13. Malowane kotki Umbridge

 Odkąd pamiętam, listopad jest miesiącem bardzo negatywnie wpływającym na moje zmysły i samopoczucie. W Beauxbatons był to zazwyczaj okres największego rozgardiaszu – najstarsze roczniki pilnie uczyły się do próbnych egzaminów, szkolny klub gimnastyczny oraz drużyna quidditcha żyły dodatkowym stresem związanym z coroczną grudniową kontrolą, za którą odpowiedzialni byli specjalni urzędnicy z Francuskiego Ministerstwa Magii. Jakby tego było mało, nauczyciele uczący sztuki, savoir vivre'u, a nawet tańca towarzyskiego, robili nam liczne sprawdziany, chcąc udowodnić, że nie uczęszczamy na te zajęcia jedynie dla przyjemności i odprężenia.

 Z lekkim uśmiechem wspominam teraz zeszły rok, gdy to za podanie nieprawidłowej definicji łyżkowidelca musiałam ręcznie przepisywać dwieście stron z obszernego kodeksu dobrych manier.
 Wspomnienia dawnego życia wywołują we mnie tęsknotę za Francją. Mimo że życie w Hogwarcie, czy to wypełnione tymi lepszymi, czy gorszymi dniami, stało się moją cudowną, pozbawioną nudy rzeczywistością, nie potrafię zdusić w sobie wciąż żywej sympatii do dawnej szkoły, chociaż nie zaznałam tam większych przyjaźni i zupełnie zraziłam się do lekcji zielarstwa.

 Powoli podchodzę do okna krzywiąc się mimowolnie na widok szarego, smutnego nieba i drzew praktycznie pozbawionych wszystkich liści. Odruchowo kurczę ramiona, jakby chcąc uchronić się przed panującym na dworze zimnem, mimo że temperatura w dormitorium wcale nie zagraża mojemu zdrowiu i śmiało mogłabym paradować po nim jedynie w samej koszuli bez dodatkowego swetra czy też szkolnej szaty.

 Na chwilkę odwracam wzrok w kierunku Zakazanego Lasu, gdy moją uwagę przykuwa...

- Dym?!

 Zarówno Ginny jak i Juliette odruchowo podnoszą swoje głowy znad, rozpostartej na łóżku czarnowłosej, szkolnej spódnicy Weasley, którą dziewczyna rozdarła niechcący tuż przy samej krawędzi.

- Co jest, pali się? – Woła wesoło Ginny, jakby sama nowina o jakimś nieszczęśliwym pożarze stanowiła radosną wieść.

 Gestem nakazuję dziewczynom, by podeszły do okna, a gdy w końcu mam je po obu swoich bokach, wskazuję palcem na niewielką, niezbyt zadbaną chatkę, stojącą na skraju lasu. Z komina owego domu gęstymi kłębami wydobywa się szary, nieprzejrzysty dym.

- Ginny – zaczyna niepewnie Juliette, a jej głos wydaje się być dziwnie wesoły – myślisz, że...

- Hagrid wrócił! – Woła Weasley, z radością klaszcząc w dłonie. – Harry się ucieszy! W końcu jedno zmartwienie ma z głowy, tym bardziej, że dzisiaj Umbridge zdyskwalifikowała jego, Freda i George'a...

 Myśli o zupełnie nieznanym Hagridzie, którego nazwisko słyszałam tylko raz, w gabinecie McGonagall, momentalnie schodzą na bok pod wpływem ostatnich słów rudowłosej.

- Jak to ZDYSKWALIFIKOWANI?! Na jakiej podstawie? – Kątem oka spoglądam na Juliette, która wydaje się być podobnie zaskoczona tą wiadomością.

- No tak, nie było was w pokoju wspólnym, to nie wiecie – dziewczyna odchodzi od okna, siadając od niechcenia na skraju mojego łóżka. – Po dzisiejszym meczu doszło do awantury między Harrym, moimi braćmi i Malfoyem. Nie wiem dokładnie, co tam zaszło, nie chciałam niepotrzebnie jeszcze dołować żadnego z nich... Ale koniec końców wszystko rozstrzygnęła nasza kochana Umbridge...

