09. Incydent w Hogsmeade

 Nie mogę uwierzyć w fakt, iż niedawno rozpoczął się mój drugi miesiąc w Hogwarcie.
Mój pierwszy hogwarcki październik... Moja pierwsza hogwarcka, październikowa sobota.

 Siedząc na swoim wciąż niezasłanym łóżku z szeroko rozsuniętymi, karminowymi kotarami, przeglądam ubrania nadające się na dzisiejsze wyjście do...

- Juliette, możesz mi jeszcze raz powiedzieć, dokąd właściwie idziemy?!

 Drzwi do łazienki otwierają się na oścież. Czarnowłosa przez chwilę mierzy mnie długim spojrzeniem, kończąc układać swoje gładkie pasma w artystycznego koka upiętego na wysokości lewego ucha.

- Idziemy do Hogsmeade, Caroline – odpowiada, gdy ostatnia wsuwka trafia we właściwe miejsce, ginąc w otchłani lśniących włosów. – Taka typowa wioska czarodziejów, z pewnością ci się tam spodoba. Osobiście bardzo się cieszę, że w tym roku tak wcześnie można się tam wybrać.

 Odpowiadam jej lekkim uśmiechem, w końcu decydując się na założenie zwykłych dżinsów w ciemnym odcieniu granatu i bluzki z krótkim rękawem w kolorze soczystej zieleni, idealnie komponującej się z moimi włosami.

 Przebranie się i doprowadzenie fryzury do jako takiego porządku zajmuje mi niecałe dziesięć minut.

- I jak? – Pytam się przyjaciółki, robiąc jednocześnie jeden powolny obrót wokół własnej osi.

 Dziewczyna jednak nie odpowiada. Cięgle przypatrując się mojej postaci, macha różdżką w kierunku okna, które pod wpływem zaklęcia otwiera się szeroko, wpuszczając tym samym do naszego dormitorium rześkie i potwornie zimne, październikowe powietrze.

 Krzywię się w reakcji na tą niemiłą niespodziankę, mocno pocierając dłońmi moje, w trzech czwartych odsłonięte, ramiona.

- Nadal masz zamiar iść tam tak skąpo ubrana? – Juliette, opierając się o parapet przy wciąż otwartym oknie, przygląda mi się z wyraźnym rozbawieniem na swojej ślicznej buzi.

 W odpowiedzi prycham niczym mała kotka, wskakując do swojego, wciąż jeszcze ciepłego, łóżka i nakrywając się kołdrą.

- Dlaczego w tej całej Anglii jest tak cholernie zimno?!

 Czarnowłosa wybucha krótkim, dźwięcznym śmiechem, po czym zamknąwszy szczelnie okno, siada obok mnie na łóżku, delikatnie zsuwając ze mnie puchowe nakrycie.

- Bardzo ciepło jest tam we Francji? – Pyta się po chwili, wpatrzona w moje blade ramiona, obficie pokryte gęsią skórką.

- Cóż... Taki strój, jaki mam teraz na sobie, zazwyczaj wystarczał przy weekendowych wypadach do Trou, aczkolwiek przeważnie, zamiast długich spodni, nosiłam swoje ulubione, zielone szorty.

 Brwi nastolatki na chwile unoszą się znacznie ku górze.

- Nie potrafię sobie wyobrazić tak wysokiej temperatury w czasie trwania roku szkolnego. A tak poza tym, co to właściwie jest to całe... Threw?

- Trou – poprawiam dziewczynę z uśmiechem. – Nadmorskie miasteczko zamieszkiwane tylko i wyłącznie przez czarodziejów, chronione specjalnymi zaklęciami przed mugolami. Wypady do tego miejsca były jedną z nielicznych rozrywek w mojej rygorystycznej szkole. Niestety, większa jego część z otwartymi ramionami przyjmuje jedynie tych bardziej zamożnych. Wszelkie sklepy, restauracje... Nawet za niewielką rzecz trzeba było zapłacić niezłą fortunę. Tak to już jest w świecie magii we Francji. Nie status krwi się liczy jak tutaj, tylko majątek. Im więcej masz pieniędzy i obracasz się w bogatym towarzystwie, tym wyżej możesz się wybić.

 W duchu liczę na to, że nastolatka nie zacznie wypytywać o zamożność mojej przybranej rodziny.
Juliette myślami jest i tak gdzie indziej. Wpatrując się w swoje szczupłe palce, szepcze praktycznie bezgłośnie:

- Z dwojga złego, wybrałabym pogoń za pieniędzmi, niż zawiść i chęć mordu z powodu czystości krwi...

