10. Visam Anamarum

 Miliardy pytań bez odpowiedzi. I dziesięć razy więcej opcji rozwikłania zagadki. Znajome obrazy przesuwające się tuż pod nosem.

 Krew sącząca się z olbrzymiej rany w brzuchu. Zapach śmierci w zgęstniałym powietrzu i ten pusty wzrok umierającej osoby...

 „Obiecaj, że będziesz walczyć. Musimy walczyć...”

 Słyszę ciche, niewyraźnie głosy, dobiegające do moich uszu, jakby z opóźnieniem. Coś mówi mi, że powinnam otworzyć oczy, uwolnić się od otaczającej ciemności, ale zaraz drugi głosik nakazuje pozostać tam, gdzie widok rozlewu krwi połączony ze współczującymi spojrzeniami nie będzie nękać mojej psychiki.

- Chyba już się budzi...

- Moim zdaniem marszczenie nosa nie musi świadczyć o tym czy ktoś się budzi, czy dalej śpi...

 Hermiona? Ron? 

 Słysząc głosy przyjaciół mojego brata, próbuję przypomnieć sobie przebieg wydarzeń z Hogsmeade. Bezskutecznie... Wspomnienia dotyczące pierwszego wypadu do wioski wyraźnie bledną, gdy tylko przypominam sobie zmęczoną, ale dziwnie spokojną twarz blondwłosej kobiety.

 Jeszcze żywej kobiety...

 Gdy znów widzę rzewne strumienie szkarłatnego płynu wylewające się z obrzydliwej rany, dochodzę do wniosku, że czarny kokon, otaczający całą moją postać, nie jest już bezpiecznym miejscem.

 Otwarcie oczu przychodzi mi jednak z wielką trudnością. Przez chwilę mam nawet wrażenie, że po uchyleniu powiek nadal znajduję się w ciemności.

 Oślepłam?! To niemożliwe!

 Nagle czuję jak czyjaś dłoń mocno chwyta mnie za nadgarstek, a do świadomości zaczyna przebijać się mieszanina najróżniejszych, znajomych mi głosów. Chcąc wyrwać się z tego koszmarnego stanu pomiędzy snem, a jawą, gwałtownie zginam nogi w kolanach.

 Niespodziewanie rozbłyskuje mi się przed oczami potężne, jasne światło, na które reaguję jedynie głośnym jękiem, natychmiast zrywając się do pozycji siedzącej.

- C' est quoi, ce bordel? – Wyrzucam z siebie, zdziwiona jednocześnie moją potwornie zmodulowaną barwą głosu. –  Où suis- je?

 Szum panujący w głowie momentalnie przybiera na sile, wprawiając tym samym wszystkie komórki mojego ciała w dziwne, pozbawione rytmu, pulsowanie.
 Dopiero po chwili orientuję się, że ktoś dalej uciska mój szczupły nadgarstek. Opanowując kolejną falę bólu, ostrożnie podnoszę głowę, uświadamiając sobie, że oprócz Rona i Hermiony, których głosy słyszałam jeszcze przed chwilą, wpatrują się we mnie cztery dodatkowe pary oczu.

- Obudziłaś się – słyszę znajomy głos Ginny, dochodzący z lewej strony. – Już dobrze, Caroline, jesteśmy z tobą.

 Odwracam się w jej kierunku i, gdy nasze spojrzenia się krzyżują, dostrzegam mokre ślady na jej lekko zaróżowionych, piegowatych policzkach, co wywołuje napływ łez do moich oczu.

- Caroline, nie płacz, jesteś bezpieczna – Juliette uspokajająco głaszcze mnie po prawym przedramieniu, co powoli łagodzi płaczliwe drgawki bezlitośnie szarpiące moim ciałem.

 Ostrożnie kładę głowę na poduszce, lecz zaraz po zetknięciu się mojego policzka z chłodną pościelą, dociera do mnie, że nie znajduję się we własnym dormitorium.

