08. Trochę bliżej

- Panno Andswer, mam już serdecznie dosyć twojego biadolenia na moich lekcjach! Minus dziesięć punktów dla Gryffindoru!

 Zagryzam ze złości dolną wargę, ostatkami sił powstrzymując się przed rzuceniem się na profesora Snape'a, który, opierając się o krawędź własnego biurka z rękami założonymi na piersi, chmurnym spojrzeniem lustruje całą klasę, na dłużej zatrzymując się na stanowisku zajmowanym przeze mnie i moją przyjaciółkę.

 Czuję na sobie kilka spojrzeń rozgoryczonych Gryfonów, którzy bynajmniej nie są zniesmaczeni utratą punktów, a tym, że po raz kolejny za moje przewinienie oberwała osoba znajdująca się w moim pobliżu.

- Wybacz, Juliette – rzucam prawie bezgłośnie, automatycznie posyłając rówieśnikom z mojego domu kolejne przepraszające spojrzenie; następnie spoglądam na czarnowłosą, która odpowiada mi jedynie lekkim, przyjaznym uśmiechem, najwyraźniej nie chcąc się już narażać opiekunowi Slytherinu.

 Z zażenowaniem zabieram się za wyciskanie soku z cytryny, jednocześnie zastanawiając się, co takiego złego jest w trochę głośniejszym odpowiadaniu na pytanie, zwłaszcza, gdy dotyczy ono tematu lekcji.
 Tak się składa, że Juliette, zajęta odliczaniem abisyńskich fig i szukaniem mięty, spytała się mnie, czy wrzucę do kociołka chitynowe pancerzyki. Oczywiście, nie zrobiła nic złego, to ja użyłam zbyt głośnego tonu, gdy, zupełnie pochłonięta ważeniem Eliksiru Euforii, zapomniałam o zasadach panujących w lochach.

 Fakt, iż jestem chyba jedyną Gryfonką, pod której adresem Severus Snape nie powiedział ani jednego obraźliwego czy upokarzającego słówka, daje możliwość wszystkim uczniom Hogwartu do wymyślania najróżniejszych historyjek na mój temat.
 Od mojej pierwszej lekcji u tego mężczyzny, usłyszałam już tyle bzdurnych plotek, że do dziś nie wiem czy lepszym żartem jest nowinka mówiąca o tym, że „Profesor Snape gustuje w młodych Francuzkach”, czy podejrzewanie mnie o „tajne układy ze Ślizgonami” lub „prywatne korepetycje u Mistrza Eliksirów”, z racji tego, że, chociaż nie zdobyłam u niego ani jednego punktu dla swojego domu, to dostałam już trzy razy P z prac domowych.

 Sprawa ocen z tego przedmiotu również kilka razy spędzała mi sen z powiek.
Akurat eliksiry i transmutacja są przedmiotami, z których, odkąd pamiętam, starałam się mieć jak najlepsze wyniki i, prawdę mówiąc, nigdy nie musiałam się zbytnio trudzić.
 Odkąd jednak rozpoczęłam naukę w Hogwarcie, jak z transmutacją szło mi równie dobrze co w Beauxbatons, może nawet lepiej, tak w przypadku eliksirów miałam i nadal mam wrażenie, że zaczęłam głupieć.
 Każdy referat pisałam z największą pieczołowitością, zamieszczając w nim najdrobniejsze szczególiki. Wszystko kończyło się na tym, że, chociaż w tekście nie miałam wyłapanych błędów, to pod pracą zawsze zamieszczane były przeróżne rady, których, jak się później okazało, nie otrzymywali nawet najlepsi uczniowie z Domu Węża. Niestety, wskazówki były tak napisane, że równie dobrze mogłabym przeczytać: „Masz pecha, dziewczynko, jesteś za głupia, by dostać u mnie W!”; i jedno, i drugie miałoby ten sam przekaz.
 Kiedyś nawet zebrałam wszystkie moje sprawdzone prace, wykorzystując je do napisania kolejnego referatu. Koniec końców, moja praca zamiast zadanych 12 stóp pergaminu, liczyła o dwie stopy więcej. Tym razem na samym dole, zamiast wskazówek, widniał dopisek: „Ocena obniżona z powodu niezastosowania się do polecenia nauczyciela (12 stóp pergaminu, nie prawie 14)!”.