- I tylko naszym się oberwało?

- Nie... Ponoć Crabbe za ten swój numer z tłuczkiem musiał coś pisać w jej gabinecie. Tak przynajmniej usłyszałam w Wielkiej Sali. – Ginny spogląda na mnie z wyraźnym współczuciem w swoich ciemnych oczach. – Mam jednak wrażenie, że nie była to tak brutalna kara jak twoja...

- Proszę cię, nie przypominaj mi o tym – burczę pod nosem, odruchowo chwytając się za prawą dłoń.

 Rozumowanie tej kobiety jest dla mnie kompletną zagadką. Już nawet nie chodzi o żadne relacje między poszczególnymi domami. Od początku mojego pobytu w Hogwarcie uważałam te wszystkie rywalizacje za bezsensowne. Jednocześnie są one jakby częścią tej szkoły i prawdę mówiąc nie umiałam wyobrazić sobie zjednoczenia wszystkich Hogwartczyków, co nie wróży niczego dobrego na dłuższą metę.

 Obserwowałam dzisiaj Ślizgonów, uważnie śledząc poczynania wszystkich roczników. Obrzydliwa piosenka ”Weasley jest naszym królem...”, mająca na celu nie tylko upokorzyć brata mojej przyjaciółki, ale też zabrać pewność siebie całej drużynie, była niczym oliwa dolana do ognia płonącego w duszach mieszkańców Domu Lwa, którzy najchętniej rzuciliby się z gołymi pięściami na wszystkich wychowanków profesora Snape'a.
 Mojej uwadze nie uszli jednak najmłodsi Ślizgoni – młodziutkie duszyczki, z których jeszcze nie wszystkie przywykły do szkolnego życia i panujących w Hogwarcie obyczajów.

 Przed oczami staje mi od razu sylwetka Papy. Był mieszkańcem Slytherinu, a mimo to... Czy dopuściłby się podobnego zachowania, chociażby podczas meczu – czy to stojąc na trybunach, czy grając?

 Jak jednak zdążyłam zauważyć, nie wszyscy mieszkańcy Domu Węża nosili te okropne plakietki obrażające Rona czy też nie wszyscy śpiewali tą podłą piosenkę... Może jednak nie powinno się zbytnio uprzedzać do całego Slytherinu?

- ...jak myślisz?

 Patrzę zdezorientowana na Ginny, wyczekującą mojej odpowiedzi na pytanie, którego treści nie zdołałam usłyszeć.

- Wybacz, zamyśliłam się. Możesz powtórzyć?

 Dziewczyna wywraca wymownie oczami, po czym zaczynając miąć w dłoniach materiał nienaprawionej jeszcze spódnicy, odzywa się przyciszonym głosem:

- Martwię się o moich braci... Freda i George'a. Quidditch to jedna z ich największych pasji, zaraz po tym ich całym dowcipowym biznesie. Nieraz wspominali mi o tym, że gdyby nie grali w drużynie, już dawno porzuciliby Hogwart...

- I myślisz, że mówili to na poważnie?

- Skąd mam wiedzieć – dziewczyna wzdycha z żalem, coraz mocniej gniotąc szary materiał. – Z nimi to różnie bywa. Jednak dzisiaj, w pokoju wspólnym... Od dawna nie widziałam ich tak przygnębionych. A pamiętacie ich szlaban dwa tygodnie temu? U Umbridge? Wiecie co powiedział mi Fred, gdy dzień później rozmawiałam z nim na korytarzu? Stwierdził, że Hogwart się zmienił. I wcale nie dodał, że na lepsze.

 Odruchowo przypominam sobie sytuację z podarciem przez braci Weasley „Proroka Codziennego”. Było to jeszcze przed pierwszym spotkaniem Gwardii Dumbledore'a. Początkowy podziw dla bliźniaków przerodził się w czysty strach o ich bezpieczeństwo.

