07. "Będę trzymać nerwy na wodzy" cz. 1. Szlaban

 Bywają dni, gdy czuję się niczym dusza, która zgubiła drogę do ciała. Słaba, krucha, bez schronienia. Zagubiona. Wystraszona. Pozbawiona chęci do życia i umiejętności trzeźwego myślenia. Bez zamiarów ulepszenia własnej skomplikowanej egzystencji.

 Siedząc na lekcji historii magii, wypruta z wszelkich emocji, staram się znaleźć, choć najmniejszy punkt zaczepienia w monotonnym i nudnym wykładzie Profesora Binnsa. Minęło już pół godziny lekcji, a mój pergamin wciąż świeci pustką wbijającą niewidzialne szpileczki w moje czekoladowe tęczówki.

 Ukradkiem spoglądam na Ginny oraz Juliette i z ulgą stwierdzam, że nie jestem jedyną osobą nieuważającą na lekcji.
 Młoda Weasley, z lekko zmarszczonym nosem, uważnie śledzi wzrokiem tekst artykułu w „Proroku Codziennym” o dziwnych protestach czarodziei w jakiejś magicznej wiosce, z kolei czarnowłosa odrabia zadanie domowe na kolejną lekcję zielarstwa.

 Ja jednak nie potrafię zmusić się do robienia bardziej pożytecznej rzeczy niż bezczynne siedzenie i spoglądanie na śmiesznie powyginane wskazówki magicznego zegara wiszącego nad ogromną tablicą, na której widnieją szeregi różnych dat i nazwisk związanych z tematem obecnej lekcji.

 W mojej głowie myśli toczą ze sobą niemałą wojnę, a jej przyczyna jest dosyć jasna i przejrzysta – mój pierwszy szlaban u Profesor Umbridge.

 Od mojego kolejnego incydentu z Malfoyem minęło już dobre kilkanaście godzin, a ja wciąż nie mogę zrozumieć jak mogłam tak łatwo stracić panowanie nad sobą.
 Nie powinnam kierować się impulsem. Trudno, nie sądziłam, że tu, w Anglii, jest aż tak duża nietolerancja względem mugoli, ale przecież wystarczyło parę głębokich wdechów, uszczypnięcie... Cokolwiek.

 Zdaję sobie sprawę, że gdyby nie Harry i Ron, mogłabym piętnastolatkowi zrobić krzywdę. Albo on mi, bo, chociaż dostrzegłam w jego oczach przerażenie i panikę, nie sądzę, że jest on głupi, jeżeli chodzi o rzucanie zaklęć.

 Teraz dręczy mnie kolejna sprawa – czego mogę się spodziewać po tej landrynkowej żabie? Czy moje domysły na temat jej sztuczności i zakłamanej osobowości są w pełni prawdziwe? A co, jeżeli to zwykła czarownica z lekko skrzywioną psychiką, a ja obwiniam ją o bycie wcieleniem diabła?

 Ogarnij się, dziewczyno, karcę się w duchu, widziałaś wczoraj miny Harry'ego, Rona i Hermiony na wieść o twoim szlabanie, z pewnością nie czeka tam na ciebie mała sterta różowych filiżaneczek do zmywania!

 Im bliżej było do godziny siedemnastej, tym więcej pojawiało się demonicznych wizji w mojej głowie.

 W dodatku wciąż miałam przed oczami surową twarz McGonagall.

- Caroline, zostań na chwilę w klasie – rzekła do mnie dzisiaj po skończonej lekcji transmutacji, gdy już wraz z dziewczynami wychodziłam z klasy.

 Westchnęłam cicho – dobrze wiedziałam, z jakiego powodu opiekunka chce ze mną porozmawiać.

 Wróciłam pamięcią do naszej piątkowej rozmowy, gdy ostrzegała mnie, że za kolejną awanturę z Draconem nałoży na mnie szlaban.
 Cóż... Niezbyt zastosowałam się do jej polecenia. A szlaban, owszem, dostałam. Od Wielkiego Inkwizytora Hogwartu we własnej osobie.