 Dźwięk dzwonka, obwieszczającego koniec lekcji, zabrzmiał w moich uszach niczym ulubiona muzyka Chopina, którą Maman miała w zwyczaju puszczać z mugolskiego gramofonu w każdy niedzielny wieczór, kiedy to, jeszcze jako mała dziewczyna, wraz z moimi opiekunami zasiadałam w salonie na wygodnej sofie, z kubkiem gorącego kakao i wielką książką z magicznymi baśniami.
 Na wspomnienie czerwonych języków ognia tańczących w kominku w moim mieszkaniu w Tulon, uśmiecham się mimo woli, tracąc kontakt z rzeczywistością i prawie upuszczając próbkę z gotowym eliksirem na podłogę.

- Uważaj, Caroline – głos Juliette sprowadza mnie z powrotem na ziemię. – Bo znów stracimy kolejne punkty.

 Dziewczyna delikatnie zabiera mi fiolkę, po czym niedbale odkłada ja na wyznaczone miejsce.

~*~

- Nie masz pojęcia, gdzie może podziewać się Ginny? – Odrywam wzrok od swojego talerza po brzegi wypełnionego zapiekanką z ziemniaków i warzywami, po czym zaskoczona spoglądam na siedzącą naprzeciw mnie współmieszkankę.

- Nie miałyście przepadkiem razem wróżbiarstwa? - Odpowiadam pytaniem na pytanie, usiłując sobie przypomnieć sytuacje, w których, po lekcji eliksirów, mogłam natknąć się na rudowłosą.

- Miałyśmy, ale ona zaraz po dzwonku wręcz wyparowała! Ostatnio w ogóle zachowuje się dosyć dziwnie... Pamiętasz jak raz wróciła do dormitorium po północy?

 Oczywiście, że pamiętam tamtą sytuację. Byłam wtedy potwornie roztrzęsiona po moim koszmarze o kołysance. Nagłe wtargnięcie młodej Weasley do pokoju jedynie pogorszyło na chwilę mój stan psychiczny.
 Dziewczyna z kolei tłumaczyła się tym, że utknęła w jakimś schowku i długo nie mogła się z tego wydostać. Wymówka wydała mi się nader podejrzana, jednak nie miałam wtedy ani siły, ani ochoty na drążenie tego tematu, z kolei Andswer skwitowała to jedynie swoim najbardziej podejrzliwym spojrzeniem, pod którego wpływem Ginny pokryła się cała krwistym rumieńcem, nim jeszcze znikła za drzwiami łazienki.

 Moje rozmyślania przerywa widok brata wkraczającego do Wielkiej Sali w towarzystwie żywo gestykulującej Hermiony i, wyraźnie zmieszanego gwałtownością przyjaciółki, Rona.
 Przełykam ostatni kęs zapiekanki, po czym szybko wstaję ze swojego miejsca, obserwowana przez cały czas przez przyjaciółkę.

- Caroline – wzdycha, patrząc na mnie z politowaniem. – Nie możesz przez cały czas unikać Harry'ego. Przecież on nie jest winny za to, co stało się w gabinecie Umbridge.

- Wiem – na wspomnienie o krwistym szlabanie u różowej, landrynkowej kobiety, robi mi się słabo. – Ale nie mam zamiaru rozmawiać z nim o tym i słuchać czegoś w stylu: „A nie mówiłem?”.

 Czarnowłosa na chwilę otwiera usta, jednak równie szybko je zamyka, kręcąc głową z dezaprobatą.
Rzucam dziewczynie przepraszający uśmiech, po czym ruszam w kierunku wyjścia.

- Caroline!

 Klnę w duchu, uzmysławiając sobie, że próba kolejnej ucieczki przed rozmową z bratem właśnie zakończyła się klęską.
 Wydaję krótki jęk rozpaczy, po czym odwracam się, napotykając parę szmaragdowych tęczówek.

- Harry – zaczynam delikatnie, szukając w głowie jakiejś sensownej wymówki. – Wybacz, ale spieszę się, po lunchu mam jeszcze jedną lekcję, a zapomniałam...

- Zdążysz jeszcze pójść do dormitorium czy gdzie indziej, ale my musimy porozmawiać o... – Chłopak nagle urywa, wpatrując się w coś za moimi plecami.

- Hej, wszystko w porządku? – Przerażona jego nagłą bladością i lekko otwartymi ustami, szybko odwracam głowę, chcąc znaleźć przyczynę dziwnego zachowania piętnastolatka.

  Mam wrażenie, że mój brat dojrzał dementora lub, co gorsza, samego Voldemorta, jednak moim oczom ukazuje się jedynie, idąca w naszym kierunku, niezwykle piękna i zgrabna dziewczyna o urodzie charakterystycznej dla Chinek.
 Po kolorze krawatu odgaduję, że należy do Ravenclawu, tak samo jak Luna.
Na chwilę nie potrafię oderwać wzroku od jej długich, kruczoczarnych włosów upiętych w koński ogon na czubku głowy, który wdzięcznie porusza się przy każdym ruchu nastolatki.

