07. "Będę trzymać nerwy na wodzy" cz. 2. Oczy stoika

 Mrugam parokrotnie powiekami, by móc przyzwyczaić się do otaczającej mnie ciemności. Gdy uzmysławiam sobie, że nie znajduję się we własnym, nawiedzającym mnie co noc koszmarze, wzdycham z niemałą ulgą.

 To nie może być ten sen. Nie czuć w nim żadnej aury grozy, nie słychać kołysanki. Tak jak we śnie jestem częścią otaczającej mnie czerni, tak teraz bez problemu mogę dostrzec własne części ciała, obserwować stopy ostrożnie przemieszczające się po podejrzanie miękkim, niczym puszysty dywan, podłożu.

 Na przemian to otwieram, to zamykam oczy w nadziei, że za którymś razem zamiast ciemności ujrzę okropnie urządzony gabinet Dolores Umbridge.

 Kiedy znów mam powtórzyć tą czynność, dostrzegam w oddali dziwny, jasny punkcik. Odległość między mną, a tym zjawiskiem szybko się zmniejsza i po chwili mogę bez przeszkód obserwować niewielkiej wielkości iskierkę. Kontrast jaki tworzy z panującą wokół czernią sprawia, że oczy mimo woli zaczynają mnie piec i zachodzić grubą warstwą łez.

 Niespodziewanie punkt zaczyna sunąć ku górze, potem zawracać, skręcać, opadać, zostawiając za sobą białą, wyraźną smugę. 
 Nareszcie kończy swoją wędrówkę i wtapia się w jasny, pozostawiony przez siebie ślad.
Dopiero po chwili orientuję się, że linie nadal są widoczne, po czym odsuwam się trochę do tyłu, by móc lepiej zobaczyć...

Myślisz, że masz prawo Go okłamywać?

 Momentalnie czuję występującą na moje przedramiona gęsią skórkę, a całe ciało przechodzi mocny, zimny dreszcz.

 Gwałtownie obracam głową na boki w obawie o obecność jakiejś nieproszonej osoby.

- Ktoś tu jest?! – Krzyczę na całe gardło, nie dostając w zamian żadnej odpowiedzi.

  Kręcę głową z dezaprobatą, po czym odwracam się w stronę napisu i zamieram w bezruchu.

 Zdanie, które jeszcze przed chwilą widniało na tle czarnej nicości znikło, ustępując miejsca jeszcze groźniej brzmiącemu:

Nie licz na to, że ujdzie Ci to bezkarnie...

 Mój oddech w jednej chwili staje się spazmatyczny, a nogi szykują się do ucieczki.
Tylko dokąd uciekać? Zero wyjścia, jakichkolwiek drzwi, dziur, choćby szpar...

 Rezygnuje więc z próby ucieczki i wpatruję się tępo w widniejące przede mną zdanie, chcąc tym samym przezwyciężyć własny strach, jednocześnie obserwując jak i ono zanika pozostawiając po sobie znów tę samą iskrę, która ponownie zaczyna miękko sunąć po gładkim, czarnym tle.

 Odwracam głowę zniesmaczona, jednak jakaś silniejsza moc sprawia, że wbrew własnej woli odwracam wzrok w kierunku tańczącemu z gracją punkcikowi i obserwuję go, póki przed oczami nie staje mi kolejne, nowe zdanie:

Nikomu jeszcze nie udało się Go oszukać...

 Po raz drugi czytam widniejące zdanie na głos, jakby chcąc się upewnić, że istnieje ono naprawdę i zaraz po tym do moich uszu dobiega dziwny dźwięk.
 Dopiero po chwili dociera do mnie, że to, co słyszę jest... Sykiem węża?!
Nim jednak reaguję, chwyta mnie potworny ból w klatce piersiowej, jakby ktoś lub coś wgryzało mi się powoli w narząd długimi i potwornie ostrymi kłami.

 Ból jest tak silny, że długo nie wytrzymuję. Zaciskam mocno powieki, a z moich szeroko otwartych ust wydobywa się potworny, głośny krzyk.