 Stałam przy samym rogu biurka nauczycielki. Wydawało mi się, że wcale nie spieszyła się z rozpoczęciem rozmowy, gdyż spokojnie i bez pośpiechu zbierała, porozrzucane na całym blacie, lekko żółte kartki papieru i, dopiero gdy ułożyła je na błyszczącej powierzchni w dwa tej samej wielkości, równe stosiki, spojrzała na mnie badawczo znad swoich okularów w prostokątnych oprawkach.

- Caroline – zaczęła sucho, bez żadnych emocji. – Co ja ci powiedziałam, gdy w piątek wychodziłaś z mojego gabinetu, możesz mi przypomnieć?

 Odruchowo zagryzłam dolną wargę, a dłonie z całej siły zacisnęłam w pięści.
Miałam ochotę bić wszystko i wszystkich, jednak jedynie milczałam.

- Słucham cię – ponaglała mnie czarownica, a w jej głosie coraz wyraźniej można było dosłyszeć zniecierpliwienie. – Co takiego ci powiedziałam?

- Mam nie wdawać się w awantury z Malfoyem – burknęłam pod nosem w ogóle nie zawracając sobie głowy tym czy nauczycielka usłyszała to, co powiedziałam czy nie.

- A co wczoraj zrobiłaś na błoniach...

 Tego już było dla mnie za wiele. Wszelkie emocje, jakie tłumiłam w sobie przez te godziny wybuchły we mnie dosłownie w jednej sekundzie.

- Upokorzył mnie! Mnie i moich opiekunów! – Krzyknęłam nie panując już nad sobą. – Nie miał prawa nazywać Maman... Szlamą. Z resztą, ponoć moja mama też była mugolaczką. Ją też obraził, choć nieświadomie. Miałam tak stać i spokojnie słuchać tych jego oszczerstw pod adresem moich najbliższych?!

- Właśnie tak – odpowiedziała McGonagall jednocześnie krzyżując ręce na piersi i patrząc na mnie spod przymrużonych powiek. – A potem przyjść do mnie. Zapamiętaj sobie Caroline, że paczkę zawsze można przyjąć lub odesłać. Gdybyś zrobiła to drugie, nie miałabyś żadnych nieprzyjemności dzisiejszego dnia. Bo, oczywiście, pójdziesz i dzisiaj, i jutro odrobić ten szlaban. A ja nie powinnam litować się ani nad tobą, ani nad twoim bratem! Powinnam wam dać coś jeszcze od siebie, ale... – Westchnęła z rezygnacją, kręcąc głową. – Nie ważne. Idź już, Caroline, bo spóźnisz się na kolejną lekcję. I pamiętaj, przyjmujesz paczkę, albo...

- Albo oddaję – kończę, stojąc już w drzwiach. – Do widzenia pani profesor. I... Przepraszam.

~*~

 Dzwonek obwieszczający koniec lekcji i rozpoczynający jednocześnie przerwę na lunch przywraca mnie do rzeczywistości.

 W zawrotnym tempie wrzucam do swojej torby podręcznik i resztę przedmiotów, po czym jak strzała wypadam z klasy i kieruję swoje kroki w stronę schodów, by jak najszybciej dostać się na siódme piętro.

 Nie jestem głodna. Po praktycznie nieprzespanej nocy jedyne czego pragnę, to znalezienie się w swoim przytulnym, ciepłym łóżku z czterema kolumienkami i czerwonymi kotarami, którymi odgrodziłabym się, niczym tarczą, przynajmniej od większej części problemów i udała się, chociaż na dziesięć minut, do słodkiej krainy snów, pozbawionej wszelkich koszmarów.

 Jestem już kilka metrów przed schodami, gdy najpierw słyszę czyjeś przyspieszone kroki, a następnie czuję jak ktoś, konkretnie dwie osoby, chwytają mnie pod ramiona.

- Co słychać, Francuzeczko? – Na dźwięk wesołego głosu Freda uśmiecham się mimo woli, wciąż jednak obserwując swoje nogi, już nie tak szybko przemierzające szkolny korytarz.

- Słyszeliśmy, że prawie wydrapałaś wczoraj Malfoyowi oczy – dodaje George; tym razem podnoszę wzrok i na widok dwóch sympatycznych twarzy bliźniaków senność natychmiast mnie opuszcza.