 Na moment wydaje mi się, że dziewczyna się do mnie uśmiecha, dopiero po kilku sekundach zdając sobie sprawę, że od dłuższego czasu jej brązowe oczy wpatrzone są w... Mojego brata!

- Cześć, Harry. – Krukonka posyła w jego kierunku serdeczny uśmiech.

- Hej... – Dziwnie zmodulowany ton głosu oraz rozmarzony wyraz twarzy brata sprawia, że mam ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem.

 Postanawiam jednak wykorzystać okazję i, posyłając ostatnie spojrzenie w kierunku Harry'ego z lubością obserwującego sylwetkę dziewczyny, puszczam się biegiem w kierunku biblioteki.

 Gdy w końcu znajduję się między regałami grubych tomisk przeróżnych encyklopedii o magicznych ziołach, pozwalam sobie na cichy chichot.
 Wspomnienie głupkowatego spojrzenia Harry'ego powoduje jedynie kolejne nawiedzające mnie fale wesołości, przez co nie mogę skupić się na wyborze odpowiedniej pomocy naukowej do pracy domowej z zielarstwa.

 Głupawka szybko mnie opuszcza, gdy przypominam sobie o pamiętnej rozmowie z Ginny. Czy to możliwe, by ta czarnowłosa piękność była tą jęczącą za jakimś Cedrikiem... Cho Chang? Czy właśnie poznałam obiekt westchnień własnego brata i jednocześnie źródło głębokiej zawiści mojej przyjaciółki?

- Biedna Ginny – wzdycham ze smutkiem na myśl o tym, że będę musiała powiedzieć rudowłosej o całym zajściu przed Wielką Salą.

 Nagle dociera do mnie dźwięk duszonego śmiechu dobiegający zza sąsiedniego regału. Co więcej, głos wydaje mi się bardzo znajomy...
 Ostrożnie wychylam głowę, chcąc przekonać się o prawdziwości swoich przypuszczeń.
To co widzę sprawia, że prawie puszczam na ziemię gruby tom starej, pożółkłej księgi.

 Z zaskoczeniem dostrzegam opartą o regał, roześmianą Ginny Weasley we własnej osobie, która, obejmowana w talii przez pewnego czarnowłosego chłopaka, zdaje się być zupełnie nieobecna.

- Ginny? – Specjalnie odzywam się dopiero, gdy usta nastolatków praktycznie załączają się już w pocałunku.

 Z nonszalancją opieram się o regał, rozbawiona obserwowaniem zakochanych powoli uzmysławiających sobie o obecności osoby trzeciej w ich małej kryjówce.
 Oboje gwałtownie od siebie odskakują, przez co czternastolatka uderza o stojący za nią mebel.

 Pomyśleć, że przed chwilą głowiłam się nad tym jak oznajmić przyjaciółce, że na własne oczy widziałam Harry'ego Pottera śliniącego się na widok Cho Chang...

- Caroline – wyraźnie zmieszana rudowłosa pokrywa się gwałtownym rumieńcem. – Nie wiedziałam, że tu jesteś.

- W istocie, byłaś przecież bardzo zajęta, prawda? – Z uśmiechem przyglądam się wyraźnie zmieszanemu, przystojnemu chłopakowi, wydającemu się być w wieku mojego brata. – Jestem Caroline, współmieszkanka Ginny.

- Michael Corner – odpowiada, wykrzywiając usta w nieśmiałym uśmieszku. – Jesteś tą nową z Francji?

- Tak, przyjechałam do Anglii pod koniec sierpnia – odpowiadam krótko, rzucając jeszcze przelotne spojrzenie w kierunku czternastolatki. – Nie będę wam już przeszkadzać. Swoją drogą, macie szczęście, że to ja was nakryłam. Na drugi raz znajdźcie sobie jakieś dyskretniejsze miejsce. Ginny jest znawczynią od schowków, czasami przebywa w nich do północy, może tam będzie wam lepiej.

 Wystawiam język w kierunku rudowłosej, gdy ta obrzuca mnie morderczym spojrzeniem, ciskającym w moją postać niewidzialnymi błyskawicami, po czym, zarzuciwszy niedbale torbę na ramię, zabieram się za dalsze poszukiwania encyklopedii.

- Miłość zdecydowanie ogłupia – mówię do siebie tuż po opuszczeniu biblioteki.