- Na Merlina, panno Marmouget, można wiedzieć, co, u licha,wyprawiasz? – Znajomy głos należący do Profesor Umbridge sprawia, że powoli i ostrożnie otwieram oczy.

 Nagle dociera do mnie, że leżę na zimnej, drewnianej podłodze przykrytej cieniutkim, różowym dywanikiem, tuż obok przewróconego krzesła.

 Rozglądam się po pomieszczeniu, a wszechobecny róż drażni moje oczy bardziej niż poprzednia nieprzenikliwa czerń.

- Panno Marmouget – na dźwięk własnego nazwiska wstaję w ułamku sekundy, czując piekący ból już nie w klatce piersiowej, a w zranionej dłoni oraz w okolicy lewego łokcia, na który najprawdopodobniej musiałam upaść. – Czekam na wyjaśnienia...

- Ja tylko – wpatruję się w leżące obok mnie magiczne pióro, chcąc tym samym znaleźć odpowiedni pomysł na wyjaśnienia. – Wystraszyłam się. Pająka. Chodził po moim ramieniu...

- Pająk w moim gabinecie?! – Oburzona, a także lekko przerażona czarownica w ułamku sekundy chwyta za różdżkę, po czym na ślepo mierzy nią wybranie zakamarki pomieszczenia w celu odnalezienia wyimaginowanego przeze mnie winowajcy.

 Po chwili na jej twarz wstępuje podejrzenie, a kiedy odwraca ku mnie swój wzrok, mam wrażenie, że kobieta robi we mnie dziurki tymi swoimi małymi oczkami.

- Jesteś pewna, że to był pająk, Caroline? – Kiwam przytakująco głową, na co ona, ku mojemu zdziwieniu, znów przybiera wesoły, przesłodzony wyraz twarzy. – Ale chyba taki pajączek nie utrudni ci wypełnienia kary, prawda słonko?

 Zagryzam mocno dolną wargę, powstrzymując w sobie żądzę rzucenia się na nią i obdarcia ze skóry.

- Nie, pani profesor – burczę pod nosem zbierając z podłogi porozrzucane rzeczy, chcąc tym samym uniknąć jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego.

 Wystarczy jedno szybkie pociągnięcie piórem, bym na nowo uświadomiła sobie powagę własnego szlabanu.
 Czy w tej szkole dopuszcza się kar cielesnych na uczniach? Jakim prawem ta kobieta tak mnie torturuje?

 Ukradkiem spoglądam na nauczycielkę, która na nowo zagłębiła się we własnej robocie papierkowej. Zastanawiam się jak długo byłam nieprzytomna, skoro kobieta zapewne nie zwracała na mnie uwagi, póki nie spadlam z krzesła, ciągnąc za sobą cały stolik ze wszystkimi rzeczami znajdującymi się na jego blacie.

 Minuty ciągną się niemiłosiernie długo. Przez pewien czas testuję różne opcje pisania przeklętym piórem, mając nadzieję, że któraś z nich w minimalnym stopniu złagodzi ból, jednak wszystkie moje starania jedynie pogarszają całą sytuację.

 Nawet nie zauważam, gdy na skroniach zaczynają mi występować grube krople potu, których, z resztą nie potrafię rozróżnić od własnych łez.

- No, zobaczmy, jakie postępy uczyniłaś, panno Marmouget – ledwo dociera do mnie głos Umbridge, która stanąwszy nade mną, bez zbędnych ceregieli wyrywa mi pergamin, po czym przygląda mu się krytycznym wzrokiem. – Hm... Jest dobrze, chociaż spodziewałam się znacznie lepszych rezultatów. Ale jutro, mam nadzieję, będzie jeszcze lepiej, prawda, kochanieńka?

 Obdarzywszy mnie jednym z tych swoich przebrzydłych uśmiechów, obraca się energicznie w stronę biurka, po czym, na odchodnym, rzuca przed siebie wesoło:

- Dzisiaj już jesteś wolna. Ale wprost nie mogę się doczekać naszej jutrzejszej wizyty!

 Jak poparzona naciskam na klamkę, chcąc uciec z tego diabelskiego pomieszczenia jak najszybciej, po czym, z prędkością błyskawicy, wybiegam na korytarz, wpadając tym samym na grupkę stojących przed drzwiami uczniów.