 Łóżko nie jest tak wygodne, materac twardy, przypominający ten, na którym spałam w moim pokoju w Beauxbatons. Nigdzie też nie ma czerwonych kotar, którymi w tej chwili najchętniej odgrodziłabym się od reszty otaczającego mnie świata.
 Powoli robię głęboki wdech, przekonując się, że powietrze przepełnione nie jest mieszanką perfum, jakich używam wraz z przyjaciółkami, tylko aromatami przeróżnych ziół, z których najbardziej odznacza się w chwili obecnej ostra woń mięty.
 Całe pomieszczenie ma w sobie dziwną aurę. Przypomina jakby... Izbę Chorych w mojej dawnej szkole?

- Gdzie ja jestem? – Udaje mi się wykrztusić, gdy w końcu przypominam sobie elementy języka angielskiego.

- Jesteś w Skrzydle Szpitalnym, kochanie – słyszę miękki głos, należący z do jakiejś starszej kobiety. – Trafiłaś tutaj wczoraj, po tym paskudnym wypadku w Hogsmeade, pamiętasz?

- Wczoraj?

 Marszczę brwi, zastanawiając się czy naprawdę aż tak długo przebywałam w tych nieprzenikliwych ciemnościach.

- Rzeczywiście, długo tutaj leżałaś – bez trudu rozpoznaję głos Rona. – Wyglądałaś tak, jakbyś właściwie nie żyła, gdyby nie to, że oddychałaś. Hermiona prawie...

- Ron! – Wyraźnie zmieszana Granger rzuca przyjacielowi karcące spojrzenie, pod którego wpływem chłopak odwraca wzrok, przybliżając się bardziej w stronę Harry'ego.

- Spokojnie, Hermiono – wzdycham, przymykając oczy – mnie samą przeraził fakt, że tak długo byłam nieprzytomna. Nie zdawałam sobie z tego sprawy.

 Odnajduję postać kobiety, uświadamiając sobie, że jest to przecież pani Pomfrey, hogwarcka pielęgniarka.

- Długo będę musiała tutaj leżeć?

- Myślę, że jak wszystko pójdzie dobrze, to wieczorem będę mogła cię już wypuścić – uśmiecha się do mnie życzliwie, kierując następnie wzrok na grupkę otaczającą moje łóżko. – A wasze piętnaście minut już chyba dawno minęło, prawda? Jeżeli chcecie, by wasza koleżanka wyszła stąd w pełni sił jeszcze dzisiejszego dnia, powinniście...

- A nie mogliby jeszcze tutaj chwileczkę zostać?

 Sama nie wiem, dlaczego wymknęło mi się to z ust. Doskonale wiem, że jeżeli Harry i reszta zostaną przy mnie, nieunikniony moment zadawania pytań przyjdzie znacznie wcześniej. Z drugiej strony, teraz najbardziej potrzebuję ich obecności, a samotność jest ostatnią rzeczą, na którą mam ochotę.

 Pani Pomfrey kręci głową z dezaprobatą, jednak widząc błagalne spojrzenia moich przyjaciół, wzdycha z rezygnacją, po czym udaje się do łóżka jakiegoś pierwszoroczniaka ze skręconą kostką.

 Niezręczna cisza, jaka na chwilę zapada między naszą szóstką, właściwie mi nie przeszkadza. Gwałtownie podciągam kołdrę pod samą brodę, głośno przy tym wzdychając. Za nic nie mam zamiaru zaczynać tej rozmowy, doskonale wiedząc, czego będzie ona dotyczyć.
 Przenoszę ukradkowe spojrzenia to na jedną współmieszkankę, to na drugą, później na brata i jego towarzyszy. Z przerażeniem orientuję się, że coraz więcej z zebranych przy mnie ludzi szykuje się do zabrania głosu.
 Zaciskam z całej siły powieki, mając wrażenie, że pytania jakie za chwilę poszybują w moją stronę, podziałają na mnie niczym ogromne pociski jakiejś mugolskiej artylerii.

- Caroline – ze zdumieniem spostrzegam, że to Harry przerywa nieprzyjemny nastrój, wyprzedzając tym samym Hermionę i Ginny. – Wiem, że wczorajsze wydarzenia... One... Z pewnością nie należały do przyjemnych...