~*~

 Przecieram parokrotnie ociężałe już powieki, spoglądając zniesmaczona na do połowy skończony esej na jutrzejszą lekcję historii magii.

 Kto w ogóle wymyślił taki nudny przedmiot, myślę poirytowana, głowiąc się nad zdaniem rozpoczynającym kolejny akapit.

 Oprócz mnie w Pokoju Wspólnym nie ma ani jednej żywej duszy. Wszyscy uczniowie, włączając w to moje przyjaciółki, już dawno znajdują się we własnych dormitoriach, szykując się zapewne do snu

- Tu jesteś – na dźwięk głosu Harry'ego momentalnie podnoszę się z fotela, odruchowo kierując się w stronę damskich pokoi. – Nie, nie, nie! Poczekaj, Caroline, błagam...

  Wzdycham, ze zrezygnowaniem opadając z powrotem na wcześniej zajmowanie miejsce.

- Więc... – Z wyczekiwaniem lustruję sylwetkę piętnastolatka; dalej ubrany jest w szkolne szaty, ciemne włosy ma w wyraźnym nieładzie, co jednak, moim zdaniem, dodaje mu uroku.

- Czy ty mnie unikasz, Caroline?

 Owszem, spodziewałam się takiego pytania, mimo to nie ułożyłam sobie żadnego logicznego wytłumaczenia.

 To cię oduczy odkładania wszystkiego na ostatnią chwilę, słyszę w głowie znienawidzony przez siebie głosik.

- Nie, ja tylko... – Nie mogę zebrać ganiających po mojej głowie myśli. – Miałam ciężkie dni. Wiesz, po tym szlabanie u Umbridge.

 Spoglądam na niego, szukając w jego oczach chociaż iskierki zrozumienia. Jednak prędzej dostrzegam wyraźne szare cienie pod oczami brata, co napełnia mnie jedynie mocnymi wyrzutami sumienia.

- Przepraszam. Ja tutaj narzekam na te dwa dni, a ty przecież zmagałeś się z tą staruchą całe dwa tygodnie...

- Nie masz za co przepraszać, Caroline – odpowiada, wpatrując się w ogień płonący w kominku, pożerający kruche odłamki czarnego węgla. – Całe szczęście, że miałaś tylko dwa dni tej męczarni. Nawet nie wiesz, jak się o ciebie martwiłem, gdy Hermiona oznajmiła mi, że ta podła baba... – Urywa, kręcąc gwałtownie głową, jakby chcąc pozbyć się wspomnień o tamtym dniu.

- Martwiłeś się? – Mój głos drży ze wzruszenia, ostatkami się powstrzymuję łzy przed wytryśnięciem z oczu.

 Zamiast odpowiedzieć, chłopak chwyta mnie za prawy nadgarstek, dokładnie przypatrując się wnętrzu mojej dłoni.

- Dobrze, że nie masz już żadnych śladów – uśmiecha się z goryczą, pokazując mi swoją rękę. – Ja jeszcze trochę będę musiał zmagać się z tymi przeklętymi bliznami.

- Na Merlina! – Przerażona wpatruję się w głębokie ślady na dłoni brata; rany są na tyle wyraźne, że bez trudu mogę odczytać wyryty w brutalny sposób napis. – Nie będę opowiadać kłamstw? Harry, co żeś zrobił?

 Piętnastolatek robi głośny wydech, wyrywając delikatnie dłoń z mojego uścisku i wygodniej sadowiąc się na miękkim oparciu fotela.

- Jak na ironię, powiedziałem prawdę. Bardziej mnie jednak zastanawia, dlaczego ciebie potraktowała tak samo jak mnie. Jeżeli to za ten incydent z Malfoyem, którego nawet nie dotknęłaś, to przysięgam, że...

- Powiedziałam, że jest gorsza od Voldemorta.

 Wybraniec przez chwilę patrzy na mnie zupełnie zbity z tropu. Niezwykle szybko zdziwienie w jego zielonych oczach ustępuje miejsca czystemu przerażeniu.

- CO JEJ POWIEDZIAŁAŚ?!

- Obraziła mnie, Harry. Mnie, moją rodzinę. To, co czułam w dniu incydentu z Malfoyem było niczym w porównaniu z emocjami, jakie ogarnęły mnie w gabinecie tej kobiety. Ona nie miała prawa obrażać Maman. Nie miała prawa mówić o Papie, że...

- Twój ojciec był w Slytherinie, prawda?

- Błagam cię, tylko ty teraz nie zaczynaj – burczę pod nosem, odwracając wzrok.