 Na moment zapada między nami głęboka cisza przerywana od czasu do czasu odgłosami dobiegającymi z Pokoju Wspólnego.

- Tak czy siak – czarnowłosa jako pierwsza przerywa niezręczną sytuację – nie pozwolę, byś przez taki strój nabawiła się zapalenia płuc czy innego przeklętego choróbska.

 Nim się orientuję, trafia we mnie czarnym, zamszowym żakietem.
Przez chwilę oglądam go w milczeniu, po czym szybko nakładam na wciąż zmarznięte ramiona.

- Teraz możesz bez przeszkód wybrać się z nami do Hogsmeade – mówi, zawiązując mi jeszcze na szyi jedwabną apaszkę w oliwkowym odcieniu.

 Chcę podziękować przyjaciółce za tak wielką przysługę, gdy drzwi do dormitorium otwierają się z impetem, po czym do pomieszczeniu, niczym błyskawica, wpada Ginny, uśmiechnięta od ucha do ucha, z włosami w lekkim nieładzie.

- Wszystko załatwione – rzuca wesoło w naszym kierunku, szukając czegoś uporczywie pod własnym łóżkiem. – Za niecałą godzinę mamy spotkanie Pod Świńskim Łbem. Przed chwilą rozmawiałam z Michaelem, by przyprowadził do Hogsmeade swoich kolegów. Im więcej tym lepiej, prawda?

 Zdezorientowana przenoszę swój wzrok to na Weasley, to na Andswer. Nagle dociera do mnie, że jestem jedyną osobą w tym pokoju, która nie ma pojęcia jak zinterpretować słowa rudowłosej.

- Wybaczcie dziewczyny – odzywam się nieśmiało – ale czy ja o czymś nie wiem?

 Obie odwracają wzrok w moją stronę, najwyraźniej zdziwione taką, a nie inną reakcją.

- Jeszcze jej nie powiedziałaś? – Ginny przez chwilę mierzy czarnowłosą pytającym spojrzeniem, po czym zwraca się już tylko do mnie. – Hermionie udało się przekonać Harry'ego co do jakiś tam potajemnych lekcji obrony przed czarną magią, o ile dobrze zrozumiałam jej słowa. No i dzisiaj jest takie pierwsze spotkanie organizacyjne, by tak ogólnie przedstawić całą sprawę, sprawdzić ilu ochotników się zgłosi... Rozumiesz?

 Kiwam przytakująco głową, nie będąc w stanie znaleźć jakiejś bardziej konkretnej odpowiedzi.

 Potajemne lekcje obrony przed czarną magią?! To jest ten cały plan Hermiony? Czy to w ogóle jest... Bezpieczne? A jeżeli Umbridge...

 Na samo wspomnienie znienawidzonej przez siebie twarzy, czuję ogromną falę mdłości. Nagle kolana stają się dziwnie miękkie, a policzki gwałtownie się ochładzają.

- Caroline, co ci jest? – Młoda Weasley jest wyraźnie zaniepokojona moim stanem; zaraz zjawia się przy moim boku, a przy drugim pojawia się Juliette.

- W... Wszystko w porządku – uśmiecham się blado, chcąc powrócić do utraconej równowagi. – Myślicie, że będę mogła przyłączyć się do waszej... Organizacji?

 Rudowłosa uśmiecha się ciepło.

- Właściwie to od razu zaliczyliśmy cię do pierwszego składu. W końcu dziewczyna, która tyle przeszła przez tego babsztyla jest jednym z lepszych materiałów na uczestnika takich lekcji.

~*~

- Kiedy właściwie oddałaś zgodę rodziców na wypady do Hogsmeade?

 Odwracam wzrok od kamiennej kolumny ze skrzydlatym dzikiem na szczycie, po czym kieruję go w stronę przyjaciółek.

- Niczego nie oddawałam. Ale przypominam sobie, że w sierpniu, podczas wizyty Dumbedore'a w Tulon, opieku... Eee... Rodzice podpisywali jakieś papiery. Skoro dzisiaj byłam zapisana na liście u tego zgrzybiałego Filcha, to znaczy, że podpisali przy okazji również zgodę.

- Wciąż nie mogę uwierzyć w to, że Dumbledore'owi chciało się jechać do samej Francji – mówi rudowłosa, w zamyśleniu wpatrując się w daleki horyzont. – No, ale skoro przyjęli cię do Hogwartu tak  późno...

