11. "Roczniki"

 Widziałam ich. Moich biologicznych rodziców... Naprawdę ich widziałam!

 Założywszy ostatnie niesforne kosmyki za ucho, wpatruję się we własne lustrzane odbicie, usilnie próbując znaleźć jakieś fizyczne skutki ostatniej nocy.

- I co mi powiesz, młoda damo? – Szepczę do dobrze znajomej mi bladej twarzy, jakby wiercącej mnie spojrzeniem swoich czekoladowych tęczówek. – Widzisz w tym wszystkim jakiś sens?

 Wzdycham z rezygnacją, dochodząc do wniosku, że mówienie do siebie może co najwyżej jeszcze bardziej zagmatwać i tak spory bałagan panujący w moim życiu.

 Doprowadziwszy krawat do ostatecznego porządku, szybko opuszczam łazienkę, chcąc prędko dotrzeć do Wielkiej Sali i zjeść śniadanie w jak najmniejszym gwarze.

 Z ulgą zdaję sobie sprawę, że w pomieszczeniu nie ma już Ginny i Juliette. Ich wzrok pełen współczucia i troski doprowadza mnie do szaleństwa. Z jednej strony powinnam być im wdzięczna za zainteresowanie moim stanem, ale... Nie da się ukryć, iż nigdy nie lubiłam być w centrum uwagi. A w ostatnim czasie i tak mam wrażenie, że hogwarcka społeczność, włączając w to część grona nauczycielskiego z Dolores Umbridge na czele, próbuje wypalić mi dziurki na całym ciele swymi ciekawskimi, wręcz nachalnymi spojrzeniami.

 Sprawdzając zawartość torby, zbiegam pospiesznie do oświetlonego słońcem pokoju wspólnego, gdzie prawie że wpadam na swoje przyjaciółki, z zapartym tchem czytające coś na tablicy ogłoszeniowej.

- Hej... – Urywam na widok przerażonej miny Juliette. – Co się stało?

 Zamiast jednak czekać na odpowiedź, zaczynam przebiegać wzrokiem po przyczepionych do tablicy kartkach: w mgnieniu oka zauważam szkolny regulamin jak i dobrze widoczną reklamę Freda i George'a poszukujących ochotników na króliki doświadczalne, następnie terminarz sobotnich wyjść do Hogsmeade, który uległ zmianom po ostatnich nieprzyjemnych wydarzeniach. Już mam zapytać się dziewczyn, co takiego odebrało im mowę, gdy nagle odnajduję jedno z nowszych powiadomień, wyróżniające się na tle innych wręcz przesadną estetyką. Mam wrażenie, że z czymś mi się ona kojarzy...

- Na polecenie... – Zaczynam czytać na głos, lecz po chwili urywam, z przerażeniem uświadamiając sobie, kto jest twórcą tego powiadomienia. – Wielkiego Inkwizytora Hogwartu – dodaję szeptem, nie będąc w stanie czytać głośniej całej reszty.

 W ułamku sekundy zapoznaję się z treścią ogłoszenia, mimo to mam wrażenie, że w jednej chwili jakaś nadprzyrodzona siła pozbawia mnie umiejętności czytania ze zrozumieniem.

- „Niniejszym rozwiązuje się wszystkie uczniowskie organizacje, stowarzyszenia, drużyny, grupy i kluby”... Nie, to już przesada! Ona nie ma prawa!

- Niestety, Caroline, ale obawiam się, że jednak je posiada – jęczy głośno Ginny, ze smutkiem spoglądając w stronę drzwi prowadzących do męskich dormitoriów. – Harry się wścieknie jak to zobaczy!

 Na chwilę zapada między nami cisza, przez co dokładnie możemy usłyszeć tłumy Gryfonów napływające do salonu. Przez moment usilnie wypatruję wśród nich Harry'ego, jednak po chwili odpuszczam sobie to zajęcie bojąc się, iż widok brata jedynie sprawi, że wróci do mnie wspomnienie o Tacie.

- Dziewczyny – zagaduję do przyjaciółek, gdy wszystkie znajdujemy się już na korytarzu – nie macie może pojęcia, co oznacza zwrot „Visam Anamarum”...

 Urywam, czując dobrze znane mi ciepło w okolicy serca. Ostatkami sił udaje mi się powstrzymać krzyk, brutalnie próbujący wydostać się na zewnątrz z wnętrza moich ust.

