06. Wyrzutek

 W powietrzu czuć jesień. Chłodną, wilgotną i deszczową. Lazurowe niebo, które mogłam podziwiać we Francji, zastąpiło szare i ponure sklepienie częstujące Hogwartczyków, niemal codziennie, denerwującymi mżawkami lub rzęsistymi ulewami.
 Jednocześnie można wyczuć coś niezwykłego, jakby zaklęcia, których uczymy się na lekcjach, zaczarowały tlen przesycając go zapachami leśnych astrów, jabłek, cynamonu oraz orzeźwiającej deszczówki.

 Gdy kapryśne słońce, od czasu do czasu, postanawia zaszczycić hogwarcką młodzież swoją obecnością, szkolne błonia zapełniają się w niesamowicie krótkim czasie, a każdy nastolatek łapczywie próbuje pochwycić niewielką część i tak skąpych, krótkich pocałunków jasnej kuli goszczącej na lekko błękitnym niebie pokrytym szarawymi, puszystymi obłoczkami. 

 Siedząc na parapecie okna znajdującego się w szkolnym korytarzu usilnie wpatruję się w to zimne słońce, jednocześnie szczelniej otulając się peleryną.
 I pomyśleć, że, jeszcze na kilka dni przed wyjazdem do Anglii, drwiłam sobie z Maman, gdy ta próbowała mnie przekonać, bym zamiast ulubionych lekkich bluzeczek i szortów zabrała spory zapasik grubych swetrów i skarpet.
Całe szczęście, że w końcu jej uległam.

 Chociaż jest dopiero wtorek, ja już czuję się zmęczona.
Weekend, który miał być dla mnie odskocznią od harówki na zajęciach, urozmaicił się w różnego typu nowinki, ploteczki i zmartwienia, które swoim nadmiarem były wprost trudne to natychmiastowego przetrawienia.

 Zaczęło się od nawrotu bólu.
W piątek, kilka godzin po dziwnej rozmowie z Ginny na temat mojego „zakochania się w Harrym”, gdy już Juliette była w dormitorium i we trójkę rozmawiałyśmy o mugolskich salonach mody w Paryżu, poczułam ten sam ból co w tamten sierpniowy dzień, na moment przed wizytą Dumbledore'a w moim domu.
 Atak był tak niespodziewany, że nie mogłam powstrzymać ani krótkiego krzyku, ani cisnących się do oczu łez.

- Caroline, na Merlina, co ci jest?! – Krzyknęła Ginny z wyraźnym przerażeniem w swoich ciemnych oczach, kurczowo zaciskając palce na moich ramionach.

- Może zaprowadzimy cię do pani Pomfrey? – Dopytywała się czarnowłosa.

- Nic... mi... nie jest – wysapałam z trudem łapiąc oddech.

 Już po chwili czułam się zupełnie w porządku, jednak nie miałam odwagi zdjąć dłoni ze swojej klatki piersiowej, która wciąż unosiła się i opadała w niemiarowym rytmie.

- Oj, Francuzeczko, Francuzeczko – westchnęła uspokojona już rudowłosa. – Co my z tobą mamy... Jak nie śnią ci się koszmary, to teraz jakieś zawały serca, co będzie nas...

- Zaraz, zaraz – weszłam jej w słowo. – Wiesz o moich koszmarach? Skąd?!

- Cóż, raczej nie przewracałabyś się niespokojnie z boku na bok i nie jęczała lub dyszała, gdyby śniło ci się coś spokojnego i przyjemnego, prawda?

 Zagryzłam nerwowo wargę zastanawiając się nad tym czy mogłabym zwierzyć się przyjaciółkom ze swojego nocnego strapienia.

- Przyzwyczaj się – burknęłam pod nosem – mam tak każdej nocy. – Widząc ich przestraszone twarze, sama wpadłam w panikę. – Błagam was, niech to zostanie między nami! Proszę, nie chcę, by ktokolwiek wiedział, że nowa z Francji ma jakieś kuku na muniu typu koszmary czy dziwne bóle serca...