 Urywa na chwilę, po czym wybucha niekontrolowanym śmiechem, w którym nie ma jednak ani krzty wesołości, za to przepełniony jest goryczą, smutkiem i rozpaczą.

- Matko, gadam jak pomylony. „Przyjemne”! Przecież widziałaś umierającą osobę!

- Harry – wtrąca się Hermiona, kładąc przyjacielowi dłoń na ramieniu. – Miałeś porzucić te wspomnienia. Może powinieneś stąd wyjść, przewietrzyć się...

 Kręci przecząco głową, siadając jednocześnie na skraju mojego łóżka. Czuję jak materac ugina się pod dodatkowym ciężarem, a do moich uszu dociera ledwo słyszalne skrzypienie sprężyn.

- Caroline – zaczyna na nowo, wpatrując się w szybę najbliższego okna. – Ja muszę wiedzieć, co się wtedy zdarzyło. Tyle osób w ostatnim czasie coś przede mną ukrywa. Błagam, chociaż ty powiedz mi prawdę... Czy... Czy ON tam był?

 Mrugam parokrotnie powiekami, czując nagłą suchość w gardle. Czy stawiając nacisk na „on” miał na myśli...

- Voldemort?

 Nim otrzymuję odpowiedź na moje domysły, zauważam jak Hermiona na sam dźwięk imienia tego potężnego czarodzieja wydaje z siebie dziwny odgłos, coś pomiędzy piskiem, a jękiem, zakrywając usta obiema dłońmi. Tym razem to Ron rzuca jej pełne dezaprobaty spojrzenie, chociaż wyraźnie widać, że i jemu nie podoba się fakt, iż bez zająknięcia wypowiedziałam na głos zakazane imię. Twarze moich współmieszkanek momentalnie stają się o parę odcieni bledsze.

 Gdy moje spojrzenie spotyka się ze spojrzeniem brata, ten szybko przytakuje lekkim skinieniem głowy.

- Nie było go tam. A przynajmniej ja go nie wiedziałam. Był tam tylko ten facet i... Kobieta.

 Na samo wspomnienie tej sceny czuję gwałtowny przypływ żółci do przełyku, a głowa staje się podejrzanie lekka. Odruchowo wbijam sobie paznokcie we wnętrze dłoni, mając nadzieję, że ból chociaż trochę pomoże utrzymać się w rzeczywistości.

- Właściwie, kim byli ci ludzie? Znacie ich może?

 Hermiona, która przez chwilę zachłannie szukała czegoś w swojej torbie, usłyszawszy moje pytanie podnosi wzrok, po czym podchodzi jak najbliżej łóżka i pochylając się, zniża jednocześnie swój głos do maksymalnego szeptu:

- Ja chyba wiem, kto to jest. To znaczy, nie znam tych ludzi, ale... Idąc dzisiaj do Skrzydła Szpitalnego, po drodze podsłuchałam rozmowę dwóch młodych aurorów, wracających najprawdopodobniej z gabinetu Dumbledore'a. Ta kobieta, która wczoraj zginęła to Eleonora Rossle. Miała niedługo iść na szkolenie do Ministerstwa Magii. A mężczyzna był jej bratem. Ponoć rodzeństwo ciągle się kłóciło, Eleonora była dłużna bratu jakieś pieniądze i...

- Bzdura! – Nie mogę uwierzyć w te zakłamane bajeczki, które z pewnością są wytworem Ministerstwa. – Od kiedy to na pieniądze mówi się CZARNY PAN...

 Nie mogę dokończyć, bo Ginny szybkim ruchem zakrywa mi dłonią usta.

- To nie jest odpowiednie miejsce na tego typu tematy, Caroline. Zwłaszcza w twoim przypadku, bo widzę, że uwielbiasz nazywać rzeczy po imieniu – wyjaśnia, siląc się przy tym na pogodny uśmiech, chociaż widzę w jej stanowczym spojrzeniu wyraźne iskierki lęku.

- Sami zaczęliście.