- Widzę, że macie w tej szkole świetnie funkcjonującą pocztę pantoflową – odpowiadam z przekąsem, patrząc się na niego z ukosa.

 Obaj, niemal w tym samym momencie, odchylają głowy do tyłu i wybuchają krótkim, serdecznym śmiechem.

- Można tak powiedzieć – odpowiada wesoło Fred. – Mimo wszystko jesteś naszą bohaterką, Marmouget. Mamy coś dla ciebie.

 Kiwa porozumiewawczo głową w stronę brata, który, odpowiadając szerokim uśmiechem, wyciąga w moim kierunku ładnie opakowane, płaskie pudełko.

 Krzywię się na sam widok podarunku, przypominając sobie swój pierwszy lunch w tej szkole.

- Jeżeli to znów te przeklęte czekoladki, to przyrzekam, że następną moją ofiarą będzie wasza weasley'owska dwójeczka – odpowiadam zerkając podejrzliwie na szesnastolatków.

- No wiesz, ranisz nas, Francuzeczko! – Odpowiadają równocześnie, udając oburzenie.

- To Omdlejki Gralyżowe – wyjaśnia po chwili George.

- Nasz najnowszy wynalazek – dodaje jego bliźniak. – Może widziałaś plakaty w Pokoju Wspólnym. Połykasz, parę sekund i mdlejesz. Świetny sposób na ewakuację z tych przeklętych wykładów Binnsa. 

- Albo wymigania się od szlabanu z Umbrigde – George mruga do mnie porozumiewawczo.

 Dziękuję chłopakom obracając jednocześnie pudełko w dłoniach.

 Może skuszę się na taką formę skrócenia tego piekielnego szlabanu...

~*~

 Za minutę siedemnasta...

 Stoję pod drzwiami do gabinetu Dolores Umbridge głośno wdychając i wydychając powietrze, które zrobiło się podejrzanie gęste.

 To z pewnością nerwy...

 Po godzinie szesnastej, w Pokoju Wspólnym natknęłam się na Harry'ego, Rona i Hermionę. Cała trójka przyglądała się mi z wyraźnym zmartwieniem, a ja doskonale wiedziałam, czym jest ono spowodowane.

- Och, dajcie spokój! – Krzyknęłam, nie wytrzymując już tego dziwnego napięcia. – W Beauxbatons też miałam szlabany. Nie dużo, ale w ciągu tych czterech lat nazbierały się ze trzy, cztery...

- Ale, Caroline, chodzi o to, że... – Zaczęła Hermiona, jednak nagle urwała, a ja widziałam, że zrobiła to pod wpływem ostrzegawczego spojrzenia mojego brata.

- Ciężkie mają szlabany w tym Beauxbatons? – Zapytał Wybraniec, uważnie lustrując wzrokiem moją postać.

- Czy ja wiem... – Zmarszczyłam czoło, chcąc jednocześnie uciec przed badawczym spojrzeniem chłopaka. – Przeważnie to chyba się coś pisało...

 Nie mogłam skończyć, gdyż Hermiona zasłoniła sobie usta tłumiąc głośne „Och!”, a Harry skrzywił się z niesmakiem, odwracając głowę, jakby chciał ukryć przede mną coś strasznego.

- Ale ironia, co? – Odezwał się w zamyśleniu Ron, za co został jedynie obrzucony przez Granger wręcz zabójczym spojrzeniem, pod którego wpływem mocno się zaczerwienił i spuścił głowę, jakby mając nadzieję, że dzięki temu stanie się zupełnie niewidzialny.

- Coś nie tak? – Byłam już lekko przerażona; wyczekująco spoglądałam na każdego członka, stojącej przede mną trójki, z osobna.

- Caroline... – Odezwał się Harry po paru sekundach nieznośnej ciszy. – Proszę, obiecaj nam, że tam, u Umbridge, nie zrobisz ani nie powiesz nic głupiego. Proszę, obiecaj nam to...

 W głowie miałam zbyt duży chaos, by powiedzieć cokolwiek sensownego – zdobyłam się jedynie na jedno energiczne kiwnięcie głową.