 Dokładnie pamiętam, jak to nerwowo kręciliśmy się po salonie, oczekując przybycia chłopaków. Harry zerkał na swoją dłoń, co udzieliło się i mnie. Ron uderzał miotłą o podłogę, zupełnie nie zważając na pełne nagany spojrzenie Hermiony, a miny Juliette i Ginny były po prostu nie do rozszyfrowania.

 Gdy tylko Feed z Georgem dostali się do pokoju wspólnego, nie zważając nawet na obecność młodszego rodzeństwa, od razu zwrócili się do Harry'ego:

- Dobra, Potter, teraz oczekujemy od ciebie prawdy i tylko prawdy  - zamarłam na dźwięk ich niezwykle poważnego głosu, którego nie miałam okazji wcześniej usłyszeć. – Czy ciebie ta baba też tak torturowała na szlabanie?

 Zaczęłam krztusić się z zaskoczenia, odruchowo spoglądając to na Harry'ego, to no pozostałych zgromadzonych w pomieszczeniu.

- Eee... Ja... Zależy, co masz na myśli.

- TO – odpowiedzieli chórem, równocześnie unosząc swoje lewe dłonie.

 Na chwilę wstrzymałam oddech i zacisnęłam mocno powieki, spodziewając się ujrzenia wyrytych na skórze rozmaitych słów. Ku mojemu zdziwieniu, zmieszanego z odrobiną ulgi, dostrzegłam jednak jedynie...

- Ślady zębów? – Hermiona jako pierwsza zdołała przemówić, niezupełnie panując nad drżeniem własnego głosu.

- Ta kobieta jest... psychiczna! – Jęknął George, rzucając się na pierwszy lepszy fotel. – Kazała nam czyścić te swoje... kociaczki!

 Zdezorientowana przejechałam spojrzeniem najpierw po jednym siedemnastolatku , potem po drugim.

- Kociaczki? – Chciałam upewnić się, czy dobrze usłyszałam.

- Przecież byłaś, Francuzeczko, w jej gabinecie. Ma tam te swoje kolorowe talerzyki z kotkami. – Fred spojrzał najpierw na mnie, potem na innych, a nie otrzymując od nas żadnej odpowiedzi, głośno westchnął. – W każdym razie, powiedzieliśmy jej, że robiliśmy sobie żarty. Wiem, mogliśmy się jej postawić, ale jednak przed samym szlabanem przyrzekliśmy sobie, że nie skomplikujemy sprawy ze względu na naszego ojca. Jeszcze tego by brakowało, by przez nas stracił robotę... W końcu powiedziała, że mamy jej jedynie wypolerować wszystkie talerzyki. Cóż... W porównaniu z czyszczeniem pucharów w Izbie Pamięci to wydawało nam się błahostką. Do momentu aż te paskudne koty nie zaczęły nas gryźć!

- To niemożliwe – szepnęła Hermiona, spoglądając przez chwilę najpierw na Harry'ego, a potem na mnie. – Gryzły was... malowane kotki?!

- Wiem, że to dla ciebie jest nielogiczne, Hermiono – burknął pod nosem George, wbijając sobie jednocześnie palec w jedną z malutkich ranek. – I my byśmy zbyli coś takiego śmiechem, gdyby ktoś nam o tym powiedział. Ale, jako że przeżyliśmy to na własnej skórze...

- ...tym bardziej utwierdziło nas to tylko w decyzji o porzuceniu tej szkoły – dokończył szybko Fred, kierując się już w stronę pokojów chłopców. – Na swoje usprawiedliwienie mielibyśmy argument o tym, że rzucając naukę ratujemy swoje życie. I wcale nie byłaby to przesada.

~*~

 Wzdycham z rezygnacją, modląc się jednocześnie w duchu, by w końcu los zesłał nam wszystkim jakąś wskazówkę. Jeżeli nie znajdziemy żadnego złotego środka na chociażby samo powstrzymanie Umbridge, Hogwart może ulec totalnej destrukcji.

 Póki co dla wszystkich chcących zmian jedyną nadzieją jest Gwardia Dumbledore'a. Właśnie... Nie mogę uwierzyć, że to już dwa tygodnie minęły od naszego pierwszego spotkania. Wspominając postępy nie tylko moje, ale całej naszej grupy, czuję jak serce automatycznie napełnia mi się odwagą i wiarą w lepszą przyszłość.