- Caroline, wszystko w porządku? – Juliette spogląda na mnie tym charakterystycznym, zatroskanym spojrzeniem, co przyprawia mnie jedynie o mocny rumieniec dodający kolorytu mojej bladej buzi. – Po tym sobotnim wypadku w Hogsmeade zachowujesz się dosyć... specyficznie. I jeszcze ta noc. Co ci się w ogóle śniło?

- Ja... Nie pamiętam – odwracam szybko głowę, paroma mocniejszymi mrugnięciami próbując zahamować napływające do oczu łzy. – Możemy zmienić temat? Nie chcę wracać już do tego co było, wybaczcie.

 Ku mojej uldze, czarnowłosa delikatnie przytakuje głową, a Ginny, lekko gładząc pocieszająco moje ramię, odzywa się w zamyśleniu:

- Jeżeli chodzi o to całe „Visam Anamarum”... Dam sobie ukraść milion galeonów, że jest to jakieś zaklęcie. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Może pamiętasz więcej szczegółów? No wiesz, w jakich okolicznościach je usłyszałaś, od kogo...

 Czuję jak temperatura mojego ciała momentalnie wzrasta o parę stopni w górę. Nie ma co, dopytywanie się o rzeczy z mojego niedawnego snu jest chyba jednym z gorszych pomysłów, jakie tego dnia mogłyby mi przyjść do głowy.

 Nie chcąc zbytnio angażować się w kolejne kłamstwo, postanawiam zakończyć ten temat krótkim „nie”, na co przyjaciółki odpowiadają jedynie zrezygnowanym wzruszeniem ramionami.

 Dotarłszy w końcu do Wielkiej Sali, ze zrezygnowaniem siadam na swoje od dawna zajmowane miejsce przy stole Gryffindoru, postanawiając chwilowo utopić swoje smutki w podwójnej dawce soku dyniowego i ogromnej porcji własnoręcznie przesłodzonej owsianki.

 Z upływem każdej minuty do sali zaczyna przybywać coraz więcej uczniów. Usłyszawszy dyskusję grupki starszych Krukonów, dotyczącą niejakiego Dekretu Edukacyjnego Numer Dwadzieścia Cztery, przypominam sobie o tym paskudnym ogłoszeniu Umbridge zajmującym czołowe miejsce na naszej tablicy w pokoju wspólnym.

 Odruchowo podnoszę głowę w poszukiwaniu brata. Los, jakby odczytując moje pragnienia, natychmiast stawia mi go w samym wejściu do pomieszczenia. 

 Przybycie Harry'ego rejestruje jednak o wiele więcej osób, gdyż w mgnieniu oka otacza go spora grupka ludzi, łącznie z Ginny i Juliette. Sama mam zamiar podejść do niego z nadzieją, że wraz z Ronem i Hermioną mają w zapasie jakiś plan awaryjny, jednak dotyk czyjejś dłoni na moim ramieniu natychmiast hamuje ten zamiar.

Gwałtownie odwracam się, stając tym samym twarzą w twarz z opiekunką swojego domu.

- Och... Dzień dobry, pani profesor. Przepraszam, ale okropnie mnie pani wystraszyła.

 Kąciki ust czarownicy delikatnie unoszą się ku górze, ale oczy zdają się lustrować z uwagą moją postać od czubków znoszonych butów, po sterczące niesfornie kosmyki kasztanowych włosów.

- Wcale nie miałam takiego zamiaru, moja droga. Przyszłam tylko sprawdzić jak się czujesz i przekazać ci wiadomość od twoich rodziców.

- M... Moich rodziców? – Serce w jednej chwili przyspiesza swój rytm.

- No tak, od Laury i Adriana. Twoich opiekunów – słysząc to sprostowanie, czuję dziwny smutek powoli rozlewający się po całym moim ciele. – Wiesz, pozwoliłam sobie napisać do nich parę słów o twoich pierwszych krokach w nowej szkole. Nawiasem mówiąc, wiem, że w obecnych czasach mamy niezwykle zaostrzone zasady dotyczące bezpieczeństwa, co się tyczy również wszelkiej korespondencji, ale jeżeli chciałabyś wysłać im jakiś list, to... Caroline, ty płaczesz?