- Caroline... – Znajomy głos brata sprawia, że mam ochotę nawrzeszczeć na niego za to, że nie uprzedził mnie przed tak drastycznymi formami kar w tej szkole, jednocześnie orientuję się, że nie wpadłam tylko na niego.

- Wy... – Przez zasłonę łez dostrzegam przerażone twarze własnych współmieszkanek. – I wy... – Kieruję wzrok ku równie przejętej Hermionie i Ronowi. – Co wy...

 Daję jednak za wygraną. Nie mając siły na rozmowy, macham energicznie ręką, po czym puszczam się biegiem w kierunku schodów prowadzących na siódme piętro.
 Nawołujące mnie okrzyki sprawiają, że jedynie przyspieszam, nie przejmując się tym czy ktokolwiek próbował lub nadal próbuje mnie dogonić.

 Jak burza wpadam do dormitorium, po czym energicznie otwieram swój kufer i pospiesznie zaczynam wrzucać do niego wszystkie swoje rzeczy.
 Dźwięk otwieranych drzwi sprawia, że na chwilę przestaję koncentrować się na wyjmowaniu spod łóżka swojego krawatu, jednak, gdy spostrzegam jedynie wystraszoną Juliette, wywracam oczami i zabieram się z powrotem do wcześniej przerwanego zajęcia.

- Caroline – zaczyna przerażonym głosem – co ty, na Merlina, wyprawiasz?

- A co, nie widać?! Wynoszę się stąd i to natychmiast! To nie jest odpowiednie miejsce dla... Dla mnie. I mam gdzieś, że Harry... – Przerażona zakrywam sobie usta zranioną dłonią, zdając sobie sprawę, że mało i wyjawiłabym tajną informację.

- Że Harry CO? – Delikatny ton głosu czarnowłosej nijak ma się do jej złotych, głodnych prawdy oczu.

- Ostrzegał mnie... – Wymyślam na poczekaniu, po czym, niespodziewanie dla samej siebie, wybucham głośnym szlochem, nie potrafiąc już dłużej ukrywać w sobie tych wszystkich emocji, jakie nagromadziły się we mnie w ostatnim czasie.

- Matko, Caroline, co ci jest? Hej, już, już, nie płacz, wszystko się ułoży, zobaczysz, tylko musisz się uspokoić...

 Na wpół świadoma czuję jak szczupłe ramiona przyjaciółki, obejmują mnie delikatnie, a dłonie zaczynają zataczać na moich plecach duże koła, chcąc tym samym złagodzić we mnie drgawki wywołane płaczem.
Ten gest sprawia jedynie, że roztkliwiam się jeszcze bardziej.

 Na ziemię sprowadza mnie odgłos stanowczego pukania do drzwi. Chwilę później, do pomieszczenia pewnie wkracza Hermiona, za nią ostrożnie wsuwa się Ginny, jakby nie miała pewności, że trafiła do własnego pokoju.

- Ręka – mówi do mnie blondynka, wyciągając porozumiewawczo ku mnie swoją.

 Nim się orientuję, chwyta za moją prawą, zranioną dłoń, oglądając ją dokładnie. Sama jestem zajęta obserwowaniem przerażenia opanowującego moje współmieszkanki, na widok paskudnie wyglądających ran.

- Wiedziałam – odzywa się Hermiona, bardziej do siebie, niż to którejkolwiek z nas; palcem wskazującym przeciąga po mocno zaczerwienionym wierzchu, na co wszystkie moje zakończenia nerwowe reagują w najbardziej gwałtowny sposób.

- Ała! Uspokój się, Hermiono, to mnie boli - jęczę, wyrywając nadgarstek z jej uścisku.

 Przepraszające spojrzenie nastolatki sprawia jednak, że czuję wyrzuty sumienia.
To przecież nie jej wina. Tylko moja. Ostrzegali mnie. Ona, Harry i Ron. No, próbowali ostrzec, powinnam być im za to wdzięczna.

- Czy to – z zamyślenia wyrywa mnie głos Ginny – czy to na tym szlabanie? To ona ci...