 Oprócz nowych zaklęć poznałam również wielu przesympatycznych ludzi. Po raz kolejny zaczęły mnie nachodzić wątpliwości co do hogwarckiej tradycji przydzielania uczniów do różnych domów. Czy bez niej atmosfera w szkole nie byłaby przyjemniejsza?

 Mrużąc oczy, spoglądam od niechcenia na złoty zegarek Ginny. Dochodzi dwudziesta druga. Bez słowa odwracam wzrok z powrotem na pustą kartkę pergaminu spoczywającą na moich kolanach.

 Od dawna chciałam napisać chociaż kilka słów do moich opiekunów. Znając Maman, z pewnością dzień w dzień wariuje ze strachu o mnie. Papa z pewnością też się martwi, chociaż  tego po nim nie widać. Zawsze potrafił doskonale zakamuflować swoje zmartwienie, gdy musiał pocieszać Larę lub mnie.

 Tylko... Jak właściwie powinnam zacząć? Zawsze pisałam w nagłówku „Kochana Mamo! Kochany Tato!”, jednak teraz... Nie potrafię tak napisać. Nie czuję już żadnej urazy do moich opiekunów, ale ten zwrot...

 Odruchowo sięgam pod poduszkę, wyjmując zdjęcie rodziców. Delikatnie przesuwam po nim opuszkami palców.

- Doradźcie mi, proszę, co mam zrobić! – Szepczę drżącym głosem, naiwnie oczekując jakiegokolwiek cudu.

 Cud nie nadchodzi. Z rezygnacją po raz kolejny przyciskam pióro do kartki, uważając, by nie zrobić w niej dziury.

Kochani!

 Zdecydowawszy się na ten jeden z najbardziej banalnych na świecie zwrotów, chwilę zastanawiam się nad rozpoczęciem swojego nieszczęsnego listu.

Nie mam pojęcia, ile tak naprawdę mogę Wam tutaj napisać. Z pewnością zrozumiecie mnie, gdy stwierdzę, że Hogwart to nie Beauxbatons, a atmosfera jest

 Znowu urywam pisanie, niezdecydowania na to, jakim przymiotnikiem powinnam określić obecną sytuację z Umbridge, jej genialnymi Dekretami, a także wszystkie obawy związane z powrotem Voldemorta.

inna. Tak wiele pytań kłębi się w mojej głowie. Już teraz są rzeczy, na które tylko Wy będziecie w stanie mi odpowiedzieć. To wszystko jest na tyle poważne, że nawet ta wiadomość zostanie wysłana do Tulon za pośrednictwem Dumbledore'a.

 Tęsknię za Wami. Wiem, że przed wyjazdem moje zachowanie było godne pożałowania i przypominałam nim bardziej rozdrażnione dziecko, niż nastolatkę. Macie prawo być na mnie źli, nie obrażę się za to. Pomimo tych wszystkich

 Szybko ocieram łzę spływająca mi po policzku. Wspomnienie wydarzeń z sierpnia drażni niedawno zabliźnione rany, nie wywołując tym jednak paraliżującego bólu tylko zwykłe, nieprzyjemne pieczenie.

niespodzianek, nadal Was kocham i nie wyobrażam sobie spędzenia Bożego Narodzenia nawet w cudownej Wielkiej Sali – tylko w Waszym towarzystwie.

 Zastanawiam się przez chwilę czy nie powinnam już zakończyć swojej wiadomości. Odruchowo przypominam sobie swoje długie listy, które wysyłałam do opiekunów z Beauxbatons i w jednej chwili nachodzi mnie chęć zniszczenia tego badziewia spoczywającego na moich kolanach.

 Ponieważ dostałam od profesor McGonagall wyraźny nakaz napisania „krótkiej i treściwej” wiadomości, bez większego owijania w bawełnę chcę się tylko zapytać jak Wam mijają kolejne dni. Mam nadzieję, że nie martwicie się o mnie, wszystko jest w należytym porządku.

