12. Pierwsze zebranie

 Październikowy poranek powoli wnika do naszego dormitorium, roztaczając wokół aurę błogości i wyraźnego  rozleniwienia. Mrok nocy już dawno ustąpił miejsca nieprzenikliwej szarości blednącej z upływem czasu.

 Po raz kolejny i tej nocy nie udało mi się zmrużyć oka, nie wliczając w to lekkiego zawieszenia między snem, a jawą, gdy ciało, domagające się chociaż minimalnej dawki snu, toczyło zawziętą walkę z wytworami mojego umysłu.

 Wspomnienie zajścia w pokoju wspólnym, które miało miejsce poprzedniej nocy, ciągle nie daje mi spokoju.
No cóż, nie każdego dnia ma się okazję ujrzeć głowę mężczyzny na tle wijących się języków ognia płonącego w kominku, a zaraz po tym zaobserwować dziki i chaotyczny taniec paskudnych rąk, jakby usilnie próbujących coś uchwycić.

 Tylko kim był ów mężczyzna i cóż to za ręce? 

 Sieć Fiuu nie jest dla mnie żadnym nieznanym zjawiskiem. Ten jakże pomysłowy i praktyczny wynalazek znalazł zastosowanie również w magicznym świecie we Francji. Moi opiekunowie uwielbiają taki sposób podróży,  podczas którego ja cierpię ogromne katusze.
 Niestety, jest to jedyny sposób na dostanie się do Beauxbatons. Każdy uczeń ma określoną godzinę na skorzystanie z sieci Fiuu prowadzącej prosto do przestronnego i wielkiego holu szkolnego.

 Jednak, ogólnie rzecz biorąc, korzystanie z tego sposobu przemieszczania się lub nawet komunikacji jest w trakcie roku szkolnego surowo zabronione. I nie sadzę, by regulamin Hogwartu miał w tej sprawie inaczej napisane punkty, zwłaszcza teraz, podczas cichych rządów Umbridge...

 Kręcę głową z dezaprobatą, nie potrafiąc wyrzucić z umysłu jakiś głupich, bzdurnych przypuszczeń odnośnie Harry'ego. 

 Odchylam kotary łóżka, usiłując odczytać godzinę z zegarka na nocnej szafce Ginny.
Piętnaście po szóstej... Po omacku szukam na podłodze szkolnej torby, po czym, sprawdziwszy dokładnie jej zawartość, starannie wkładam zdjęcie rodziców między stronice podręcznika do transmutacji i, najciszej jak tylko się da, umykam do łazienki.

 Ubieram się w pośpiechu, rezygnując tym samym z porannego prysznica. Przy czesaniu włosów zauważam lekkie drżenie własnych rąk.
 Nerwy, kwituję w myślach, kończąc zaplatanie drugiego warkocza. Ze złością próbuję przygładzić źle ułożony kołnierzyk koszuli, chcąc tym samym nie naruszyć starannie zawiązanego krawatu.

 Postanawiam udać się do salonu, gdzie pod stertą czerwonych poduszek zostawiłam wczoraj niedokończone wypracowanie na lekcję historii magii.

 Przed wyjściem spoglądam jeszcze w stronę łóżek moich przyjaciółek. Za kilkadziesiąt minut i one rozpoczną nowy dzień, zapewne bardziej wyspane i w dużo lepszych humorach niż mój...

 Widok pokoju wspólnego Gryffindoru o poranku przejmuje mnie dziwnym dreszczem. Nie jest on spowodowany bynajmniej złymi wspomnieniami. Po prostu miejsce to, wypełnione zupełną ciszą, nie jest czymś zwyczajnym. Jak już zdążyłam się przekonać, Gryfoni to jednocześnie niezwykle odważna, honorowa i sympatyczna społeczność Hogwartu, ale zarazem najbardziej hałaśliwa. Na tym polega właśnie urok całego Domu Lwa, w którym wszystko żyje chwilą, a rzeczy niemożliwe właściwie nie istnieją.

 Nawet teraz, stojąc tak na środku salonu skąpanego w blasku promieni porannego słońca, mam wrażenie, że ściany odbijają od siebie pozostałości wczorajszych śmiechów i chichotów, z utęsknieniem czekając na kolejną potężną dawkę.