- Nie rozumiem, dlaczego robisz z tego taką tajemnicę – odrzekła Juliette, unosząc znacząco jedną brew do góry, a w jej złotych oczach pojawiły się jednocześnie troska i podejrzenie. – Ale dobrze, nie powiem. Ginny zapewne też nie – zerknęła szybko na przyjaciółkę, a gdy ta kiwnęła głową, znów zwróciła ku mnie spojrzenie. – Wiedz jednak, że zawsze możesz nam wszystko powiedzieć.

 Uśmiechnęłam się do niej z wdzięcznością czując, że nareszcie będę mogła zwierzyć się właściwym osobom chociaż z niewielkiej części moich problemów.

- Dziękuję, to wiele dla mnie znaczy – szepnęłam lekko drżącym głosem, w tym samym czasie wstając i otwierając swój kufer. – Powiem wam niedługo o co chodzi, ale póki co... – Uparcie przerzucałam swoje rzeczy w poszukiwaniu pewnych przedmiotów. – Mam coś dla was.

- Jupi, prezenty! – Ginny zerwała się z dywanu, radośnie klaszcząc w ręce. – Tak dawno niczego nie dostałam... Och... – Urywała, gdy położyłam jej na otwartej dłoni niewielką paczuszkę, taką samą wręczając czarnowłosej. – Eee... Caroline, co to jest?

- Stopery do uszu.

- Stopery do uszu – powtórzyła niemal bezgłośnie. – Zapewne ma to związek z twoimi snami, prawda? – Spytała się, a gdy dałam jej niemą odpowiedź, zerknęła na Juliette uśmiechając się kpiąco. – Popatrz no, kochana, jaką to dostałyśmy skąpą łapówkę od naszej Francuzeczki za zachowanie tajemnicy.

 Potrząsnęła małym opakowaniem, wpatrując się w nie z wyraźnym rozbawieniem.

- Oj Caroline, Caroline – westchnęła. – Naprawdę stać cię na więcej.

 Uśmiecham się na wspomnienia tamtego dnia. Zeszły piątek rzeczywiście był naprawdę obfitujący w wydarzenia.
 Nawet teraz, po upływie już paru dób pamiętam atmosferę radości panującą w Pokoju Wspólnym, gdy okazało się, że Ron, jeden z braci Ginny, zdał eliminacje do drużyny quidditcha.

- Cieszę się, że się dostał – wyznała późnym wieczorem rudowłosa, gdy już szykowałyśmy się do snu. – Na razie rewelacji to z nim nie ma. Ja nawet jestem troszkę od niego lepsza, ale myślę, że jak potrenuje ostro, to będą z niego ludzie. Harry z pewnością mu pomoże.

 Harry...

 Od rozmowy z Ginny staram się bardziej normalnie zachowywać w obecności swojego brata, chociaż niezwykle trudno mi ukryć niespodziewane dreszcze pojawiające się, gdy tylko słyszę jego głos czy też mimowolne spuszczanie wzroku, kiedy to przychodzi mi się z nim minąć.

 Jednocześnie martwię się o niego.
Sławna nowinka o zarobionym szlabanie u Umbridge rozeszła się po całej szkole niczym świeże croissanty w jednej z najbardziej popularnych piekarni w Tulon prowadzonej przez niezwykle miłego, mugolskiego piekarza.

 Ponieważ bałam się zapytać rudowłosej o jej domysły w sprawie zachowania Harry'ego na lekcji obrony przed czarną magią, postanowiłam w sobotę podpytać trochę Juliette.

 Niezwykle trudno było mi udawać, że interesuję się zmartwieniami Pottera tylko przez wzgląd na to, że zaciekawiła mnie popularna szkolna plotka, a nie przez własną, siostrzaną troskę i współczucie.