 Opuszczam głowę, oglądając swoje poobgryzane z nerwów paznokcie, gdy nagle przypominam sobie jeszcze jedną ważną rzecz:

- A co właściwie z zebraniem w tej całej gospodzie... Pod Świńskim Ryjem?

 Cała piątka wymienia między sobą rozbawione spojrzenia, po czym wybucha głośnym śmiechem, uciszając się dopiero pod wpływem karcącego spojrzenia pani Pomfrey.

- Pod Świńskim Łbem, Caroline - poprawia mnie Hermiona, znów zabierając się za penetrowanie wnętrza własnej torby. 

 Po niespełna minucie wyciąga z niej ciasno zwinięty kawałek pergaminu i pióro, spoglądając porozumiewawczo na resztę zgromadzonych przy moim łóżku, a gdy odpowiadają jej twierdzącym skinieniem głowy, znów zwraca się w moją stronę:

- Właściwie to pierwsze spotkanie wniosło jedynie tyle, że skompletowaliśmy wszystkich ochotników i na dobre przekonaliśmy Harry'ego, by został naszym nauczycielem – posyła przyjacielowi przyjazny uśmiech, po czym wyciąga kartkę w moim kierunku. – Trzeba ustalić jeszcze wiele ważnych rzeczy jak na przykład czas i miejsce spotkań. Zanim się za to zabierzemy, chcemy, by jeszcze jedno nazwisko zagościło na liście uczestników. Twoje nazwisko.

 Patrzę się niepewnie to na nastolatkę, to na wyciągnięte w moją stronę przybory do pisania.

- Jesteście pewni, że nadaję się do tego wszystkiego?

- Żartujesz! – Prycha Ron, bezceremonialnie siadając na materacu tuż obok Harry'ego. – Dziewczyna, która rzuca się z pięściami na Malfoya zawsze będzie witana w naszym gronie z szeroko otwartymi ramionami!

 Entuzjazm w głosie Weasleya sprawia, że złożenie podpisu zajmuje mi może ułamek sekundy.

 Wszelkie niepewności tryskają w jednym momencie niczym bańka mydlana. No, może nie wszystkie...

- Harry – zaczynam cicho, ze spuszczoną nisko głową. – Mówiłeś przed chwilą, że dużo osób coś przed tobą ukrywa. Czy chodzi o...

- A co to za przesiadywanie w Skrzydle Szpitalnym, drodzy państwo? Potter, Weasley, słyszałam, że macie potworne braki w pracach domowych. Można wiedzieć, dlaczego jeszcze nie zajęliście się ich nadrabianiem?

 Na dźwięk ostrego głosu McGonagall, wszyscy momentalnie sztywniejemy, a Hermiona w ułamku sekundy chowa pergamin i pióro na samo dno swojej torby.

- Eee... Bo my właśnie...

- Proszę oszczędzić mi żałosnych wymówek, panie Weasley i natychmiast ruszać z szanownym Potterem do dormitorium, ale już! Panno Granger, przypilnuj kolegów, by pożytecznie wykorzystali dzisiejsze popołudnie.

  W ułamku sekundy Skrzydło Szpitalne znów zamienia się w wielką oazę spokoju. Moje dwie współmieszkanki, bojąc się osobnego kazania od nauczycielki, wymknęły się z pomieszczenia pod pretekstem udania się do biblioteki, zostawiając mnie sam na sam z opiekunką Domu Lwa.

- I jak się czujesz, Caroline? – Zmiana w tonie jej głosu sprawia, że jestem o krok od wybuchnięcia histerycznym śmiechem.

- W porządku, pani profesor – z trudem udaje mi się dobierać odpowiednie słowa. – Czuję się o wiele lepiej. Mam nadzieję, że będę mogła stąd dzisiaj wyjść.

 W odpowiedzi czarownica wzdycha ciężko, na chwilę zdejmując okulary i pocierając sobie skronie delikatnymi, okrężnymi ruchami.

- Może ty mi wyjaśnisz, moja droga, jak to jest, że spotykam w swoim życiu już trzeciego Pottera ze skłonnością do wpadania w tarapaty?

