostrego zrobił się niezwykle spokojny i delikatny; nie trwa to jednak długo, jedynie do chwili, gdy zwraca się do moich koleżanek. – A Weasley i Andswer pozbawiają swój dom kolejnych dziesięciu punktów za dawanie nowej uczennicy złego przykładu, jeżeli chodzi o zachowywanie się na lekcjach. Ponadto, panno Weasley na następną lekcję napiszesz pracę o kamieniu księżycowym. Minimum trzy stopy pergaminu, zrozumiano?

 Ginny zdobyła się jedynie na przytaknięcie głową, najwyraźniej dalej oszołomiona całą sytuacją. Stan Juliette nie był lepszy przez co podczas ważenia eliksiru nerwowo stukała swoją chochelką w ściankę kociołka.

 Dopiero, gdy, po skończonej lekcji, szłam wraz z dziewczynami w kierunku klasy, gdzie miałyśmy mieć historię magii, zdołałam się odezwać:

- Ginny, Juliette, strasznie mi przykro. Nie mam pojęcia, dlaczego ten facet... Dlaczego on...

- W porządku, Caroline – uspokajała mnie Juliette, delikatnie pocierając swoją dłonią moje ramię. – Snape to dosyć... Specyficzny nauczyciel. Zwłaszcza, jeżeli chodzi o traktowanie Gryfonów. Ciesz się jednak, że nie jesteś naszym Harrym...

- D-dlaczego mam się cieszyć, że... Ż-że nim nie jestem?

- Bo traktuje go okropnie – wyjaśniła mi rudowłosa. – Właściwie jak śmiecia. Tak od pierwszego roku biedak musi znosić jego docinki, bezsensowne uwagi...

 Przez chwilę jedynie analizowałam sobie w głowie to, co przed chwilą usłyszałam. Zastanawiałam się, cóż takiego Harry uczynił, że Snape tak go dręczył. A może ten mężczyzna myśli, że mój brat zadziera nosa tylko z tego powodu, że jest Wybrańcem?
 Później jednak mój wzrok spoczął na piegowatym nosie Weasley i nagle ogarnęły mnie wielkie wyrzuty sumienia z powodu całego zajścia na poprzedniej lekcji.

- Ginny – zaczęłam delikatnie czekając, aż dziewczyna zwróci ku mnie swoje spojrzenie. – Daj mi ten swój pergamin – wskazałam palcem na zwój wystający z jej torby, uśmiechając się szeroko na widok jej zaskoczonego wyrazu twarzy. – Chyba nie sądziłaś, że pozwolę ci pisać tą niezasłużoną pracę o kamieniu księżycowym, co?

 Odłożywszy do połowy napisany referat o wojnie olbrzymów na wtorkową lekcję historii magii, przeciągam się leniwie, po czym kładę głowę na miękkiej poduszce i, przymknąwszy oczy, zaczynam delektować się słodką ciszą panującą w dormitorium.

 Nie trwa ona jednak za długo.
Nagle drzwi do pokoju otwierają się z impertem i, z prędkością błyskawicy, do środka wpada rudowłosa czternastolatka wymachując triumfalnie jakąś grubą księgą.

- Znalazłam, znalazłam! – Krzyczy rzucając się na swoje łóżko, spoglądając wesoło w moją stronę; na widok mojego pytającego spojrzenia przewraca wymownie oczami. – To na wróżbiarstwo. Pół godziny szukałam tej książki...

 Uśmiecham się do niej w odpowiedzi, jednocześnie dziękując sobie w duchu, że nie muszę już uczyć się tego przedmiotu.

 Gdy dormitorium znów wypełnia cisza, tym razem spowodowana brakiem ciekawych tematów do rozmowy, siadam na łóżku, biorąc do ręki niedokończoną pracę i z niechęcią spoglądając na dziesiątki zapisanych równym, kształtnym pismem zdań.