 Było warto – czarnowłosa wyjaśniła mi, że zachowanie Wybrańca po części ma swoje przyczyny w wydarzeniach z Turnieju Trójmagicznego, o których słyszałam sporo jeszcze za czasów, gdy uczęszczałam do Beauxbatons, a po części w... ataku dementorów.

 Na samą myśl o tym, że mój brat był w takim niebezpieczeństwie, czuję mdłości.
Nie mogę zrozumieć praw rządzących tym magicznym światem. Wydalenie ze szkoły za obronę siebie i członka własnej rodziny? Szczyt szczytów...

 W dodatku dzisiaj rano okazało się, że wczoraj Harry otrzymał kolejny szlaban u landrynkowej kobiety.
 Angelina Johnson – śliczna, ciemnoskóra, zgrabna dziewczyna  z ciemnymi włosami splecionymi w mnóstwo drobnych warkoczyków – kapitan drużyny Gryffindoru, podczas śniadania w Wielkiej Sali zaczęła krzyczeć na mojego brata, gdy dowiedziała się, że ten nie będzie mógł stawić się na kolejnym treningu.
 Sama też byłam lekko zła na Wybrańca. Czy nie mógł dwa, nawet trzy razy ugryźć się w język, nim wspomniał przy tej wiedźmie o Voldemorcie?

 Na samo wspomnienie o zabójcy moich biologicznych rodziców robi mi się słabo, a niedawno zjedzone dyniowe paszteciki, które przemyciłam w szacie z lunchu, podchodzą mi do gardła.

 Zeskakuję z parapetu i postanawiam zrobić sobie mały spacer po błoniach, nim zabiorę się za odrabianie licznych prac domowych.
 W dłoni ściskam jeden z numerów „Proroka Codziennego”, po chwili rozwijając rulon i czytając, chyba po raz setny, tytuł napisany pokaźnych rozmiarów czcionką:

MINISTERSTWO CHCE ZREFORMOWAĆ

SYSTEM EDUKACJI

DOLORES UMBRIDGE PIERWSZYM

W HISTORII

„WIELKIEM INKWIZYTOREM”

 Prycham z poirytowaniem, jednocześnie wciskając gazetę na samo dno swojej torby.
Co ta kobieta sobie wyobraża? Sposób, w jaki krytykowała nauczycieli na dzisiejszych lekcjach był wprost godny pożałowania, mogę nawet śmiało rzec, że chamski.
 W jednej chwili zapragnęłam mieć tyle samo odwagi co mój brat, by móc powiedzieć jej, co tak naprawdę o niej sądzę.
 Zamiast tego na każdej jej lekcji jedynie siedzę niczym mysz pod miotłą i posłusznie czytam kolejne rozdziały, nudnego jak flaki z olejem, podręcznika.

~*~

 Gdy znajduję się poza murami szkoły, a chłodny, wrześniowy wiatr delikatnie chłoszcze mnie w twarz i targa we wszystkie strony moje kasztanowe włosy, czuję jak zmartwienia uchodzą ze mnie, ustępując miejsca odprężeniu i lekkiej pogodzie ducha.

 Kieruję swoje kroki w stronę Zakazanego Lasu.
Zawsze zastanawiałam się, jakie tajemnice może skrywać to na pozór ponure, wielkie i straszne skupisko potężnych drzew.
 W ciągu mojego, niespełna dwutygodniowego, pobytu w tej szkole już nie raz, nie dwa nachodziły mnie pokusy przekroczenia wyznaczonej przez dyrektora Hogwartu granicy.

 Znalazłszy swój ulubiony głaz, na którym często przesiaduję i snuję marzenia o własnych, wyimaginowanych zamkach na lodzie ze strzelistymi wieżyczkami, marmurowymi ścianami i diamentowymi okiennicami, już mam uciec od świata rzeczywistego, gdy na ziemię gwałtownie sprowadza mnie dobrze znajomy głos wymawiający moje imię.