 Na samo słowo „ojciec” wypowiedziane przez Pottera, czuję silny ucisk w żołądku, a wspomnienie dnia, gdy dowiedziałam się od Dumbledore'a o swoich biologicznych rodzicach, rozlewa się szybko po całej mojej głowie.

 Znów muszę kłamać. Muszę powiedzieć, że „mój ojciec był w Slytherinie”, przytaknąć, chociaż nie jest to prawdą.
 Na myśl, że już zawsze mogę być rozdzielona ze swoim bratem tą tajemnicą, bo właściwie nie wiem czy w ogóle będę mogła wyjawić mu prawdę, czuję napływające do oczu łzy, które mimowolnie zaczynają spływać po policzkach, orząc je niczym wrząca lawa wypływająca z wybuchającego wulkanu, znacząca za sobą długi, palący ślad.

- Hej, Caroline, nie płacz, nie chciałem – Harry, wyraźnie wystraszony i zakłopotany moją nagłą zmianą nastroju, obejmuje mnie po przyjacielsku ramieniem, podając jednocześnie śnieżnobiałą, jedwabną chusteczkę, którą natychmiast zaczynam ścierać sobie mokre ślady z twarzy.

- Wybacz, to nie twoja wina. Tylko... Przypomniała mi się tamta sytuacja. Ona – urywam na chwilę, decydując się na powiedzenie mu o jednym ze szczegółów wypowiedzi Umbridge – wspomniała wtedy też o twojej matce... – Momentalnie czuję silny ucisk w klatce piersiowej.

 O twojej matce. Nie naszej matce, tylko twojej. Twojej. Nie, nie mogę powiedzieć, że naszej. Nie, nie mogę. Twojej matce, twojej...

 Odczuwam jak mięśnie brata gwałtownie się napinają. Chłopak odsuwa mnie na odległość ramienia, dokładnie wpatrując się w moją twarz.

- Co takiego mówiła o mojej matce?

 Delikatnie strząsam jego dłoń ze swojego ramienia, wpatrując się w swoje poobgryzane z nerwów paznokcie.

- Wspominała o jakimś proteście w Ministerstwie. Maman ponoć też w nim uczestniczyła... Umbridge stwierdziła, że powinna ona skończyć tak samo jak twoi...

- NIECH JĄ SZLAG!!! – Chłopak gwałtownie zrywa się do pozycji stojącej, po czym zaczyna przemierzać cały Pokój Wspólny wzdłuż i wszerz.

 Uważnie obserwuję zachowanie brata, wyrzucającego z siebie setki przekleństw pod adresem naszej nauczycielki obrony przed czarną magią.
 Dopiero, gdy ze złością uderza z całej siły o drewniany stolik i z sykiem bólu opada na wygniecioną sofę, wzdycham z rezygnacją, zbierając wszystkie rzeczy do torby i podchodząc do niego.

- Sądzę, że nawet szlag nie jest w stanie w nią trafić – obejmuję się ciasno ramionami pod wpływem przejścia nagłego dreszczu; nagle przypomina mi się coś z pierwszego dnia mojego szlabanu. – Ale ponoć Hermiona ma jakiś pomysł...

 Chłopak krzywi się z niesmakiem, dalej masując obolałą dłoń i dopiero po chwili zwracając ku mnie swój wzrok.

- Dobrze znam plany Hermiony – odpowiada cicho, jakby sam do siebie. – Jeżeli to wszystko dalej będzie tak wyglądać, to chyba nie będzie wyjścia i będę musiał wcielić je w życie.

~*~

  Notka niby nie wprowadza niczego ważnego, chociaż... Nie no, w końcu mamy pierwszą dłuższą rozmowę Caroline z bratem.
 Tym rozdziałem kończę, moi drodzy, pierwszy miesiąc Caro w nowej szkole. Dosyć szczegółowo opisałam ten wrzesień, muszę jednak oznajmić, że w następnych rozdziałaś mogą zdarzyć się większe przeskoki czasów.
 W tej notce może jakiś mrocznych wydarzeń nie było, ale na niedomiar postaci raczej narzekać nie możecie.
A w rozdziale dziewiątym Caroline po raz pierwszy odwiedzi Hogsmade!

P. S. Nie wybierałam żadnej rozszerzonej historii i WOSu. To moi nauczyciele są tacy... Dziwni. Jestem na bio-chemie i uwierzcie, że bardziej kręci mnie matma, chemia, a nawet fizyka, niż szczegółowa historia zjednoczenia Niemiec.