 Nic nie odpowiadam dziewczynie, jedynie spuszczam niżej głowę pozwalając, by wiatr przykrył moją, czerwoną ze wstydu, twarz kurtyną kasztanowych włosów.

 Resztę drogi pokonujemy dyskutując o typowych dniach roboczych w Hogwarcie, urokach bycia na czwartym roku i planując dalszą przyszłości.

- Chciałabym zostać uzdrowicielem – wyznaję z uśmiechem, obserwując, pozłacane liśćmi, gałęzie mijanych drzew, tańczące w powietrzu, w blasku jesiennego słońca. – Wyobrażacie sobie, jakie to cudowne uczucie, mieć świadomość , że uratowało się czyjeś życie, że wyleczyło się jakąś ciężką chorobę?

- Też kiedyś się nad tym zastanawiałam – odpowiada Juliette. – Albo zostanę zielarką... Wszystko, byleby tylko nie trafić do tego zakłamanego Ministerstwa.

 Przypatruję się uważnie twarzy Weasley, która w odpowiedzi marszczy czoło z dezaprobatą.

- Mój ojciec pracuje w Ministerstwie – odzywa się po chwili. – I chociaż przeważnie uśmiecha się na myśl o swojej pracy, ja czuję, że to w większości jest dobra mina stwarzana do złej gry – przerywa na chwilę, opanowując drżenie głosu. – Sama nie mam pojęcia, kim tak naprawdę chcę być. Jednak marzę o tym, by zmienić ten przeklęty system. By, chociaż w większości, wprowadzić równouprawnienie. By mugolak na równi z równym mógł pracować w jednym biurze z czarodziejem czystej krwi...

 Słowa przyjaciółki sprawiają, że na moment zapominam jak mówi się po angielsku. Francuski też gdzieś mi umyka. Nie potrafię ubrać uczuć w słowa, zdobywam się jedynie na to, by objąć pocieszająco rudowłosą.

 Znów zapada między nami nieznośna cisza, urozmaicana jedynie wesołym świergotaniem ptaków.

- W porządku, Caroline – twarz Ginny ponownie rozjaśnia wesoły uśmiech. – Co nas nie zabije, to wzmocni, prawda? A tak w ogóle, jesteśmy już na miejscu.

 Odwracam głowę we wskazywanym przez Juliette kierunku, dostrzegając pierwsze kamienne domki i grupki uczniów z Hogwartu, którzy najwyraźniej wcześniej opuścili mury szkoły.

- Niestety, Caroline, ale swojej pierwszej wizyty w wiosce nie zaczniesz od najmilszego miejsca. Gospoda Pod Świńskim Łbem to dosyć... Ponure miejsce. Ale jak później, po spotkaniu, pokażemy ci Miodowe Królestwo, pub Pod Trzema Miotłami czy sklep Zonka, od razu poprawi ci się humor.

 Juliette posyła mi uśmiech obiecujący godziny świetnej zabawy, dzięki której będę mogła odreagować cały stres kumulujący się we mnie od początku września.

 Po skręceniu w jedną z bocznych uliczek, na jej końcu dostrzegam niewielkiej wielkości budynek.
 Po chwili w oczy rzuca mi się skrzypiąca na wietrze, stara, zniszczona tarcza, wisząca nad drzwiami, przedstawiająca wizerunek łba dzikiej świni, z którego ściekająca krew w brzydki sposób zdobi białe płótno.

 Krzywię się z niesmakiem, kiedy znajduję się w brudnym i obskurnym pomieszczeniu, a gdy do moich nozdrzy dociera wyjątkowo nieprzyjemny zapach, czuję jak śniadanie, mimo woli, cofa się z żołądka do przełyku. Całe wnętrze, oświetlane głównie przez świece i po trochę przez ledwo wpadające do środka światło słoneczne, wypełnione jest aurą strachu, wyraźnie naruszającą osobistą przestrzeń każdego porządniejszego przybysza.

 Chcąc oderwać wzrok od drobinek brudu tańczących w powietrzu przy białych, słonecznych promieniach wpadających przez zakurzone szyby, zaczynam szukać Harry'ego.

 Znajduję go dosyć szybko, otoczonego niewielkim gronem młodych ludzi, jednak wcześniej wpadają mi o oko dwie inne postacie.
 Pierwsza z nich to blondwłosa kobieta ubrana w stary, zielony, powyciągany sweter i zniszczone spodnie, przebierająca nerwowo bosymi stopami po zakurzonej, kamiennej podłodze.
 Trzymana jest za nadgarstek przez drugą, zakapturzoną postać.
Marszczę brwi, zastanawiając się dlaczego akurat obecność tych osób wydaje mi się podejrzana.