- Hej, Caroline... – Niepewny głos czternastolatki sprawia, że kolejne, świeżo wymyślone, zdanie wylatuje mi z głowy.

 Zaciekawiona spoglądam w kierunku jej łóżka.
Rudowłosa nie patrzy się w moją stronę. Siedząc po turecku, namiętnie wpatruje się w swoje stopy w błękitnych, wełnianych skarpetkach, owijając sobie wokół palca kosmyk włosów.

- B-bardzo ci się on podoba?

 Patrzę się na nią tak, jakbym widziała jej postać po raz pierwszy w życiu, uśmiechając się delikatnie z zakłopotania.

- Nie rozumiem, Ginny. O kim ty mówisz?

- Och, nie udawaj! Widzę jak na niego patrzysz...

 Otwieram usta ze zdumienia, zdając sobie sprawę, że wyglądam, zapewne, jak ryba, którą wyrzucono na brzeg jeziora.

Nie mam pojęcia o czym ta dziewczyna mówi. Że, niby na kogo patrzę? Kto mi się podoba?

- Hej – mówię cicho, spoglądając w jej brązowe tęczówki. – Słuchaj, naprawdę nie wiem, o co ci chodzi. O kim właściwie jest mowa, możesz mi powiedzieć?

 Dziewczyna prycha niczym oburzona kotka, przenosząc się do pozycji leżącej.
Założywszy ręce za głowę wpatruje się w baldachim swojego łóżka, a gdy się odzywa, jej głos jest cichy i lekko drżący.

- Mówię o... O Harrym.

 Czuję, jak palce mimowolnie zaciskają się mocniej na trzymanym pergaminie, a na policzki wstępuje wielka, czerwona łuna paląca mnie niemiłosiernie.

- Znowu to robisz – podnoszę wzrok na rudowłosą, która wpatruje się we mnie krytycznie, zaciskając usta w cienką, prostą linię. – Znowu tak dziwnie reagujesz. Myślisz, że nie widzę? Na każde, choćby małe wspomnienie o Harrym, czerwienisz się, spuszczasz wzrok, gdzieś odlatujesz...

- Aż tak to widać? – Piszczę cicho, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, jak, właściwie, zabrzmiało moje pytanie.

- Nie wiem, nie pytałam – cedzi przez zęby, znów wpatrując w coś ponad jej głową. – Ale ja widzę...

 Zagryzam nerwowo dolną wargę próbując opanować złość na samą siebie.
Ha, więc tak to wygląda! Jakbym była zakochana we własnym... Bracie.

 Matko, jaka ja jestem głupia, karcę siebie w duchu, wstając ze swojego łóżka i siadając tuż przy współmieszkance spoglądającej na mnie niewymownie.

- Ginny – staram się dobierać właściwie słowa, które, z wielką trudnością, przechodzą przez moje gardło. – Ja nie jestem zakochana w Harrym. Nie rozumiem, jak coś takiego mogło przyjść ci do głowy – z ulgą obserwuję jak cały gniew powoli znika z jej oczu. – Zachowuję się tak, bo wiesz, jestem tu nowa, trochę dziwnie się czuję chodząc do tej samej szkoły co najmłodszy uczestnik Turnieju Trójmagicznego, sławny Wybraniec, bla, bla, bla...

 Puszczam do niej oko, chcąc tym samym rozładować, panującą wokół nas, napiętą atmosferę.

- Przepraszam – odzywa się rudowłosa już o wiele łagodniej. – Nie powinnam była tak na ciebie naskakiwać, ale nic nie poradzę, że jestem tak cholernie... Zazdrosna.

 Tym razem nawet nie próbuję kryć zaciekawienia jakie wstąpiło we mnie po wypowiedzianych przez Weasley słowach.

- Ginny... Czy ty nie jesteś przypadkiem zakochana... W Harrym?