- Trzeciego? – Moje brwi mimowolnie unoszą się w górę ze zdziwienia.

- Niestety. Najpierw twój ojciec, później Harry, a jakby tego wszystkiego było mało, jeszcze ty!

 Nie mam pojęcia jak mam zareagować na to wyznanie, jednak na moich ustach pojawia się ogromny uśmiech.

 Dobry humor mija jednak w mgnieniu oka. Do głowy napływają tysiące myśli, każda z nich kończąca się jednym wielkim znakiem zapytania. Już od jakiegoś czasu zastanawiam się nad tym, dlaczego moje życie musiało się tak potoczyć. Kompletnie zawikłać i pogmatwać.

- Oni zginęli w podobny sposób, prawda, pani profesor? – Pytam się praktycznie bezgłośnie, a gdy kobieta odpowiada mi lekko zaskoczonym spojrzeniem, dodaję. – Moi rodzice. Też tak bardzo cierpieli?

 Milczenie, które otrzymuję w odpowiedzi, jest gorsze od zwykłego przytaknięcia. Zagryzam mocno wargę, walcząc z napływającymi do oczu łzami. Głowę rozsadza mi jeszcze jedno, z pozoru proste pytanie: „Dlaczego?”.

 Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?

 Nim jednak znajduję w sobie wystarczająco dużo siły, by wypowiedzieć je na głos, czuję jak ktoś przykłada mi chłodną dłoń do czoła.

- No, panno Marmouget, pański pobyt w Skrzydle Szpitalnym właśnie dobiegł końca, możesz spokojnie wrócić do swoich przyjaciół!

~*~

 Z zaskoczeniem zdaję sobie sprawę, że nie otacza mnie już ciemność. Wręcz przeciwnie, doskonale widzę, gdzie się znajduję.

 Salon – to pierwsze, co przychodzi mi do głowy.

 Średniej wielkości, przytulnie urządzony, bez przesadnych zdobień i zbędnych mebli niepotrzebnie zmniejszających przestrzeń w pomieszczeniu.

 Cały pokój oświetla jedynie ogień tańczący w ogromnym kominku, emanujący przyjemnym ciepłem i wysyłający nieme zaproszenia, by usiąść w jak najmniejszej odległości od niego.

 Coś mi tu nie gra... Gdzie jest ta czerń? Ten strach? To poczucie zbliżającego się niebezpieczeństwa?

 Gdzie zgubił się głos śpiewający kołysankę?

 Z zamyślenia wyrywa mnie dźwięk przypominający szuranie butami po podłodze, a wtóruje mu... Gaworzenie dziecka?

 Obracam się gwałtownie i otwieram usta ze zdumienia, gdy dostrzegam młodego, niezwykle przystojnego mężczyznę siedzącego na wielkiej kanapie przy kominku, bez reszty pochłoniętego zabawą z małym chłopczykiem.

 Marszczę w zamyśleniu brwi, zastanawiając się, do kogo jest on tak łudząco podobny i czemu czuję mimowolne przyciąganie w jego stronę.

 Te czarne, rozczochrane włosy. Znajomy uśmiech. Oczy skryte za okularami o barwie...

 Nie, niemożliwe...

 Ze ściśniętym gardłem obserwuję jak mężczyzna podrzuca w górę dziecko, które, piszcząc z radości, chwyta się jego ramion małymi rączkami.

- Tu jesteście – na dźwięk dobrze znajomego głosu czuję jak serce fika koziołka w klatce piersiowej.

 Kiedy moim oczom ukazuje się młoda kobieta o długich, lśniących, kasztanowych włosach i przepięknych, zielonych oczach w kształcie migdałów, moje dłonie momentalnie zaczynają drżeć.

- Popatrz, Harry, kto zaszczycił nas swoją obecnością – znów spoglądam w kierunku mężczyzny, z lubością wpatrującego się w siadającą blisko niego kobietę tulącą do piersi dużo mniejsze dzieciątko.

 Kierowana jakąś nadprzyrodzoną siłą, robię kilka kroków, a gdy wreszcie mogę dojrzeć ponad ich ramionami sylwetki dzieci, ledwo hamuję głośny krzyk próbujący wydobyć się z moich ust.