 Chcę zapytać jedną ze współmieszkanek czy przypadkiem nie kojarzy tych osób, jednak plan ten burzy mi natychmiast Hermiona.

- Caroline, chodź do nas! – Woła, uśmiechając się przyjaźnie.

 Wzdycham ze zrezygnowaniem, siląc się na uprzejmy uśmiech.
Dopiero teraz spostrzegam, że we wnętrzu gospody znajdują się tylko uczniowie Hogwartu. Podchodząc bliżej miejsca, w którym znajduje się brat z dwójką swoich najlepszych towarzyszy, uważnie lustruję twarze przybyłych, kojarząc je bardziej lub mniej. Dostrzegam znajomych mi Katie Bell, Angelinę Johnson, Niville'a Longbottoma, Cho Chang, Michaela Cornera. Zauważam również jasną czuprynę Luny. Reszta uczniów znana jest mi tylko i wyłącznie z widzenia.

- Cóż... – Na dźwięk głosu Hermiony, gwar w gospodzie momentalnie ustaje. – Wszyscy z was zapewne domyślają się, po co tutaj przyszli...

 Obserwuję Gryfonkę dzielnie walczącą z lekką tremą, usiłującą wszystkim zebranym przekazać najważniejsze informacje.
 Nagle przypominam sobie o dwójce tajemniczych ludzi. Czy przysłuchują się przemowie piętnastolatki?

 Gwałtownie odwracam wzrok w kierunku, gdzie widziałam ich jeszcze przed paroma minutami, jednak napotykam jedną wielką pustkę, żadnej żywej duszy.
 Nagle, przez zakurzoną szybę, zauważam tą samą kobietę, usilnie próbującą wyrwać się z uścisku zakapturzonej postaci, która z łatwością pokonuje stawiany przez nią opór.

 Czuję jak serce zaczyna mi szybciej bić. Mam jakieś złe przeczucie... Może powinnam przerwać toczącą się naradę i poprosić, by ktoś wraz ze mną poszedł sprawdzić czy nic nie stało się tej kobiecie?

- Jeśli chcecie do nas dołączyć... – Targana sprzecznymi emocjami jak przez mgłę słyszę głos Granger.

 Nie wtrącaj się tam, gdzie cię nie proszą, słyszę alarm we własnym wnętrzu.

 Mimo to decyzja, którą nagle podejmuję, jest zupełnie inna.
Ukradkiem spoglądam na stojącą obok mnie Juliette uważnie wsłuchującą się w Harry'ego opowiadającego o powrocie Voldemorta.
 Chociaż wiem, że sama powinnam zainteresować się trwającą dyskusją, jakaś natrętna siła ciągnie mnie do wyjścia.

 Silny wiatr uderza w moją twarz, gdy w końcu znajduję się na zewnątrz.

- Brawo, geniuszu, dokąd teraz chcesz iść? – Pytam samą siebie, czując jak dłonie mimowolnie zaczynają mi się pocić.

 Po paru sekundach stania w bezruchu, ruszam tą samą drogą, którą dotarłam z dziewczynami do tej obleśniej gospody.

 Do moich uszu dociera przeraźliwy, kobiecy krzyk.
Krew w jednym momencie uderza mi do głowy i zanim zdaję sobie sprawę, co tak właściwie robię, kieruję się do źródła tych okropnych dźwięków.

 Nie mam pojęcia, gdzie jestem, jaka to część wioski. Mam wrażenie, że to ślepy zaułek w większości zawalony starymi, ogromnymi kartonami. W powietrzu wyraźnie wyczuwalny jest zapach stęchlizny i... Krwi?

 Serce na chwilę przestaje mi bić, gdy, skryta za jednym z olbrzymich pudeł, dostrzegam tą samą kobietę, którą zauważyłam Pod Świńskim Łbem.
 Z przerażeniem dostrzegam ogromną, szkarłatną plamę na jej brzuchu, z której obfitym strumieniem tryska gęsta, ciemnoczerwona ciecz.

- Powtarzam się po raz ostatni – dopiero po chwili dostrzegam obiekt jej przerażenia; ta sama zakapturzona osoba stoi przed nią z wyciągniętą przed sobą różdżką. – To twoja ostatnia szansa na przeżycie. Masz czystą krew, wielki potencjał. Czarny Pan...