 Znalazłszy swoją zgubę, ukradkiem zerkam w kierunku kominka, jakby spodziewając się zobaczenia w nim czyjejś postaci.

 Wariujesz, moja droga, upomina mnie wewnętrzny głosik, który w chwili obecnej najchętniej bym zdusiła i porzuciła w nieznane.

~*~

- Caroline, można widzieć, gdzie tak wymykasz się z samego rana? Myślałam, że razem zejdziemy na śniadanie...

 Podnoszę powoli głowę znad talerza z jajecznicą, obserwując uważnie twarz współmieszkanki i próbując jednocześnie wymyślić jakąś logiczną i krótką wymówkę.

- Wybacz, Juliette, ja... Po prostu nie mogłam już spać, więc postanowiłam poszukać wypracowania, które zostawiłam w pokoju wspólnym – posyłam dziewczynie przepraszający uśmiech, wpychając jednocześnie do ust za dużą porcję jajecznicy.

- Spokojnie, Francuzeczko, nikt nie zabierze ci talerza sprzed nosa – wesoły ton w głosie Ginny działa kojąco na moje napięte mięśnie twarzy.

- No nie wiem – odpowiadam z lekkim przekąsem – obserwując twojego brata, obawiam się o zawartość nie tylko mojego talerza, ale i pozostałych Hogwartczyków, nie wyłączając nauczycieli.

 To powiedziawszy kiwam porozumiewawczo głową w stronę Rona pochłoniętego pałaszowaniem drugiej bądź trzeciej porcji owsianki.
 Melodyjny śmiech Weasley odrobinę poprawia mi humor, przez co nawet jedzenie zyskuje swój niepowtarzalny smak, przestając przypominać zwilżone śliną trociny.

- Dziewczyny – wśród gwaru panującego w Wielkiej Sali ledwie udaje mi się dosłyszeć głos drugiej przyjaciółki, mimo że siedzi tuż obok mnie. – Nie wiecie może jak tam idzie sprawa naszej... Wiecie, organizacji?

 W odpowiedzi Ginny wychyla się lekko, chcąc zdobyć lepszy widok na stół nauczycieli. Nie muszę nawet pytać, kogo próbuje dojrzeć. Sama nie mam ochoty na podziwianie różowej garderoby i słodkiego uśmieszku znienawidzonej nauczycielki...

- Rozmawiałam wczoraj z Hermioną. Niestety, ona, Harry i Ron wciąż są w kropce. Sama chciałabym im pomóc, ale nic nie przychodzi mi do głowy.

- Może jakaś stara, nieużywana pracownia? – Sugeruję, przyglądając się jednocześnie bliźniakom usiłującym wcisnąć jakieś podejrzanie wyglądające cukierki trzem drugoklasistom.

- Zbyt banalne – odpowiada Juliette, studiując z uwagą nowy numer „Proroka Codziennego”.

 Widok gazety na chwilę odwraca moją uwagę. Nie czytam dokładnie nawet samego nagłówka, chociaż zajmuje on połowę strony tytułowej.

- Naprawdę interesują cię te bzdury? – Delikatnie wyjmuję dziewczynie egzemplarz po chwili oddając, krzywiąc się przy tym z niesmakiem. – Przecież to jest pisane na siłę. Stek fałszywych informacji, którymi kieruje jakaś... mafia, jak to mają w zwyczaju mawiać mugole.

- Dobrze dziewczyna mówi! Juliette, weź i spal to ścierwo!

 Nim się orientuję, zwinne ręce George'a w mgnieniu oka zabierają czternastolatce gazetę. Odwracam się gwałtownie, obserwując jak dwaj bracia Ginny od niechcenia przewracają kolejne stronice, po czym, wymieniwszy porozumiewawcze spojrzenia, chwytają za przeciwległe rogi gazety, rozdzierając ją na pół.

- Koniec z „Prorokiem Codziennym”!!!

- WON Z KŁAMSTWAMI!!!