 Odwróciwszy się w mgnieniu oka spotykam się ze spojrzeniem szmaragdowych tęczówek skrytych za okularami w okrągłych oprawkach.

 Pierwszy raz jestem ze swoim bratem sam na sam!

 Z wrażenia czuję jak kręci mi się w głowie, a krew odpływa z moich policzków. Muszę wyglądać okropnie, bo przerażony Harry dopada mnie, szybko zdejmuje torbę z mojego ramienia i pomaga usiąść na pobliskim kamieniu.

- Lepiej? – Dopytuje się, obrzucając mnie zatroskanym spojrzeniem.

 Kiwam przytakująco głową, biorąc jeden głęboki wdech za drugim, by się uspokoić.

- Jak coś, pomogę ci się dostać do Skrzydła Szpitalnego, tam...

- W porządku, Harry, nic mi nie jest – przerywam, chcąc sprawić, by zanadto nie panikował.

 Szybko lustruję sylwetkę piętnastolatka zastanawiając się czy naprawdę jest aż tak podobny do naszego ojca, po czym nieśmiało zadaję mu jedno z najbardziej banalnych pytań:

- Co właściwie tutaj robisz?

- Chciałem się trochę przewietrzyć przed... No wiesz, kolejnym szlabanem u Umbridge.

 Kiwam głową ze zrozumieniem i choć naprawdę mnie korci, by zadać bratu stek pytań na temat sposobów jakimi „Wielki Inkwizytor Hogwartu” karze nieposłusznych uczniów, to w porę udaje mi się powstrzymać cisnące się na wolność słowa.
Nie chcę niepotrzebnie jeszcze bardziej psuć mu dzisiejszego dnia.

 Mam ochotę uciec jak najdalej od czarnowłosego chłopaka i gdy zaczynam zbierać się powoli do odejścia, do moich uszu dociera pytanie, które, dosłownie zwala mnie z nóg:

- Czy to prawda, że twoi rodzice byli w Zakonie Feniksa?

 Zaskoczona to otwieram, to zamykam usta, w końcu zdobywając się jedynie na słabe przytaknięcie głową.

- Ginny ci powiedziała, prawda? – Choć staram się, by ton mojego głosu brzmiał obojętnie, nie potrafię ukryć w nim lekkiej nutki goryczy.

Harry przytakuje, jednak widząc jak nerwowo zaciskam dłonie w pięści, dodaje:

- Nie złość się na nią. Powiedziała to tylko mi, a ja obiecuję, że nie wyjawię tego nikomu, jeżeli nie chcesz. Po prostu, wiesz, moi rodzice też byli w Zakonie... Profesor McGonagall powiedziała mi kiedyś, że byli niesamowicie odważnymi czarodziejami. Teraz Zakon został reaktywowany, a ja, na nieszczęście, nie mam skończonych tych durnych siedemnastu lat i nie mogę się do niego przyłączyć. Takie ograniczenie to potworne uczucie...

 W milczeniu słucham słów Harry'ego walcząc w środku sama ze sobą.
Jeżeli chodzi o ograniczenia, to w ostatnim czasie stałam się ekspertką w tej dziedzinie – i to wcale nie z powodu młodego wieku.

 Chcę jakoś go pocieszyć i gdy już znajduję odpowiednie do tego słowa słyszę głos, który działa na mnie niczym strumień lodowatej wody.

- Proszę, proszę i kogo my tu mamy...

- Malfoy – cedzę przez zęby, odwracając wzrok z mojego brata na znajomego blondwłosego młodzieńca.

- Czego tu chcesz? Nikt nie zapraszał cię do rozmowy – Harry odzywa się, nim udaje mi się wymyślić jakąś sensowna ripostę.

 Piętnastolatek o zimnym spojrzeniu wybucha krótkim lecz głośnym śmiechem, jednak gdy zwraca się do mojego brata, w jego tęczówkach nie ma ani iskierki wesołości.