 Nawet nie zauważyłam, kiedy łzy trysnęły wielkimi strumieniami z moich oczu, wyraźnie znacząc cienkimi smugami moje policzki.

 Znowu prawda mnie przerosła...

- Oni mi się śnili, pani profesor... – Wyznaję drżącym głosem, starając się jednocześnie zwracać na siebie jak najmniejszą uwagę uczniów. – Moi RODZICE mi się śnili, widziałam ich...

 Przerywa mi ostrzegawczy syk McGonagall. Kobieta czujnie przesuwa wzrokiem po całym pomieszczeniu, dając tym samym do zrozumienia tym bardziej ciekawskim osobom, by nie wtrącały się tam, gdzie nie należy.

- Nie tutaj – szepcze jak najciszej, porozumiewawczo kiwając głową w stronę wyjścia z Wielkiej Sali.

 Posłusznie spełniam jej niemą prośbę, ciesząc się, że będę mogła tym samym uwolnić się od badawczych spojrzeń nie tylko przypadkowych uczniów zaciekawionych moją rozmową z nauczycielką transmutacji, ale też od Harry'ego i przyjaciół, przypatrujących mi się z nie mniejszą uwagą.

~*~

- Łazienka chłopców? – Unoszę pytająco brwi, ze zdziwieniem wpatrując się w stojące przede mną drzwi.

 Dlaczego kobieta wybrała sobie akurat to miejsce na rozmowę? Gdy opuściłyśmy salę, byłam pewna, że zabierze mnie znowu do swojego gabinetu. Tym bardziej zaskoczyło mnie, gdy minąwszy pierwsze piętro, skierowałyśmy się na drugie, później trzecie, trafiając ostatecznie na szóste, które w tejże chwili wręcz lśni pustkami.

 McGonagall kładzie palec na swoich cienkich wargach, dając mi tym samym do zrozumienia, bym zachowywała się niezmiernie cicho.

 Następnie, z lekkim wahaniem, dobywa różdżki i kieruje nią w ścianę, marszcząc w skupieniu brwi.

- Nigdy nie pomyślałabym, że będę musiała to zrobić – słyszę jak burczy pod nosem, zanim wypowiada dziwnie brzmiące zaklęcie, którego treści nie jestem w stanie nawet w połowie zrozumieć.

 W jednej chwili z końca jej magicznego patyka wystrzela cienki strumień różowego światła. Jak zahipnotyzowana obserwuję jego wędrówkę w stronę ściany. Dotarłszy do niej, zaczyna biec najpierw w górę, później w prawo, następnie w dół i nim zdążę się zorientować, przed moimi oczami materializuje się druga para drzwi, z pewnością nieprowadząca do kolejnej toalety.

 Oczarowana tym niespodziewanym zjawiskiem, delikatnie przesuwam opuszkami palców po ich dębowej, chłodnej w dotyku powierzchni, póki mój wzrok nie napotyka pozłacanej, ozdobnej tabliczki.

- „Roczniki”? – Ze zdziwieniem odwracam głowę w stronę nauczycielki, która uśmiechając się zachęcająco, kolejnym niemym gestem każe przekręcić mi pozłacaną gałkę z dobrze zarysowanym konturem jakiejś grubej księgi.

 Ciekawość bierze natychmiast przewagę nad rozsądkiem. Zapominam o wszelkich czarach, problemach i pytaniach, skupiając się jedynie na tajemniczych drzwiach i wnętrzu, jakie one skrywają.

 Dopiero, gdy po chwili znajduję się w nieprzenikliwych ciemnościach, przypominam sobie o istnieniu własnej różdżki, spoczywającej na dnie kieszeni mojej szkolnej szaty.

- Lumos – szepczę pod nosem, usilnie próbując w tej czerni dojrzeć czubek własnego magicznego patyczka.

 Gdy w końcu wydobywa się z niego pożądane światło, dobiega do mnie jednocześnie odgłos zamykanych drzwi. Z przerażeniem odwracam się o sto osiemdziesiąt stopni, obserwując ze strachem jak jedno jedyne wyjście prowadzące z powrotem na korytarz, znika w mgnieniu oka.

- Pani profesor – jęczę, niepewna obecności nauczycielki.

- Spokojnie, drogie dziecko – aż podskakuję na dźwięk jej głosu, mający swoje źródło za moimi plecami. – Jak przyjdzie co do czego, to drzwi pojawią się z powrotem. Tym czasem... Byłaś ciekawa, czymże są „Roczniki”. Odpowiedź masz wręcz podaną na tacy wokół siebie.

