14. „Slytherin to nie sami Malfoyowie!”

 Pierwszy śnieg przeważnie wzbudza w człowieku uczucie pewnego rodzaju radości i zachwytu. Zwłaszcza, gdy rzadko ma on okazję obserwować podobne zjawisko atmosferyczne.

 Zarówno Tulon jak i Beauxbatons znajdują się w takiej części Francji, gdzie temperatura właściwie nigdy nie bywa ujemna i, gdybym raz nie zdecydowała się odwiedzić mojej koleżanki z pokoju – Arsene – mieszkającej na północy kraju, widok zimnego, białego puchu byłby dla mnie praktycznie nieznany.

 Nadszedł wtorek. Stojąc na szkolnym korytarzu i czekając na przybycie Ginny i Juliette, nerwowo gniotę w dłoniach kolejną sprawdzoną przez profesora Snape'a pracę domową.

- Tu jesteś – odwracam się od okna na dźwięk znajomego głosu. – Nie zgadniesz, co Snape dał mi z mojego referatu. Zadowalający! Ha, w dodatku nie omieszkał mi dodać, że stopień jest mocno naciągany. Całe niedzielne popołudnie poszło na marne...

 Chcę wspomóc Ginny uśmiechem, jednak jedyne co udaje mi się wykonać, to nieznaczny grymas pozbawiony krzty wesołości.

- A tobie co, Marmouget? Znowu nie dostałaś wybitnego? – Nie mam pojęcia jakim cudem nagle obok mnie pojawia się sylwetka Michaela.

 Piętnastolatek, nie poświęcając mi większej uwagi, zbliża się do młodej Weasley, po czym delikatnie obejmuje ją w talii i przyciąga do siebie. Ginny chyba nie do końca jest z tego zadowolona i mierzy chłopaka wzrokiem pełnym wyrzutu.

 Jakby czytając jej w myślach, Michael odgarnia dziewczynie zabłąkany kosmyk ognistorudych włosów za ucho, po czym szepcze niezbyt cicho:

- Przepraszam za wczoraj. Nie powinienem był tak na ciebie krzyczeć, poniosło mnie. Wybaczysz?

 Te kilkanaście słów sprawia, że na usta mojej przyjaciółki wpływa słodki, radosny uśmiech, a w oczach pojawiają się ledwo zauważalne iskierki triumfu, których zapewne chłopak nie zauważa.

 Nim się orientuję, wargi pary, bez żadnego wstydu, łączą się w długim, namiętnym pocałunku.

- Nie, błagam! – Jęczę głośno, odwracając wzrok w drugą stronę. – Bo mi się niedobrze zrobi! Hej, to miejsce publiczne!

 Moje krzyki idą na marne, przez co odruchowo wywracam oczami. Już zabieram się do odejścia, gdy czuję jak szorstka dłoń Cornera zaciska się wokół mojego nadgarstka.

- No, nie bądź taka obrażalska. Już się tobą zajmujemy!

- Bez łaski, gołąbeczki, pocierpię sobie w dormitorium. Chwała Merlinowi, że hogwarckie przepisy zabraniają chłopakom gościć w damskich pokojach.

 Spodziewam się jakiejś ciętej riposty od któregoś z moich towarzyszy. Zamiast tego chłopak stanowczo wyjmuje mi z rąk pomiętą pracę.

- No to spójrzmy – mówi bardziej do siebie, niż do mnie. – Powyżej oczekiwań – posyła mi rozbawione spojrzenie, po czym wraca do czytania uwag profesora Snape'a. – "Praca na temat. Szczegółowa, z dużą ilością ciekawych faktów. Ocena obniżona z powodu nie zastosowania się do polecenia nauczyciela (za mała objętość pracy)".

 Marszcząc brwi, chłopak szybko przegląda zadanie domowe, chociaż dobrze wiem, czego szuka. Żeby się upewnić, bierze do rąk pracę swojej dziewczyny, przystawiając ją do mojej.

- No i masz swojego psa pogrzebanego, Marmouget – mówi z uśmiechem, oddając mi kartkę. – Miałaś napisać zadanie na dwanaście stóp pergaminu. Nie na jedenaście i trzy czwarte.

 Teraz Ginny, z wyraźnym zdziwieniem wymalowanym na swojej piegowatej twarzy, wyrywa mi z rąk pognieciony pergamin, brnąc szybko wzrokiem przez szeregi równo zapisanych zdań.

- Nie no, Caroline, naprawdę musiałaś to zrobić?! – Jęczy głośno, po czym podsuwa Michaelowi kartkę pod sam nos. – Patrz jak ona to wszystko wąsko napisała! Aż dziwne, że Snape w ogóle ci to sprawdził, Caroline. Już nie jeden raz nie zaliczał uczniom zadania z powodu jego nieczytelności. A co, jeżeli akurat w tym przypadku miałaś szansę na wybitny z eliksirów?

 Akurat... Już od dawna wiem, że o tak wysokim stopniu z tego przedmiotu mogę sobie co najwyżej pomarzyć. Celowo zapisałam niecałe dwanaście stóp pergaminu, ciekawa kolejnej uwagi od opiekuna Slytherinu.

- Caroline! – Na dźwięk głosu profesor McGonagall momentalnie wracam do rzeczywistości.