- Tak, to ona – odpowiada za mnie Granger. – Prawdę powiedziawszy, jestem tylko na wpół zaskoczona. Z początku myślałam, że ten sposób ma zarezerwowany dla Harry'ego, ale...

- HARRY'EGO TEŻ TAK ZRANIŁA?

 Wszyscy spoglądamy w kierunku młodej Weasley, która poczuwszy na sobie trzy pary dokładnie obserwujących ją oczu, spuszcza głowę, pokrywając się jednocześnie karminowym rumieńcem.

- Owszem. Tak właśnie wyglądają szlabany Harry'ego – mówi Hermiona, znów uważnie obserwując moją dłoń. – Dziewczyny, chyba nie muszę wam mówić tego, że informacja ta jest ściśle tajna.

- Ściśle tajna?! – Z zaskoczenia zaczynam się krztusić. – Hermiono, zdajesz sobie sprawę co się tu dzieje? Czy to normalne, by jakaś kobieta z Ministerstwa ot tak wpraszała się w mury naszej szkoły, ograniczała sposoby zdobywania wiedzy, narzucała się innym nauczycielom, a na koniec w obrzydliwy sposób – unoszę prawą dłoń do góry, tak by wszystkie trzy mogły zobaczyć jej lekko opuchnięte i zaczerwienione wnętrze – karała nas, uczniów? Takie tu u was panują zasady? To wybaczcie, ale ja wracam do Beauxbatons. Adieu, moi mili!

- Nie w tym rzecz – wzdycha głośno szesnastolatka, mierząc mnie jednocześnie zatroskanym i współczującym spojrzeniem. – Fakt, muszę się przyznać, że zachowanie tej Umbridge jest godne pożałowania. A kiedy zobaczyłam dłoń Harry'ego i dowiedziałam się o przyczynie jej stanu, sama miałam ochotę iść na skargę albo do McGonagall, albo Dumbledore'a. Denerwowało mnie zachowanie Harry'ego, byłam pewna, że chce to zachować dla siebie tylko po to, by udowodnić, jaki to nie jest odważny, ale po krótkiej analizie pewnych faktów... Doszłam do wniosku, że pójście na skargę nie przyniosłoby większych rezultatów. Ministerstwo z łatwością wybroniłoby Umbridge i nawet sam Dumbledore nic by nie wskórał. Tutaj trzeba walczyć inną bronią...

 Spoglądam w milczeniu to na Hermionę, to na Ginny i Juliette. Chociaż bardzo się staram, nie mogę zahamować gonitwy myśli toczącej się w mojej głowie. Ostatnie zdania wypowiedziane przez Granger rzuciły cień na promyki nadziei dotyczące pozbycia się tej szalonej kobiety z Hogwartu.

- Więc dalej będziemy musieli się z nią użerać? – Nie jestem w stanie zakamuflować wyraźnej nuty goryczy we własnym głosie; nagle czuję się potwornie senna, zmęczona otaczającą mnie rzeczywistością. – Wybaczcie dziewczyny, ale... Musze się przejść. Chcę rozprostować nogi, póki mogę jeszcze nie załapać szlabanu za wałęsanie się po zamku w nieodpowiednich godzinach...

- Ależ Caroline – wtrąca się, tym razem, Ginny – Harry i Ron czekają na nas w swoim dormitorium. Obiecałyśmy, że zaraz tam przyjdziemy razem z tobą i...

- Poza tym, mam u chłopaków przygotowaną dla ciebie specjalną miksturę, która trochę uśmierzy ci ten nieznośny ból – dodaje Hermiona uśmiechając się serdecznie.

- W takim razie przeproście ode mnie chłopaków – mówię stając już w drzwiach. – Potrzebuję trochę samotności, muszę się wyciszyć. A z ręką już wszystko w porządku, ale dziękuję, Hermiono, za troskę – uśmiecham się do dziewczyn przepraszająco.

 W szybkim tempie docieram do Pokoju Wspólnego wypełnionego mnóstwem Gryfonów w różnym wieku. Zaskakuje mnie ten widok – kiedy biegłam do pokoju od Umbrigde, salon praktycznie świecił pustkami. Czy to możliwe, bym siedziała w dormitorium z dziewczynami aż tak długo?