 Nagle oboje odwracają się w moim kierunku, a ja już wiem, z kim mam do czynienia. Spoglądanie im w oczy sprawia mi niemal fizyczny ból.

 Nim się orientuję, znów otacza mnie ciemność, ale nie jestem sama.

 Oni są ze mną...

 Nareszcie!

- Witaj, kochanie – ciepły, serdeczny głos Mamy sprawia, że nie jestem w stanie dłużej panować nad emocjami.

 Wiedziona instynktem, wyciągam dłoń w ich kierunku, lecz nie napotyka ona na nic, prócz zwykłej próżni.

 „Oni nie żyją, duchy chcesz dotykać?!”, słyszę w sobie głos, a prawdziwość tej uwagi niemal rozrywa mi serce na strzępy.

- Mylisz się, Caroline, my nadal żyjemy – głos Taty jest niczym eliksir kojący wszelkie bóle. – Zawsze będziemy z tobą, cokolwiek się stanie. Visam Anamarum*.

- Słucham? – Próbuję rozszyfrować jego ostatnie słowa, ale bezskutecznie.

- Visam Anamarum, moja kochana córeczko – jego uśmiech wyciska pojedyncze łzy z moich oczu, a do serca wprowadza przyjemne ciepło, to samo, które czułam na peronie dziewięć i trzy czwarte w Londynie, gdy po raz pierwszy spotkałam Harry'ego.

 Chcę coś powiedzieć, lecz z przerażeniem spostrzegam, że nie ma przy mnie już ani Mamy, ani Taty.

- Nie odchodźcie jeszcze, błagam!!!

 Moje nawoływanie jednak nic nie daje, jedyne co otrzymuję w odpowiedzi to nieznane mi „Visam Anamarum”.

 Odeszli...

 Gwałtownie siadam na swoim łóżku, zdając sobie sprawę, że swoim zachowaniem obudziłam przyjaciółki.
 Mimo wszystko, nie robi to na mnie szczególnego wrażenia. Z wysiłkiem staram się przypomnieć sobie jak najwięcej szczegółów z tego snu, zarysować w głowie sylwetki rodziców, które z każdą chwilą stają się coraz bledsze.

- Caroline, wszystko w porządku? – Niepewny głos Juliette sprowadza mnie całkowicie do rzeczywistości.

 Skończyło się. Nigdy więcej ich nie zobaczę. Nie spojrzę w ich ciepłe oczy, wypełnione miłością. Nie zaznam tego najcudowniejszego uczucia bezpieczeństwa.

 Skończyło się...

 - Mamo! Tato! – Wołam z nadzieją w głosie, a gdy odpowiada mi jedynie cisza wypełniona odgłosem przyspieszonych oddechów moich współmieszkanek, niespodziewanie dla samej siebie, wybucham głośnym szlochem, czując jak dusza w jednym momencie rozsypuje mi się na drobne kawałeczki. 

~*~

 * Niewiele mogę Wam wyjaśnić, jeżeli chodzi o te dwa słowa. Napiszę tylko tyle, że jest to formułka ułożonego przeze mnie zaklęcia. Wymyśliłam je, gdy w lipcu czytałam etymologię zaklęcia "Avada Kedavra". I wiecie co? Nigdy więcej nie będę się w coś takiego bawić. Wolę już uczyć się gotowych zasad słowotwórstwa z angielskiego lub niemieckiego, niż wymyślać własne zwroty, w dodatku korzystając z języka łacińskiego.

 Matulu, zachowuję się jak jakiś blogowy syn marnotrawny. Ilość zaległości wręcz mnie przeraża, ale powoli nadrabiam nieprzeczytane rozdziały, więc proszę Was o cierpliwość. 
 Co jeszcze u mnie - przechodzę silne zauroczenie mickiewiczowskimi "Dziadami" czytając je przy akompaniamencie... Soundtracku z filmu "Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa". Wiem, bardziej już mi chyba odbić nie może, aczkolwiek... Wszystko jest możliwe ;)