 Jak oszołomiona wychwytuję wesołe wołanie bliźniaków mieszające się z odgłosem rwanego papieru. Zachowanie chłopaków sprawia, że wielu uczniów zaprzestaje wesołych pogawędek na rzecz widowiska urządzonego przez dwóch rudowłosych pajaców.

- Na Merlina, Fred, George… - Ginny z przerażeniem odwraca się w stronę stołu grona nauczycielskiego.

  Kiedy i moim oczom ukazuje się sylwetka Dolores Umbridge energicznie maszerującej w naszym kierunku, sama klepię porozumiewawczo jednego z nich po plecach.

- Wiejcie, głąby!

 Weasleyowie, ujrzawszy zbliżające się różowe zagrożenie, bez słowa puszczają się biegiem ku wyjściu z sali.

- Panowie Weasley, proszę zgłosić się za godzinkę do mojego gabinetu! Już ja wymyślę dla was odpowiedni szlaban! – Przesłodzony ton Umbridge wywołuje we mnie falę mdłości, jednocześnie strzępki „Proroka Codziennego” widniejące na podłodze sprawiają, że na mojej buzi mimowolnie pojawia się duży uśmiech.

~*~

- Mandragora to roślina o właściwościach leczniczych, przypominająca kształtem... Przypominająca kształtem... Rety, mam tego dosyć!

 Ze złością gniotę kawałek pergaminu, ciskając nim w odległą część szkolnego korytarza.

- Wiesz, że tym sposobem raczej nie nauczysz się właściwości mandragory, prawda? Chociaż... Może to jakaś nowa metoda nauki?

 Krzywię się pod nosem, obserwując jak Luna za pomocą zaklęcia przywołuje do siebie zwitek papieru, po czym, delikatnie go rozłożywszy, podsuwa mi praktycznie pod sam nos.

- Przeczytaj to jeszcze raz, ale po cichu i powoli – nakazuje, a gdy spoglądam na nią z wyrzutem, przymyka swoje delikatne powieki i leciutko kiwa przytakująco głową. – Skończyłaś już czytać? To teraz rozluźnij się i...

 Nagle dziewczyna delikatnie zasłania mi dłońmi oczy, sprawiając że na moment tracę zupełną orientację w terenie.

- Luna! Co ty wy...

- Cii... Teraz skup się. – Prosi melancholijnym głosem, jednocześnie rozluźniając i tak lekki już nacisk własnych rąk. – Wyobraź sobie, że masz przed sobą test z teorii zielarstwa. Widzisz go?

- Nie – odparowuję, nie mogąc ukryć zażenowania. – Widzę ciemność.

- Nie skupiasz się – wyjaśnia łagodnie. – Zaufaj mi, to sposób tatusia, naprawdę skuteczny. To jak?

- Widzę – wzdycham z dezaprobatą dla szalonych pomysłów przyjaciółki, jednak, doceniając jej chęć pomocy, naprawdę staram się wyobrazić sobie ten test.

- To teraz powiedz tą definicję – jakby wyczuwając moje wahanie, dodaje – ja wiem, że ją znasz. No już, mów.

 Ku mojemu zdziwieniu słowa wręcz same wypływają z ust. Odwracam się w kierunku dziewczyny. Już chcę coś powiedzieć, gdy moją uwagę zwraca postać biegnącej ku nam Ginny.

- Tu jesteście – woła wesoło, starając się jednocześnie przywrócić do normy swój nieregularny oddech. -  Nie uwierzycie, co się stało... Harry znalazł miejsce na nasze spotkania!

~*~

 Pomieszczenie, w którym znajduję się od niespełna pięciu minut, swoim wyglądem przerasta wszelkie moje najśmielsze wyobrażenia na temat miejsca idealnego dla tajnych lekcji obrony przed czarną magią prowadzonych przez mojego brata. Tak naprawdę spodziewałam się jakiejś starej sali, składziku na miotły. Tylko te odważniejsze marzenia mówiły coś o tajnych miejscach.

 Tymczasem stoję na środku ogromnej sali, wypełnionej regałami z książkami, półkami z przeróżnymi magicznymi sprzętami, na przykład monitorem wrogów, a podłoga usłana jest ogromnymi, jedwabnymi poduszkami występującymi zapewne jako wygodniejsza forma zwykłych krzeseł.