 Biorę głęboki wdech, gdy w końcu znajduję się w korytarzu. Rozglądam się uważnie dookoła, zdając sobie jednocześnie sprawę, że wcale nie tak łatwo byłoby mi się rozstać z tym miejscem.
 Zamek roztaczał zarówno na zewnątrz, jak i, tym bardziej, wewnątrz niezwykłą aurę cudowności, a każdy uczeń niedoceniający miejsca, w jakim przyszło mu się uczyć, dorastać, musi chyba cierpieć na poważną wadę wzroku.
 Ponieważ zawsze lubiłam labirynty, nie minęło dużo czasu, nim zupełnie przestałam gubić się w tym miejscu.
 Po dzisiejszym dniu opanowały mnie jednak najróżniejsze pytania i wątpliwości.
Jaki los może czekać to miejsce? Czy przetrwa ono te trwające już ciężkie czasy? Czy jego obrona będzie wymagała krwawych ofiar.

 Zatopiona we własnym oceanie myśli, nie dostrzegam biegnącego ku mnie chłopca, przez co chwilę później dochodzi między nami do silnego zderzenia, w skutek którego oboje lądujemy na twardej, marmurowej posadzce.

- Nie mógłbyś, łaskawie uważać jak biegasz, młody? Korytarz to nie mugolska bieżnia, wiesz? – Zapominając o poszkodowanej dłoni, opieram na nią cały ciężar swojego ciała w celu podniesienia się do pozycji stojącej, skutkiem czego, wydaję z siebie jedynie krótki krzyk.

 Chłopak, przerażony moją reakcją, przez krótką chwilę wpatruje się we mnie osłupiały, po czym, podniósłszy z ziemi jakąś małą książeczkę, ucieka bez słowa w przeciwnym kierunku.

- A PRZEPRASZAM to już nie łaska powiedzieć?! – Krzyczę, nim jeszcze znika za zakrętem, po czym bezradnie opadam całym ciałem na zimną podłogę, mając gdzieś to co sobie ktokolwiek pomyśli, gdy zobaczy mnie w tej pozycji na środku korytarza.

- Nie powinnaś tak krzyczeć na tego chłopca – słyszę nad sobą dobrze znajomy głos.

- Luna!

- Nigdy nie leżałam na podłodze w korytarzu – mówi blondynka, lekko przechylając głowę na bok. – Czy to wygodne?

 Wybucham krótkim śmiechem, jednocześnie podnosząc się do pozycji stojącej, już bez pomocy prawej ręki.

- Uwierz mi, znam o wiele lepsze – przerywam, wpatrując się uważnie w grubą księgę, którą Lovegood kurczowo obejmuje swoimi szczupłymi ramionami, tuląc do piersi niczym małe dziecko. – Właściwie, dokąd idziesz?

 W odpowiedzi dziewczyna wpycha mi do rąk trzymaną wcześniej księgę. Posyłam jej zaskoczone spojrzenie, po czym zaczynam lustrować wzrokiem grubą, ciemną oprawę, na której widnieje złoty, ozdobny tytuł: „Najrozmaitsze magiczne stworzenia”. Gdzieś w połowie książki zauważam wepchnięty numer „Żonglera”.
 Otwieram księgę na oznaczonej stronie, podziwiając piękną czcionkę, kolorowe, ruchome obrazki, napawając się zapachem starego papieru.

- Właśnie wracam z biblioteki. Chciałam poszukać czegoś o lunaballi na jutrzejszą lekcję opieki nad magicznymi stworzeniami. Szkoda, że nie uczęszczasz na ten przedmiot. Wybrałaś numerologię i runy jak Hermiona, prawda? – Dziewczyna przez chwilę wpatruje się w tylko jej widoczny punkt, po czym zerka na mnie, a w jej jasnych oczach na moment pojawiają się wesołe iskierki. – Widziałaś kiedyś tańczącą lulaballę? Bo ja tylko raz, dawno, dawno temu – wzdycha, obracając się dookoła własnej osi. – To był niesamowity widok, fascynujący – gdy przestaje się kręcić, muszę ją podtrzymać, by nie straciła równowagi.