- Może by tak grzeczniej, Potter. Chyba zapomniałeś z kim masz do czynienia. Ale ja już znam sposoby, by ci to doskonale przypomnieć. Minus pięć punktów dla Gryffindoru.

 Z zaskoczenia krztuszę się powietrzem, dostając nagłego ataku kaszlu.
Całe moje zachowanie odwraca uwagę prefekta Slytherinu od Wybrańca. Teraz jego szare oczy śledzą z uwagą moją postać.

- Widzę, Potter, że postanowiłeś zająć się wyrzutkiem – mówi do mojego brata, ciągle jednak obserwując mnie z wyraźnym rozbawieniem. – Jakież to... Urocze.

- Wyrzutkiem? – Powtarzam bezgłośnie to jedno słowo, nie rozumiejąc o co piętnastolatkowi chodzi.

- Chyba nie sądziłaś, że tak po prostu zapomnę o tobie po tym numerze w pociągu, co? – Ton Malfoya jest wręcz przesycony jadem, chociaż mówi zupełnie swobodnie. – To nie w moim stylu. Już w drugim dniu szkoły zaczerpnąłem niezwykle ciekawych informacji na twój temat, Caroline Marmouget.

 Jak na zawołanie oblewam się niechcianym rumieńcem. Cóż takiego wiedział Draco Malfoy, co teraz mógłby wykorzystać przeciw mnie? Jeżeli ma pojęcie o mojej prawdziwej tożsamości, to jestem...

- Wyrzutkiem...

 Wpatruję się pytająco w bladą twarz chłopaka, na co on wywraca wymownie oczami i, oparłszy się jedną nogą o głaz, wyjaśnia z kpiącym uśmieszkiem:

- Pytałem się czy domyślasz się, dlaczego nazwałem cię wyrzutkiem – kiedy przecząco kręcę głową, w jego oczach powoli pojawia się wyraz triumfu. – Z pewnych, tylko mi znanych źródeł, dowiedziałem się co nieco o twoich rodzicach, Adrianie Marmouget i Larze Three. 

- Czego dowiedziałeś się o moich rodzicach? – Pytam się czując jednocześnie ulgę i wściekłość, że taki arogant ot tak poszperał sobie w przeszłości moich opiekunów.

- Oj, bardzo ciekawych rzeczy... Zapewne wiesz, że twój ojciec był mieszkańcem Slytherinu – muszę mieć naprawdę żałosny wyraz twarzy, bo chłopak na chwilę przerywa, chichocząc złowieszczo. – Nie wiesz? Oj, moje biedactwo... Tak czy siak, był bardzo dobrym uczniem, muszę ci powiedzieć. W dodatku świetny obrońca w drużynie quidditcha, czysta krew od pokoleń. Mógłby zajść naprawdę daleko... Gdyby tylko nie zakochał się w twojej szlamowatej matce.

- JAK NAZWAŁEŚ MOJĄ MATKĘ?! – Czuję jak cała kipię ze złości, jednak Draco zdaje się w ogóle tego nie dostrzegać.

- Takie są fakty, moja droga – odpowiada ze stoickim spokojem. – W żyłach twojej rodzicielki płynie sama brudna krew. Obrzydlistwo... Nic dziwnego, że uciekli z Anglii. Oczywiście, w pięknym tchórzowskim stylu, w trakcie trwania wojny – obserwowanie mojej czerwonej ze złości twarzy sprawia mu niezwykłą przyjemność. – A teraz, tak niespodziewanie ty trafiasz na ich ścieżkę. Tylko ciekawe, co tam we Francji spaprałaś, że nie mogli znieść twojego widoku i wysłali cię za granicę... Mimo wszystko super się dobraliście. Szlama, zdrajca krwi i wyrzu...

- TY BYDLAKU!

 Nie panując już nad sobą, rzucam się z pięściami na Malfoya, lecz, gdy mam mu już zadać pierwszy cios, słyszę pisk jakiejś przerażonej dziewczyny, a następnie czuję jak dwie pary ramion chwytają mnie od tyłu i odciągają od, wyraźnie przerażonego moim wybuchem, chłopaka.