 Miejsce to wywołało nie tylko mój zachwyt. Ukradkiem sunę spojrzeniem po kolejnych członkach naszego tajnego stowarzyszenia, których wzrok zdaje się jakby połykać każdą nowo napotkaną rzecz.

- Juliette – zwracam się szeptem do stojącej najbliżej mnie przyjaciółki. – Możesz mi jeszcze raz powiedzieć jak nazywa się ta sala?

- To Pokój Życzeń, Caroline – dziewczyna uśmiecha się do mnie wesoło. – Robi wrażenie, prawda?

  Odpowiadam jej skinieniem głowy, po czym obie przybliżamy się w kierunku Harry'ego, który przed momentem został oficjalnie ogłoszony przywódcą zgromadzenia.

- Dobrze – oznajmia Hermiona, starając się przejąć kontrolę nad wciąż podnieconą grupą. – Skoro już wybraliśmy lidera, to jeszcze powinniśmy wymyślić dla siebie odpowiednią nazwę. Jakieś pomysły?

- Stawiam na Stowarzyszenie Wrogów Różowych Żab – mówię sama do siebie, nie chcąc jednak prezentować publicznie swojego pomysłu.

- Co powiecie na Grupę Defensywy? – Podsuwa, znana mi już uczennica Ravenclawu, Cho Chang. – Moglibyśmy w skrócie nazywać siebie członkami GD.

- To nie jest zły pomysł – odzywa się stojąca obok mnie Ginny. – Ale jak dla mnie to GD byłoby stosowniejszym skrótem od „Gwardia Dumbledore'a”. Bylibyśmy takim małym stowarzyszeniem działającym przeciw Ministerstwu!

- Jestem za Gwardią Dumbledore'a! – Oświadczam na głos, a za mną inne osoby zaczynają również ogłaszać swoje poparcie.

 Z uśmiechem obserwuję brata, który oswoiwszy się z otaczającym go tłumem, proponuje rozpoczęcie nauki od zaklęcia Expelliarmus.

 Od razu wracam pamięcią do lekcji obrony przed czarną magią w Beauxbatons, gdzie już raz miałam okazję ćwiczyć to zaklęcie. Niestety, nie odniosłam dużych rezultatów – moja nauczycielka stwierdziła wtedy, że „coś blokuje mnie od środka”.

 Zagryzam ze zdenerwowania wargę orientując się, że chyba jako jedyna jestem bez pary. 

- To co, ćwiczymy? – Zaskoczona spoglądam w wesołe tęczówki Juliette, kreślącej różdżką w powietrzu jakieś niewidzialne wzory.

- A Ginny jest z...

- Michaelem. Zapewne będzie chciała mu dopiec w pojedynku. Ostatnio chyba się ostro posprzeczali, a Ginny w przypadku rywalizacji z chłopakami chyba nigdy nie odpuści w sprawie chęci bycia tą lepszą.

 Odruchowo obracam się w kierunku innych ćwiczących par, szybko dostrzegając młodą Weasley z Cornerem. Dziewczyna, stojąc swobodnie przed swoim chłopakiem z rękami założonymi na piersi, obserwuje piętnastolatka usilnie wymachującego swoim magicznym patykiem w jakiś dziwny sposób.

- Zdaje się, że nie będzie miała z tym większych problemów.

 Kiedy w końcu przystępujemy z Juliette do ćwiczeń mam wrażenie, że ktoś zaczyna kierować moim ciałem.
Bariera oporu powoduje, że nie potrafię skupić się ani na treści, ani na skutku, jakie powinno wywołać zaklęcie.

 Juliette za to radzi sobie coraz lepiej, co wywołuje we mnie jedynie napad zazdrości. Nie rozumiem, dlaczego akurat dziś nic mi nie idzie. Może to jednak skutek czysto teoretycznych zajęć Umbridge?
 Rzeczywiście, uraz do tej kobiety sprawił, że na samą myśl o lekcjach obrony przed czarną magią co rusz nachodzą mnie same nieprzyjemne skojarzenia.