 Uśmiecham się do niej lekko, czując jednocześnie wyrzuty sumienia przez to, że nie do końca skupiam się na słowach koleżanki.
 W istocie, nigdy nie widziałam lunaballi, aczkolwiek słyszałam o niej niejeden raz, a nawet rok temu, jeszcze w Beauxbatons, pisałam na jej temat wypracowanie.
 W tej jednak chwili myślami jestem zupełnie gdzie indziej, co czternastolatka po chwili dostrzega.

- Wszystko w porządku, Caroline? – Pyta się, śmiesznie marszcząc przy tym swoje cieniutkie, jasne brwi. – Wyglądasz trochę nieswojo... Może jesteś chora?

 Kręcę przecząco głową, przekładając kolejne stronice książki, na co blondynka nie reaguje zbyt pozytywnie, gdyż powoli i delikatnie zabiera mi księgę, po czym niezwykłą starannością poprawia włożony miedzy wybrane strony magazyn, dopiero po tym posyłając mi niemą prośbę o wyjaśnienia.

- Mam problem – udaje mi się w końcu z siebie wydusić. – Ja nie potrafię... Nie potrafię trzymać swoich nerwów na wodzy. – Uważnie obserwuję dziewczynę, która, jakby mnie nie słysząc, zaczyna bawić się puklem swoich jasnych włosów. – Jak ty to robisz, że jesteś zawsze taka spokojna?

- Patrzę się na świat oczami spokojnej osoby – odpowiada krótko, dalej zajęta swoim blond kosmykiem. – Po co się niepotrzebnie denerwować? Tatuś zawsze mówił, że złość piękności szkodzi. I żołądkowi również. – W końcu kieruje swój jasny wzrok w moją stronę. – Ale ja sądzę, że najbardziej cierpi na tym nasza dusza. A ja nie chcę, by moja cierpiała. Jak się nie męczy jest lepiej, serio.

 Posyłam jej delikatny uśmiech, nie potrafiąc znaleźć innej, bardziej odpowiedniej formy odpowiedzi, na co blondynka jeszcze dodaje:

- Myślę, że ludzie sami mogą decydować o tym, czy ich świat będzie taki, gdzie cały czas będą się złościć lub też i taki, w którym praktycznie nie będą mieć problemów. Ja już wybrałam. A ty jaką opcję wolałabyś wybrać, Caroline?

 To powiedziawszy, znów zabiera się za owijanie pasemka włosów wokół palca serdecznego, póki nie przypomina sobie o wypracowaniu na transmutację, co sprawia, że jestem zmuszona się z nią pożegnać.

 Mija trochę czasu nim przestaję wpatrywać się w zakręt, za którym znikła znajoma mi blond czupryna. Sama jednak nie mam ochoty na powrót do własnego dormitorium.
 W ciszy staram się analizować usłyszane przed chwilą słowa Luny, wyciągając z nich najważniejsze wnioski.

- Mogę wybrać – powtarzam sobie w duchu. – Zawsze mogę wybrać...

 Uśmiecham się do siebie, po czym, uzmysłowiwszy sobie o dosyć późnej porze i nieodrobionej pracy domowej z historii magii, ruszam w kierunku pobliskich schodów, pozbawiona jakiejkolwiek iskierki gniewu.

~*~

 Kiedyś ta rozszerzona historia z WOSem razem wzięte po prostu mnie zabiją, zobaczycie. Wciąż nie rozumiem, dlaczego mam się uczyć tych szczegółowych przebiegów "wojen opiumowych", kiedy powinnam przykładać się do materiału z rozszerzonej chemii i matematyki.

 W dodatku mam kryzys w pisaniu i wyobraźcie sobie, że jeszcze wczoraj miałam ochotę rozpłakac się nad tą notką i powiedzieć: "Mam to gdzieś, nie piszę!".

 No, ale w końcu przemogłam siebie, aczkolwiek... Nie jestem pewna tej drugiej części. Ale nic, postaram się, by kolejny rozdział był lepszy, obiecuję i... lecę zmagać się z kochanym Konradem Wallenrodem.