 Teraz pustym wzrokiem spoglądam na pozłacaną klamkę. W myślach odliczam powoli do dziesięciu, po czym pukam delikatnie, może nawet za cicho i gdy słyszę wesołe, przesłodzone „Proszę!”, jednym szybkim ruchem otwieram drzwi, po czym staję w progu oniemiała, nie mogąc uwierzyć w to, co widzę.

 Nie mam pojęcia, czego tak naprawdę się spodziewałam, ale widok koronek i narzut zdobiących ściany gabinetu, sztucznych kwiatów w okropnie zdobionych wazonach i przerażająca kolekcja talerzy ze szkaradnymi kotkami sprawia, że cała zawartość żołądka zaczyna mi się przemieszczać w nieodpowiednią stronę, a krew udarze do głowy.

 Nie mogę oderwać wzroku od jednego, potwornie czarnego kocura z błękitną kokardką patrzącego się na mnie wręcz złowieszczo, gdy, z chwilowego transu, budzi mnie dobrze już znajomy głos:

- I jest nasza mała rozbójniczka! Caroline Marmouget, hm?

- Tak, proszę pani.

- Jesteś córką tego Adriana Marmouget? Ucznia Slytherinu w latach siedemdziesiątych? – Pyta się, uważnie śledząc mnie wzrokiem.

 Jestem córką Jamesa Pottera, ucznia Gryffindoru, krzyczy coś w moim wnętrzu, mimo to odpowiadam jedynie:

- W istocie, proszę pani, mój ojciec ma na imię Adrian. Co do domu, do którego był przydzielony, gdy się tu uczył... Nie jestem tego pewna. Szczerze mówiąc, nigdy nie rozmawiałam na ten temat z moimi opieku... Znaczy, rodzicami.

- Och, cóż się dziwić, że ukrywają przed własną córką swoją przeszłość. Bardzo nieciekawą przeszłość, wręcz karygodną ma się rozumieć...

 Patrzę się na nią szeroko otwartymi oczami. Moi opiekunowie i karygodna przeszłość?!
Umbridge, widząc moją reakcję, uśmiecha się szeroko, podchodzi do mnie i łapie za końcówkę mojego warkocza.

- Wiesz, Caroline, prawdę mówiąc, bardzo się zdziwiłam dowiedziawszy się o twojej obecności w Hogwarcie. W końcu, jeszcze czternaście lat temu, chodziły dosyć głośne plotki o tym, że... Nie żyjesz. Że twoje matka poroniła zaraz przed wyjazdem za granicę, a tu proszę, cała i zdrowa córeczka Lary! – Klepie mnie po policzku, gdy nagle wyraz jej twarzy ulega radykalnej zmianie, a w oczach pojawia się wyraźne podejrzenie, gdy kontynuuje. – Kogoś mi przypominasz, Caroline. Gdybym tylko umiała sobie przypomnieć... Do Lary niewiele jesteś podobna. Kochanej, zakłamanej...

- Zakłamanej?

 Nie rozumiem, o co chodzi kobiecie. Maman zawsze brzydziła się kłamstwem. Papa zresztą również – pewnie dlatego tak ciężko jest mi teraz ukrywać prawdę...
 Umbridge uśmiecha się do mnie jeszcze szerzej, jednak w jej oczach pojawiają się coraz bardziej niebezpieczne błyski.

- Bądźmy ze sobą szczere, drogie dziecko. Prawda w oczy kole, z drugiej strony, jest lepsza od kłamstwa. A fakty są takie, że twoja matka nigdy nie zasłużyła sobie na miano prawdziwej czarownicy. Zwykły, przeklęty mugol...

 Biorę ostry wdech słysząc w jej głosie wyraźną pogardę i jadowity ton. Kolejne słowa Umbridge sprawiają, że jestem o krok od zawału serca:

- W dodatku buntów jej się zachciało. Jej, przemądrzałej Lily Potter z Dorcas Meadowes* u boku. Ha, myślały, że są tak odważne, by nakłonić całe Ministerstwo do sprzymierzenia się z ludźmi nie posiadającymi ani kropli krwi czarodzieja. Też mi coś! Powinna umrzeć tak jak jej wspaniałe, heroiczne koleżaneczki, może wtedy by...