 Przestaję skupiać się na zniknięciu wyjścia, z ciekawością kręcąc głową na boki, chcąc jak najdokładniej poznać miejsce, w którym się znajduję.

 Mam wrażenie, że ktoś po prostu wepchnął tutaj na siłę cztery najbardziej zapełnione książkami regały ze szkolnej biblioteki.

 Przechadzając się od jednego mebla do drugiego zauważam, że wszystkie mają równo po siedem półek. Książki są tej samej grubości, tej samej wysokości, w okładkach tego samego koloru: na pierwszym regale można dostrzec czerwony odcień oprawy, na drugim zielony, później żółty i niebieski.

 Czerwony, zielony, żółty, niebieski... Zupełnie jak...

 Lekko wystraszona własnymi domysłami, odruchowo unoszę głowę, poszukując jakiejś wskazówki. Jak na zawołanie odkrywam cienkie tabliczki oznaczające kolejne regały i tylko potwierdzające moje przypuszczenia: Gryffindor, Slytherin, Hufflepuff i Ravencalw.

 Spoglądam błagalnie na McGonagall, oczekując choćby najmniejszych wyjaśnień.

Ta, jakby odczytując moje myśli, odzywa się po chwili dziwnie zmodulowanym głosem:

- Od wielu wieków nie zaglądał tutaj żaden uczeń. Ba, nawet nie wszyscy nauczyciele mają pojecie o istnieniu takiego miejsca. Można powiedzieć więc, Caroline, że dostąpiłaś niezwykłego zaszczytu. Bo tutaj właśnie znajduje się kolebka wszystkich wspomnień wiążących się z historią naszej szkoły – spogląda na mnie spod swoich okularów w prostokątnych oprawkach, a nie otrzymując z powrotem żadnej odpowiedzi, kontynuuje. – „Rocznikiem” jest każda z tych ksiąg, opisująca życie uczniów danego domu w określonych latach. Wszelkie ważne wydarzenia, uroczystości, zabawy, także życie codzienne. Każda półka przeznaczona jest osobno dla konkretnego roku. Najniższa to, rzecz jasna, rok pierwszy, a ostatnia, siódmy.

 Chłonąc z uwagą każde słowo nauczycielki, ostrożnie przesuwam palcami po grzbietach książek, zdumiona tym, że nie ma na nich nawet najcieńszej warstewki kurzu.

- Są bardzo zadbane – udaje mi się w końcu z siebie wydusić. – Kto właściwie zajmuje się spisywaniem tych wszystkich zdarzeń? Musi to być z pewnością bardzo pracochłonne.

- W istocie, zdawanie relacji z całego roku szkolnego to niełatwe zajęcie. Kiedyś, dawno, dawno temu zajmowali się tym uczniowie, wyznaczeni do pełnienia funkcji kronikarzy. Ale było to jeszcze za czasów, gdy wszystkie domy żyły ze sobą w zgodzie. Z latami wzajemna niechęć przeistoczyła się nawet w nienawiść, która została przelana także na karty ksiąg, w których kronikarze danego domu nie tylko wychwalali własne sukcesy, ale obrażali pozostałych uczniów. Szczególnie dało się to zauważyć w przypadku Gryffindoru i Slytherinu – przerywa na chwilę, z uwagą przypatrując się regałowi z „Rocznikami” Ślizgonów. – Aż w końcu postanowiono powierzyć zadanie prowadzenia kronik specjalnie wyszkolonym do tego zadania skrzatom, które do dziś pełnią tę funkcję w trakcie wakacji.

 Obserwuję jak wyciąga jedną z książek, która, ku mojemu zdziwieniu, z niewielkiego tomu o średniej grubości, przeistacza się w olbrzymią, liczącą mnóstwo stron, księgę.

 Na czerwonej, materiałowej okładce widnieje ogromy, złoty napis: „Gryffindor. Rok szkolny 1977 / 1978”. Pod spodem, dużo mniejszą czcionką napisano: „Rok siódmy”.

 Ledwo panując nad wciąż rosnącym podnieceniem, poszukuję pierwszej strony. Główną jej część zajmuje ogromne zdjęcie licznej grupy siedemnastoletnich uczniów, uśmiechających  się i wesoło machających do obiektywu zaczarowanego aparatu.