 Kłamiesz, odzywa się dobrze znany mi już głosik, znowu kłamiesz!

 Zagryzam mocno dolną wargę, próbując nakłonić dłoń do napisania ostatnich słów:

 On o niczym nie wie i raczej niczego się nie domyśla – wszystko idzie zgodnie z myślą Dumbledore'a.

Całuję,

Caroline

 Wzdycham z ulgą, po czym dokładnie adresuję kopertę i wkładam ją między stronice otwartego podręcznika do zielarstwa. Żebym tylko jutro nie zapomniała dostarczyć listu McGonagall...

~*~

 Kolejny dzień nie różni się praktycznie niczym od poprzedniego. Przynajmniej pod względem szarej, nudnej pogody.

 Starannie poprawiam sobie szalik w kolorach swojego domu, jednocześnie biorę głęboki wdech, smakując tym samym zimnego powietrza.

 Moją uwagę znów przykuwa gęsty dym wydobywający się z komina tej samej chatki koło Zakazanego Lasu. Zastanawiając się, kto właściwie mieszka w tym miejscu, przez chwilę obserwuję wejście do szkoły, po czym oddalam się w kierunku ciekawiącego mnie domku.

 Cała budowla z bliska wydaje się być jeszcze bardziej zniszczona. Na drewnianych ścianach gdzieniegdzie widoczne są nieznane mi odmiany pasożytniczych grzybów, dach z kolei zdaje się nie być zupełnie odporny na większe ulewy czy też nieuchronnie zbliżające się śnieżyce.
 W zamyśleniu podchodzę najciszej jak to możliwe do ogromnych drzwi, przypatrując się z ciekawością mosiężnej kołatce, gdy nagle otwierają się one gwałtownie.

 Na widok olbrzymiego mężczyzny o przerażającej posturze, ciemnych włosach i brodzie, któremu fioletowo-czarne siniaki dodają jedynie straszniejszego wyrazu czuję jak serce podskakuje mi do samego gardła.

- Oh, mon Dieu! – Drę się na całe gardło.

- Do stu tysięcy sklątek, nie drzyj się tak dziewczyno!

 Odruchowo zasłaniam sobie dłonią usta, zdając sobie sprawę, że mogę swym zachowaniem rzeczywiście stworzyć niezłą aferę.

 Nieśmiało podnoszę głowę, jeszcze raz spoglądając na stojącego naprzeciw mnie olbrzyma, któremu na mój widok oczy automatycznie zwiększają swoje rozmiary.

- Na Merlina! Ty... Ty jesteś...

 Od razu przypominam sobie swoją rozmowę z opiekunką Gryffindoru.

- Pan Hagrid – powiedziała wtedy -  pomógł w przetransportowaniu cię z Doliny Godryka...

 Jeżeli mam więc do czynienia z gajowym Hogwartu, cała jego reakcja w jednej chwili przestaje być dla mnie dziwna.

- Jestem Caroline – odzywam się po chwili, ostrożnie rozglądając się po otaczającej mnie okolicy. – Pan to z pewnością Rubeus Hagrid...

 Chcę dodać jeszcze „który pomógł przetransportować mnie do Tulon po śmieci rodziców”, jednak fakt, iż w ogóle nie znam stojącego przede mną mężczyzny sprawia, że w porę gryzę się w język.

 Jeszcze raz zerkam na jego twarz. Ku mojemu zdziwieniu obserwuję, jak kompletne zaskoczenie ustępuje miejsca... radości!

- O, cholibka – woła wesoło, jednocześnie chwytając mnie w ramiona i mocno przyciskając do swojej szerokiej piersi. – Jak mogłem cię od razu nie poznać! Przecież jesteś dosłownie kopią swojej mamuśki! Biedna Lily... Gdyby mogła dożyć dzisiejszych czasów!

 Oszołomiona reakcją olbrzyma ledwo pojmuję o czym on mówi i dopiero, gdy do moich uszu zaczyna dobiegać jego głośne pochlipywanie, zaczynam delikatnie wysuwać się z jego objęć.