- Caroline, co z tobą? – Czarnowłosa najwyraźniej zauważa wojnę emocji toczącą się na mojej twarzy. – Źle się czujesz? Jeszcze ani jedna próba ci nie wyszła...

- Nic mi nie jest – odpowiadam machinalnie, obserwując brata rozmawiającego z Cho.

  Postanawiam w końcu zebrać się w sobie. To przecież nie może być takie trudne. Jak to ma w zwyczaju powtarzać Maman: „Problemy istnieją tylko i wyłącznie w naszych głowach. To od nas zależy czy zdecydujemy się wcielić je w otaczającą nas rzeczywistość!”.

- Możemy jeszcze raz spróbować? – Zwracam się do przyjaciółki; przyjąwszy odpowiednią pozycję, robię głęboki wdech, jakby próbując tym samym pobrać z powietrzem siłę potrzebną do poprawnego wymówienie zaklęcia – EXPELLIARMUS!

 Jak sparaliżowana obserwuję różdżkę wypadającą z dłoni Juliette i szybującą aż pod samą ścianę pokoju. Udało się!

- Dobra robota, Caroline – słyszę za sobą znajomy głos, a gdy mój wzrok spotyka się z zielonymi tęczówkami brata, uśmiecham się swobodnie, pozbawiona najmniejszej dawki stresu.

- Wszystko dzięki super nauczycielowi.

- Nie – odpowiada, uśmiechając się przyjaźnie. – To akurat twoja zasługa. Twoja i tylko twoja, pamiętaj o tym.

- Widzę, że rośnie nam tu mała wojowniczka – woła wesoło Fred, kierując jednocześnie różdżkę w kierunku Zachariasza Smitha, opuszczając ją dopiero pod wpływem ostrzegawczego spojrzenia Harry'ego.

 Kolejne próby idą mi już bez większych wysiłków. Katem oka zauważam, że i pozostałym parom idzie całkiem dobrze. 

 I pomyśleć co by było, gdyby w ogóle nie narodził się pomysł o stworzeniu GD.

 Nie sadzę, aby sucha teoria wykładana na lekcjach cokolwiek mogłaby pomóc. Dlaczego Ministerstwo aż tak się na nas uwzięło? Naprawdę chcą, abyśmy, jako ci niedoświadczeni w sprawie obrony, poszli jako pierwsi niczym owieczki na rzeź?

 Nie baw się w „co by było, gdyby...”, wewnętrzny głosik znów daje o sobie znać, szanuj i doceniaj jedynie to, co posiadasz...

 - No dobrze – powoli dociera do mnie głos Harry'ego. – Na dzisiaj już wystarczy. Niedługo znów się zobaczymy, miejmy nadzieję, że będzie nam szło równie dobrze jak dzisiaj, a nawet lepiej!

~*~

 Dochodzi trzecia nad ranem, a ja publikuje notkę. Cudownie... Prawdę mówiąc i tak nie mogę spać, ciągle męczy mnie potworny kaszel plus gorączka.

 Nie wiem, co myśleć o tym rozdziale... Przedstawia on, jak już wiecie, pierwsze spotkanie GD z punktu widzenia Caroline. Prawda jest taka, że nie chciałam stworzyć jakiejś tandetnej kopii wersji książkowej - dlatego też Caroline nie była obecna, np. przy rozmowie ze Zgredkiem, oszczędziłam też niektóre dyskusje w Pokoju Życzeń, a "rozmowę" Harry'ego z Cho pominęłam właściwie całkowicie, bo na co tu ona.
 Za to dodałam scenę z Luną, której ostatnio mało tutaj było no i wpakowałam bliźniaków w szlaban.
 No, to chyba tyle odnośnie tego rozdziału. Powiadomienia zacznę ogłaszać po południu.

 W następnym rozdziale będzie niewielki przeskok czasowy tak o dwa tygodnie, bo w koncu muszę wprowadzić do opowiadania postać Hagrida (Boże, dopomóż przy pisaniu tej notki!).

 Zaległości powoli nadrabiam, proszę o cierpliwość - w końcu dwa tygodnie bez bloga robi swoje, a nie zamierzam u kogoś nadrabiać postów na "odwal się", bo przecież nie po to pisze się kolejne rozdziały, czyż nie?