 W odpowiedzi słyszę jedynie ni to jęk, ni to warczenie. Rudowłosa jak oparzona zrywa się z łóżka, po czym zaczyna newnowo chodzić po całym pokoju, bijąc się pięściami po udach.

- Czy jestem zakochana w Potterze? – Śmieje się z goryczą. – O tak, konkretnie od pierwszego momentu, gdy go ujrzałam. Owszem, z początku myślałam, że to po prostu zadurzenie, chwilowa fascynacja sławnym chłopcem, nic więcej, ale... – Staje gwałtownie na samym środku dormitorium. – To trwa już tak długo, a ja wiem, że go... Kocham.

- On o tym wie?

 Nastolatka znów prycha głośno, po czym wskakuje na łóżko i przykrywa twarz poduszką.

- Skąd – dochodzi do mnie jej przytłumiony, drżący głos. – On z resztą i tak wpatrzony jest w tę swoją... Swoją... Cho.

- Cho? – Powtarzam imię dziewczyny nie potrafiąc sobie jej skojarzyć z żadną z mijanych na korytarzu uczennic.

- Cho Chang – wyjaśnia Ginny, już bez poduszki na twarzy. – Jedna wielka manipulantka. Możesz jej nie kojarzyć, jest z Ravenclawu. – Nagle dziewczyna, ni stąd, ni z owąd, znajduje się na moich kolanach, przybierając minę biednego, zbitego psa. – Och Harry... – Jęczy cichutko wykrzywiając usta w podkówkę i gładząc mnie po policzku, czym jedynie wywołuje mój chichot. – Jestem taka biedna... Mój Cedric, och mój Cedric! Już go nie ma – udaje, że wybucha szlochem, a ja już nie panuję nad kolejnymi wybuchami śmiechu. – Proszę, zaopiekuj się mną. Ale no, patrz się TYLKO NA MNIE. Mógłbyś mi użyczyć swojego sweterka, bym mogła wydmuchać nos?

 Obie w jednej chwili parskamy śmiechem, nie panując kompletnie nad kolejnymi atakami wesołości.

- Oj Ginny – wzdycham, kiedy udaje mi się w końcu nabrać odrobine powagi. – Trafiło cię!

- Wiem – jęczy zakrywając twarz dłońmi. – Och, Caroline, mówię ci, lepiej nigdy się nie zakochuj.

- Nie zamierzam – odpowiadam, ignorując zaskoczone spojrzenie nastolatki.

 Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak to jest być zakochanym. Nawet byłam wdzięczna losowi, że nie postawił mi na drodze jakiegoś przystojnego chłopaka, przez co mogłam uniknąć tego typu zmartwień, jake przeżywa, na przykład, Ginny.
 Poza tym, odkąd tylko dowiedziałam się o swojej prawdziwej przeszłości, o losie moich rodziców, opiekunów, a także po dzisiejszej wizycie w gabinecie McGonagall, wiedziałam, że moje życie już nie będzie normalne.
 Kto wie, może nawet będę musiała poświęcić się dla dobra własnego brata – już teraz jestem gotowa to zrobić.
 Tak czy innaczej, jednego jestem pewna – nie ma w moim życiu miejsca na przeżywane takiego stanu jak zakochanie się...

~*~

 Kolejny długi rozdział... Mam jednak nadzieję, że, dzięki dużej ilości dialogów (kocham je tworzyć), czytanie zbytnio się nie ciągnęło.
 Cóż mogę powiedzieć – jutro zaczynam szkołę. To już drugi rok na bio-chemie i coś czuję, że łatwo nie będzie. Pewnie sama sobie poprzeczkę podniosę wysoko, jak to ja.
 Tak czy inaczej postanowiłam, że rozdziały w tym czasie będą ukazywały się co dwa tygodnie, w soboty.
No, to chyba na tyle.

 Wszystkim, którzy od jutra, tak jak ja, zaczynają szkolną mordęgę, życzę wytrwałosci – jakoś przeżyjemy te dziesięć miesięcy, a co ;)