 Hagrid, jakby domyślając się, że mam coraz większe trudności z oddychaniem, odsuwa mnie od siebie na długość swojego potężnego ramienia, głośno pociągając przy tym nosem.

- Panienka raczy wybaczyć moje wylewne zachowanie, ale... – Urywa na chwilkę, ocierając wielką, samotną łzę wierzchem swojej dłoni. – Ale tyle lat czekałem na tę chwilę! Zastanawiałem się po jakie licho Dumbledore wysyła cię aż do Francji. Ale Lara i Adrian to dobre dzieciaki, spisali się znakomicie! A sam kraj, w którym mieszkałaś... jest piękny, chociaż, gdy tam byłem jeszcze kilka dni temu...

- Więc był pan we Francji? – Wchodzę mu w słowo, na co mężczyzna odruchowo odwraca wzrok.

- Na gobliny, mam zdecydowanie za długi jęzor – burczy do siebie, po czym, chcąc najwyraźniej odwrócić moją uwagę, pyta się przymilnym tonem. – Nie chciałabyś wpaść do mnie na herbatkę? Upiekłem nawet ciasteczka, wiesz że Twój brat za nimi przepada?

 Tym razem ja uciekam spojrzeniem, kręcąc przy tym przecząco głową. Hagrid chyba pojmuje moje zachowanie.

- Nie mogę tyle gadać. Zwłaszcza o... tych sprawach. Oj, zdecydowanie mam za długi jęzor!

- Wszystko w porządku – uśmiecham się lekko. – Ale lepiej, żebym wróciła już do zamku. Mam za chwilkę obronę przed czarną magią...

- Z tą całą Umbridge?

- Zna ją pan? – Odpowiadam pytaniem na pytanie.

 Hagrid szybko przeczesuje sobie brodę paroma szybkimi ruchami swoich masywnych dłoni. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że poszczególne pasma pozlepiane są krwią.

 - Odwiedziła mnie wczoraj i zapowiedziała wizytację na lekcji, którą niedługo będę prowadzić. – Olbrzym szybko zerka w stronę potężnych murów Hogwartu. – Podejrzana baba.

~*~

 Cóż mogę powiedzieć... Znów długo mnie tutaj nie było. Trochę przebywałam na swoim prywatnym blogu, gdzie pozbyłam się swoich małych smutków i przy okazji nabrałam ochoty do pisania.
 Chciałabym oficjalnie pod tą notką podziękować Pollali, która zdecydowała się zostać moją betą. Naprawdę zaskoczyło mnie to, że w ogóle ktoś zdecydował się ze mną współpracować i walczyć z moimi błędami. Bardzo, bardzo, bardzo Ci dziękuję, jak już napisałam Ci na gg, mam nadzieję, że dobrze będzie nam się ze sobą pracowało.
 No tak, życzeń świątecznych nie zdążyłam Wam, kochani, złożyć. Ale jak to mówią – Święta, Święta i po Świętach. Tymczasem rok 2013 już nam się troszeczkę dłużej przeciągnie, prawda?
 Także życzę i Wam, i sobie (w zasadzie, czemu nie), byśmy przez te kilkaset dni zniszczyli wszelkie stereotypy dotyczące liczby 13, która wcale nie musi nam przynieść pecha, a wręcz przeciwnie -  cudowne, kolorowe szczęście. Także miłość, radość i wsparcie przydadzą nam się nawet w najzwyklejszych dniach nowego roku. No i, oczywiście, mnóstwo weny, dzięki której nie tylko będziemy tworzyć coraz to lepsze notki, ale też samo blogowanie będzie sprawiać nam przyjemność bez względu na liczbę obowiązków w tzw. „realu”. Wszystkiego najlepszego, kochani ;)
 Jeszcze odnośnie rozdziału – wiem, że ostatni wywołał u Was różne uczucia; rzeczywiście, mogło być lepiej, ale prawdę mówiąc miałam wtedy ciężkie dni i jakoś nie miałam ochoty niczego pisać. Mam nadzieję, że ten rozdział będzie już dużo lepszy.