 Z lekkim zaskoczeniem odnajduję wśród nich Maman – właściwie nic się nie zmieniła od tamtej pory, pominąwszy oczywiście zmarszczki i lekko przerzedzone włosy. Uśmiecham się do swoich myśli, lecz zaraz serce zamiera mi w piersi, gdy przenoszę wzrok na jej towarzyszkę.

 Mama...

 Piękna, zdrowa, wesoła, tryskająca pozytywną energią. Żywa...

Z odnalezieniem Taty nie mam większych problemów – stoi tuż przy niej, obejmując ją opiekuńczo ramieniem. Żywy...

 Zagryzając mocno dolną wargę, przewracam pospiesznie strony, natrafiając na jedną z ostatnich stronic. Zaczyna się ona wielkim, czarnym nagłówkiem: „Huncwoci kończą Hogwart!”. Zaraz pod nim znajduje się fotografia czwórki roześmianych młodzieńców, wśród nich bez trudów rozpoznaję Tatę. Ale kim jest ta pozostała trójka? I co to w ogóle za nazwa...

- Huncwoci? – Spoglądam zaciekawiona na nauczycielkę, podsuwając jej pod nos księgę.

 Na widok wskazanej strony uśmiecha się tak, że ręce mimowolnie zaczynają mi drżeć, a wyraz dziwnej czułości w jej spojrzeniu powoduje powstanie w moim gardle ogromnej guli.

- Ach tak, Huncwoci. Najcudowniejsze ogniwo wesołości w dziejach Hogwartu. Teraz takich ludzi jak oni można ze świecą szukać – przesuwa palcami z tkliwością po zdjęciu, nie panując nad łzą, która ukradkiem wymknęła jej się spod powieki, skapując na ciemną szatę.

 W mojej głowie aż roi się od miliardów pytań. Kim są ci ludzie obok Taty? Czy żyją? Może mogliby kiedyś...

 Rozmyślania przerywa mi widok jednej fotografii, trzymanej przez McGonagall. Czyżby wyjęła ją z jednej z ksiąg?

 Kobieta, zauważając moje pytając spojrzenie, podnosi ją do oczu tak, że nie jestem w stanie zobaczyć, co się na niej znajduje.

- Prawdę mówiąc – odzywa się po krótkiej chwili milczenia – to niezupełnie wiem, dlaczego cię tutaj sprowadziłam, Caroline. Aż trudno mi uwierzyć w to, że chyba po raz pierwszy nie mogę znaleźć żadnego logicznego wytłumaczenia. Myślę jednak, że teraz, gdy trochę znasz historię młodości swoich rodziców, może lepiej poczujesz ich obecność tutaj – delikatnie stuka mnie palcem wskazującym w klatkę piersiową na wysokości serca. – Oni zawsze z tobą będą, moja droga. Cokolwiek się stanie, zapamiętaj to sobie – to powiedziawszy, wciska mi jeszcze w dłoń zdjęcie, po czym odwraca się napięcie, jakby bojąc się nadmiernego okazywania uczuć.

 Ze smutkiem ostatni raz spoglądam na księgę. Przed odłożeniem jej na miejsce, delikatnie przytykam czerwoną oprawę do ust, składając na niej delikatny pocałunek.

 Dopiero, gdy znów znajduję się na szkolnym korytarzu tuż przed drzwiami łazienki chłopaków, zbieram w sobie na tyle siły, by móc spojrzeć na zdjęcie.

 Znajdują się na nim moi rodzice – oboje roześmiani, szczęśliwie zakochani. Tata trzyma Mamę na rękach i okręca wokół własnej osi, a ta ze śmiechem wtula się w jego objęcia.

Widok ten sprawia, że w moich oczach po raz kolejny tego dnia pojawiają się łzy.

 Tym razem, są one jednak wyrazem szczęścia wypełniającego całą moją duszę.

~*~

 Wydarzenia dzisiejszego poranka sprawiły, że wena na pisanie jakichkolwiek prac dla profesora Snape'a ulotniła się nie wiadomo gdzie, ustępując miejsca jednej wielkiej pustce.

 Zamykam oczy, chcąc się tym samym chociaż troszeczkę odprężyć, jednak przeszkadza mi w tym hałas panujący w pokoju wspólnym.