- NIGDY!!! – Drze się kobieta. – Nigdy nie zniżę się do twojego poziomu! To ty jesteś zdrajcą! Zdrajcą i tchórzem w dodatku! Wolę umrzeć niż służyć temu psychopacie!

- Sama to powiedziałaś. CRUCIO!

 Mój umysł w ułamku sekundy zostaje opanowany przez wrzask torturowanej kobiety. Nogi mam jak z kamienia, przez co nie mogę ruszyć się z miejsca i pobiec na ratunek ofierze mężczyzny, który zapewne jest jednym z pachołków Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać.

 Nagle przed oczami staje mi salon w domu moich opiekunów. Po chwili dostrzegam smutną twarz opiekuna.

- Nie raz z kolejnych misji wracaliśmy z poważnymi ranami lecz było to nic w porównaniu z tym, jakie piętno odbijała ta robota na naszej psychice.

 Na ziemię sprowadza mnie odgłos wybuchu. W tej samej chwili dostrzegam, że przy leżącej nieruchomo na wznak kobiecie nie ma już nikogo.
 Odzyskując siłę w nogach, podbiegam do niej, ściągając jednocześnie żakiet, którym po chwili usilnie próbuję zatamować krwawienie z jamy brzusznej. Na próżno.

- Zostaw – dociera do mnie cichutki, zmęczony cierpieniem głos. – To i tak nic nie da.

 Brudna, zmęczona twarz nieznajomej sprawia, że do moich oczu napływają łzy.

- Wykonałam swoją misję, nie poddałam się – ranna uśmiecha się leciutko, chwytając mnie ostatkami sił za rękę. – Ty też musisz walczyć. Obiecaj, że będziesz walczyć. Musimy walczyć, my...

- Caroline!

- Na Merlina, co tu się stało?!

- Caroline, wszystko w porządku? Nic ci nie jest?!

 Czuję jak czyjeś ramiona unoszą mnie do pionu, mocno podtrzymując, gdyż nie jestem w stanie stać o własnych siłach.
 Nie dociera do mnie jednak większość sygnałów z zewnątrz. 
Jakiś mężczyzna zadaje mi pytania, na które albo przytakuję, albo kręcę przecząco głową.

 Pyta czy znam ofiarę – zaprzeczam.

 Czy wiem, kim był morderca – zaprzeczam.

 Czy tylko ja widziałam całe zajście – chyba tak... Chyba...

 Słyszę szloch. Ktoś oznajmia, że kobieta nie żyje. Inny głos mówi, że powinnam odpocząć. Skądś dociera do mnie szloch jakiejś dziewczyny. To chyba Ginny. A może Juliette?

- Caroline, słyszysz mnie. Daj jakiś znak, proszę! Przytaknij, pokręć głową, mrugnij... Cokolwiek! – Na dźwięk głosu brata opanowuje mnie jeszcze większy strach.

 Odwracam powoli głowę, napotykając parę zaniepokojonych, przejętych, zielonych tęczówek, ukrytych za okularami w okrągłych oprawkach.

- Harry... – Szepczę, nie panując nad kolejnym potokiem łez zalewających policzki, szyję. – Ja nie mogłam jej pomóc... Chciałam, ale nie mogłam. Nie zdążyłam...

 Wypowiedziawszy to, co leżało mi na sercu, zamykam oczy, chcąc odciąć się od tej potwornej rzeczywistości i osuwając się w ramiona podtrzymującej mnie osoby.

~*~

 Nie spodziewaliście się chyba takiego szybkiego dodania notki, prawda?
Powiedzmy, że to taki mój prezent dla Was z okazji wczorajszego Halloween (wiem, że to nie jest polskie święto, ale jednak związane z magią, pozna tym wypada w nie rocznica śmierci mojego ukochanego paringu – Lily i Jamesa Potterów).

 A korzystając z faktu, że mamy dzisiaj Wszystkich Świętych, chcę zadedykować ten rozdział Tacie, którego niestety nie ma już na tym świecie, ale wierzę, że jest gdzieś obok i obserwuje między innymi moje blogowe poczynania – to w końcu On sprezentował mi pierwszą książkę o Harrym, gdy miałam dziesięć lat. Z resztą, połowa tego rozdziału powstała właśnie dzisiaj, gdy stałam przy Jego grobie. 
Jak myślisz, Tato, spodoba się moim ukochanym czytelnikom, ten rozdział?

P. S. Tytułowy incydent jest tylko i wyłącznie wytworem mojej wyobraźni, a przedstawiony "pachołek Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać" jest postacią epizodyczną - musiałam po prostu wprowadzić w końcu jakąś akcję ;)