 Dopiero po chwili przypominam sobie o obecności brata. Dostrzegam również Rona, który wraz z Harrym usilnie powstrzymują mnie przed wybiciem Ślizgonowi wszystkich zębów, a także Hermionę z różdżką w pogotowiu.

- Co tu się dzieje, moi mili? – Jak przez mgłę dochodzi do mnie przesłodzony, kobiecy głos.
 Staję jak sparaliżowana, doskonale wiedząc, kto był świadkiem całej awantury, a przynajmniej jej końcowej części.

 Pierwszy przytomnieje Draco Malfoy.

- Widziała to pani? – Dopytuje się udając poważnie poszkodowanego. – Ta dziewczyna bez powodu się na mnie rzuciła. Nie zrobiłem jej nic złego, a ona...

- Już dobrze, panie Malfoy – przerywa mu Umbridge. – Proszę się oddalić, porozmawiam sobie z naszą kochaną, małą bandytką – gdy tylko białowłosy znika z naszego punktu widzenia, zwraca się do mnie. – Droga Caroline, słonko, wcześniej puściłam płazem twój wybryk z czekoladkami, ale takiego numeru nie mogę już popuścić. Zanim jednak wymierzę ci zasłużoną karę, czy masz coś na swoje usprawiedliwienie?

 Mam dziwne wrażenie, że nie mam czego tłumaczyć tej zakłamanej kobiecie, więc kręcę przecząco głową.

- Doskonale! W takim razie minus dziesięć punktów dla Gryffindoru – mówi to tak radosnym tonem, jakby oddała milion galeonów na jakiś szczytny cel dobroczynny. – Poza tym, zasłużyłaś sobie na dwudniowy szlaban, panno Marmouget. Poczynając od jutra.

 Zadowolona poprawiła sobie z uśmiechem różowy, wełniany berecik ze złotą broszką, po czym jeszcze zwróciła się w kierunku stojących za mną nastolatków.

- A panna Granger i pan Weasley odbierają swojemu domowi kolejne dziesięć punktów za nieodpowiednie sprawowanie obowiązków prefektów – oznajmia wesoło, a na odchodnym rzuca jeszcze do mojego brata – a z panem, Potter, spotykam się za dziesięć minut w moim gabinecie.

 Cała nasza czwórka odprowadza ją wzrokiem, póki nie znika w drzwiach szkoły.

 Atmosfera wokół jest ciężka, a każdy z nas ma kłopot z unormowaniem własnego oddechu.

- No – odzywam się, chcąc przerwać tą krępującą ciszę – czyli czeka mnie szlaban u landrynkowej ropuchy... Cudownie.

 Reakcja „świętej trójcy” na moje, przesiąknięte ironią słowa jest jednoznaczna – w gabinecie Umbridge z pewnością nie będzie mnie czekać nic cudownego.

~*~

 Jak miło jest oderwać się od szkolnej rzeczywistości i, choć na chwilę uciec do magicznego światka we własnej głowie...

 Jak zapewne zauważyliście, szkoła pochłonęła mnie na amen. A to dopiero wrzesień. Chcę tylko Wam powiedzieć, byście się nie martwili, gdy przez dłuższy czas nie odwiedzam Waszych blogów, gdyż prędzej czy później i tak do Was zajrzę i wszystko nadrobię.

 Rzadko bawię się w dedykacje, ale tą notkę chcę zadedykować swojej nauczycielce od WOKu, która tak niemiłosiernie przynudza na swoich lekcjach, że właśnie dzięki jej „bla, bla, bla” naszedł mnie pomysł na ten rozdział, który pierwotnie miał zupełnie inny zarys.

 A tak poza tym, to coraz bardziej denerwuje mnie brak słońca w moim miasteczku. Zapowiada się na dosyć wczesną depresję :(