 Ze zdenerwowaniem odwracam wzrok w kierunku braci Rona, z niesmakiem obserwując przedstawienie, jakie odstawiają przed grupką podekscytowanych Gryfonów.

- Jesteście obrzydliwi – stwierdzam, gdy Fred pokazuje młodzieży wiaderko z własnymi wymiocinami.

- Oj tam, „obrzydliwi”, popatrz na to z innej strony, Francuzeczko – wykrzykuje George, porozumiewawczo potrząsając mi przy samym uchu pudełkiem wypełnionym galeonami. – Nie dość, że z dnia na dzień jesteśmy coraz bogatsi, to także udaje nam się od czasu do czasu wymknąć z rąk poczciwego Binnsa!

- A poza tym – dodaje Fred pod sztuczną maską powagi – ratujemy ludzkość przed tym bezcielesnym nudziarzem. Jesteśmy bohaterami!

 Z trudem daję radę powstrzymać wybuch śmiechu, udając, że poważnie się nad czymś zastanawiam.

- Czekajcie, niech pomyślę... Nie, nadal uważam, że jesteście obrzydliwi. OBOJE.

 Żeby uniknąć kolejnych kontrargumentów z ich strony, posyłam im w powietrzu całusa i w mgnieniu oka uciekam do swojego dormitorium.

~*~

 Nie mam pojęcia, która właściwie jest godzina. Wiem jednak, że pomimo później pory przez następne kilka godzin nie zdołam zasnąć.

 Zdjęcie moich rodziców, skryte tymczasowo pod poduszą, wręcz parzy mnie w głowę, jakby zmuszając, by spojrzeć na nie po raz kolejny.

 Z uwagą wpatruję się w łóżka moich współmieszkanek, szczerym sercem zazdroszcząc im spokojnego snu. Dopiero teraz przypomina mi się, że wciąż niewiele wiem o zdaniu Harry'ego na temat niedawno wydanego dekretu. Nie miałyśmy zbyt dużo czasu na rozmowę, głównie z mojej przyczyny, gdyż cały wolny czas przeznaczyłam na utrwalanie i analizowanie wspomnień dzisiejszego poranka.

- Szlag! – Jęczę, uzmysławiając sobie, że zostawiłam swoje ulubione pióro w pokoju wspólnym.

 Nie namyślając się zbyt długo, wybiegam z pokoju, kierując swoje kroki w stronę salonu.

Coś mi jednak nie gra... Czyżby ktoś jeszcze przebywał w pokoju wspólnym o tak później porze?

- Fred i George wspominali, że został zablokowany... – Do moich uszu dociera głos Harry'ego.

 Co on tam robi i do kogo mówi?

 Ostrożnie wychylam głowę, zaglądając do pomieszczenia oświetlonego jedynie przez ogień palący się w kominku.

 Prawie krzyczę z przerażenia, gdy dostrzegam w płomieniach twarz jakiegoś nieznajomego mi mężczyzny. Zauważam również sylwetki Rona i Hermiony.

 Co to ma znaczyć?!

 Moje rozmyślania przerywa zduszony okrzyk przerażenia Granger, a gdy dostrzegam w ogniu dziwnie wijącą się rękę jakiejś starszej osoby, strach, jakby sam mną kierując sprawia, że nie oglądając się już za siebie, puszczam się biegiem do własnego pokoju.

 Tym razem jestem już całkowicie pewna, że dzisiejszej nocy ani na chwilkę nie zmrużę oka.

~*~

 Po raz kolejny udaje mi się dodać notkę dosyć wcześnie. Spowodowane jest to głównie tym, że za tydzień nie będę miała czasu na pisanie rozdziałów, gdyż czekają mnie cztery sprawdziany do napisania.

 A tak to mogę spokojnie powiedzieć, że ten tydzień był naprawdę udany, zwłaszcza środa, która była dniem mojego półmetka. Zabawa była cudowna (chociaż muzyka beznadziejna), a 8 godzin imprezy minęło z prędkością pięciu minut.

 No cóż, wszystko co piękne szybko się kończy, czas wrócić do poszarzałej, listopadowej rzeczywistości, pełnej stresu i hektolitrów kawy z mlekiem i trzema tabletkami słodzika na osłodę.

P. S. Jest przed 2.00 w nocy, więc o notce zacznę powiadamiać dopiero za kilka godzin!