- Jak pani śmie! – Krzyczę, nie zwracając uwagi na mieszankę przerażenia i oburzenia wstępującą na twarz nauczycielki. – Jak pani może w ten sposób obrażać moją matkę?! Pani pracuje w Ministerstwie! Powinna pani szerzyć tolerancję, a jest pani chyba gorsza niż... Niż Voldemort!

 Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę z tego, co przed momentem powiedziałam. Na sekundę moje serce całkowicie się zatrzymuje, usta otwierają się automatycznie, a przerażone oczy uważnie śledzą bitwę emocji toczącą się na twarzy Wielkiego Inkwizytora.

 Moje zdziwienie nie ma granic, gdy spostrzegam, jak Umbridge na nowo przybiera słodki i beztroski wyraz twarzy, ale jej spokojny głos, gdy do mnie mówi, jest wręcz przesycony sztucznością:

- Dosyć już tych pogaduszek, młoda damo. Zapewne przebywa pani za długo w towarzystwie tego całego Pottera. Ale ja już znam odpowiednie sposoby, by pokazać jak bardzo pani myli się we własnych słowach – okręca się energicznie i zasiada za biurkiem. – Proszę usiąść panno Marmouget, troszeczkę sobie dzisiaj popiszemy.

 Kątem oka dostrzegam stolik okryty różową, koronkową serwetką z dostawionym do niego krzesłem.
 Siadam na nim wygodnie, obserwując uważnie postać kobiety szukającej czegoś w jednej z szufladek. Mam wrażenie, że moje nogi szykują się do ucieczki, gdy spostrzegam jak landrynkowa ropucha podchodzi do mnie trzymając w dłoni długie, cienkie, czarne pióro z ostrą końcówką i kartkę czystego pergaminu.

 Jednocześnie ogarnia mnie dziwny spokój. W Beauxbatons na szlabanach przepisywano czasami nawet po kilkanaście rozdziałów opasłych kodeksów savoir vivre'u, więc jestem przygotowana na nawet kilkugodzinne siedzenie i zapisywanie kolejnych kartek.

- To moje ulubione pióro – szczerbiocze wesoło, podając mi narzędzie do ręki. – Niepotrzebny ci będzie atrament, bo nie jest ono znów takie zwykłe. Więc chcę, byś na tej oto karteczce napisała: „Będę trzymać nerwy na wodzy”.

- Pięćset czy tysiąc razy? – Pytam się, może nawet zbyt obojętnie.

- Hm, to kochana zależy, kiedy pisane słowa należycie w ciebie WSIĄKNĄ.

 Nie potrafię doszukać się sensu w tej odpowiedzi. Wzruszam więc ramionami i zabieram się za pisanie pierwszego zdania.
 Już po zapisaniu pierwszych słów, czuję potworny ból. Jak zahipnotyzowana spoglądam na kartkę, na której widnieje krwistoczerwone zdanie: „Będę trzymać nerwy na wodzy” – takie samo pojawiło się na wierzchu mojej prawej dłoni, po chwili znikając i pozostawiając jedynie lekkie zaczerwienienie.

 Nie mogąc uwierzyć we własne odkrycie, po raz drugi piszę to samo zdanie i znów przebiega przeze mnie fala gorącego, nieznośnego bólu, a identyczne słowa pojawiają się na mojej prawej dłoni.

 Tego już za wiele!

- Pani profesor – zwracam się stanowczo do siedzącej za biurkiem kobiety. – To pióro... Ono...

- Tak? – Pyta się mnie ze stoickim spokojem, wachlując się delikatnie paroma kartkami pergaminu. – Jest z nim jakiś problem?

- Jakiś problem... – Powtarzam bezgłośnie, po czym podnoszę do góry prawą rękę tak, by czarownica była w stanie obejrzeć dłoń. – TO – pokazuję lewym palcem wskazującym wyraźne zaczerwienienia – jest moim problemem.

- Och, a ja nie widzę tu żadnego. Pióro działa tak jak powinno, panno Marmouget.

 Mrugam zdezorientowana powiekami, wpatrując się w jej znienawidzoną przez siebie, przebrzydłą twarz.

- Pani nie może... – Mówię drżącym głosem. -  Mais une hache, tu fais fort! Łamanie moich praw, bo z pewnością...

 Nie jestem w stanie dokończyć, gdyż Umbridge żywo wstaje i podchodzi do mojego stolika nachylając się nade mną tak, że nasze twarze dzieją zaledwie centymetry.
 Duszący, słodki zapach jej perfum oraz liczne głębokie zmarszczki, które mogę dostrzec gołym okiem przyprawiają mnie o mdłości, a na przedramionach pojawia się gęsia skórka, gdy szepcze ku mnie złowieszczo:

- Pozwolisz, że to ja zdecyduję, jakie masz prawa, dobrze złotko? – Odsuwa się ode mnie, a uśmiech, który na sekundę zniknął z jej twarzy, znów się na niej pojawia; teraz wiem, że to jedynie przykrywka. – Piszemy! – Woła wesoło, stukając porozumiewawczo palcem w mój pergamin, po czym rusza z powrotem do swojego biurka.

 Czas staje w miejscu, gdy z powrotem zabieram się za pisanie. Nie mogę znieść tego potwornego uczucia słabości. Mam wrażenie, że ktoś, niezwykle ostrym scyzorykiem, przecina moją delikatną skórę dłoni, przedziera się przez jej kolejne warstwy, grzebie w naczyniach krwionośnych. Mam wrażenie, że tym kimś jest sama Dolores Umbridge, napawająca się widokiem mojej krwi i cierpienia.

 Zawsze byłam wrażliwa na ból, chociaż nauczyłam się dobrze ukrywać tę słabość. Teraz jednak moje lęki znów wychodzą na wierzch.
 Koniuszkiem palca przejeżdżam po kolejnym, świeżo zapisanym zdaniu, delikatnie je rozmazując.

„Proszę, obiecaj nam, że tam, u Umbridge, nie zrobisz ani nie powiesz nic głupiego. Proszę, obiecaj nam to...”, słyszę przejęty głos Harry'ego.

 Czy jego ta kobieta też tak torturowała? A może miała na niego o wiele gorsze sposoby? Czy w ogóle ma ona prawo uciekać się do tak drastycznych metod, jeżeli chodzi o karanie uczniów?

 Niech to szlag, szepczę, gdy niechcący wbijam pióro w kartkę ze zdwojoną siłą i ostrym końcem przejeżdżam po niej gwałtownie.

 Ból spowodowany tym niezaplanowanym czynem sprawia, że moje ciało w jednej chwili kapituluje wykończone tymi torturami, a ciemna, gęsta mgła powoli zasłania mi cały widok na to, co dzieje się w gabinecie, aż w końcu tracę całkowity kontakt z otaczającą mnie rzeczywistością...

Ciąg dalszy nastąpi...

~*~

* Wiem, że szanowna pani J. K. Rowling nigdzie nie wspominała o tym, że Dorcas Meadowes była najlepszą przyjaciółką matki Harry'ego, ale osobiście tak lubię tę postać, że nie mogłam się powstrzymać przed wspomnieniem o niej w tym opowiadaniu (postać ta może się jeszcze kiedyś pojawić w jakiś wspomnieniach itd.)

 Poza tym przepraszam, przepraszam i, jeszcze raz, przepraszam za tak długie milczenie, ale cóż... Szkoła.

 Teraz też powinnam olać bloga, termin wstawienia tego rozdziału i uczyć się na wtorkowy sprawdzian z biologii z dwóch bloków tematycznych (skóra, jej wytwory, calutki układ pokarmowy z elementami biochemii).

 Do samego rozdziału... Poznaliście trochę żywą i buntowniczą stronę Caroline, jak widać - kobieta zmienną jest ;) Wiem, że najlepiej, gdyby trzymała buzię na kłódkę, siedziała cicho itd., ale opowiadanie byłoby wtedy, przynajmniej moim zdaniem, za nudne.

 Cóż, czekam na Waszą opinię, a tymczasem idę nadrabiać zaległości, z pewnością znów mam ich sporo :/