- Dzień dobry, pani profesor – odzywam się w tym samym czasie, co moi towarzysze.

 Kobieta odpowiada nam skinieniem głowy, po czym surowym wzrokiem mierzy stojącą obok mnie parę.

- Mam nadzieję, że nie odstawiacie na korytarzu jakiegoś nieprzyzwoitego przedstawienia – słowa nauczycielki sprawiają, że Ginny z Michaelem niechętnie odsuwają się od siebie, splatając dłonie za plecami, po czym krótko przeczą, kręcąc głową. – Bardzo dobrze. Panie Corner, lepiej będzie, gdybyś już poszedł na kolejną lekcję. A dla ciebie, panno Marmouget, mam to.

 Zdziwiona obserwuję, jak kobieta wyciąga w moją stronę swoją chudą dłoń trzymającą kopertę z dobrze mi znajomym fioletowym wzorkiem.

 Chcąc się upewnić, przystawiam list do nosa, głęboko wciągając powietrze przesycone charakterystycznym zapachem. Lawenda... I wszystko jasne – Maman odpisała na moją wiadomość!

~*~

Kochana Caroline!

Nawet nie wiesz, jak bardzo ucieszył nas list od Ciebie. Mamy już listopad... Tyle miesięcy minęło od wakacji. Dziwnie się czuję, przecież już tyle razy wyjeżdżałaś do Beauxbatons, a tu  Twój pierwszy wyjazd do Hogwartu i mam wrażenie, że już więcej Cię nie zobaczę.

Rozumiem Twój stosunek do nowych zasad panujących w szkole. Hogwart bardzo różni się od Beauxbatons, czyż nie?

Mimo to, mam nadzieję, że dobrze czujesz się w Gryffindorze. To wspaniały dom z cudowną atmosferą – sama byłam jego mieszkanką, więc wiem, co mówię.

Nie dziwię się, że masz do nas dużo pytań. Kiedy spotkamy się w Boże Narodzenie (cieszymy się, że nie masz już do nas żalu i nie możemy doczekać się, aż w końcu Cię zobaczymy), wraz z Adrianem postaramy się na wszystkie Ci odpowiedzieć. My sami mamy pewną ważną sprawę, którą chcielibyśmy z Tobą omówić, poznać Twoje zdanie.

Na zakończenie napiszę jeszcze, że zorganizowaliśmy dla Ciebie małą niespodziankę odnośnie tegorocznych Świąt, którą może zdołamy zrekompensować Ci tę niezbyt przyjemną końcówkę wakacji. Do zobaczenia na Dworcu King's Cross w Londynie!

 Bardzo Cię kochamy i tęsknimy,

Lara i Adrian

 Przebiegam wzrokiem po raz drugi i trzeci po treści listu, powstrzymując łzy spowodowane nagłym przypływem tęsknoty za opiekunami.

 Po raz pierwszy podpisali się w liście imionami, nie tak jak jeszcze rok temu „Mama i Tata”. Jestem im za to wdzięczna. Dobrze, że nie próbują jakoś mi się narzucać, Chociaż, znając Maman, pewnie wahała się przez co najmniej godzinę, nim podpisała się jako Lara.

 Zastanawia mnie tylko, jaką u licha sprawę chcą oni ze mną przedyskutować. Mam nadzieje, że nie stało się nic złego... Ach, no i dlaczego akurat chcą się spotkać w Londynie? Czy nie można stąd dostać się bezpośrednio do Francji?

 Umysł sam odpowiada mi na pytania, przywołując na myśl wspomnienie Ekspresu Hogwart. Tak, już widzę, jak jadę sobie pociągiem do Tulon...

- Co czytasz?

 Odwracam się w stronę Luny delikatnie przejeżdżającej dłonią po warstwie śnieżnego dywanu pokrywającego całe szkolne błonia.

- Dostałam list od opieku... Znaczy, od rodziców. Nie sądziłam, że tak szybko mi odpowiedzą.

 Wpycham list do kieszeni spodni jakby w obawie, że blondynka będzie chciała przejrzeć jego treść. Na szczęście mam do czynienia z Luną, a nie, na przykład, żywą, roześmianą Ginny.

- Uwielbiam śnieg – odzywa się melodyjnym głosem, jakby wcale nie dotarła do niej moja odpowiedź.

 Nastolatka bierze w garść dużą ilość lodowatego puchu. Nim jednak udaje jej się podsunąć ją najbliżej moich oczu, jej blade dłonie własnym ciepłem pozbywają się całej zawartości.

 Uśmiecham się z lekką ironią, a Luna na widok wody skapującej jej z rąk jedynie wzrusza ramionami, a dłonie wyciera w pasma swoich jasnych włosów wystających spod wełnianej czapki.

- Jak byłam malutka – odzywa się po chwili – to wraz z tatusiem organizowaliśmy zawody, kto złapie więcej płatków śniegu na język w ciągu jednej minuty. Bawiłaś się w to kiedyś?

- Nie. Tam, gdzie mieszkam nie pada śnieg. Pomijając rzadkie anomalia pogodowe, których, póki co, nie byłam nigdy świadkiem.

- Przykre – twarz dziewczyny wygląda tak, jakbym oznajmiła o śmierci jakiegoś magicznego stworzenia.

 Ma to swoje zalety, przynajmniej nie musiałam zakładać tylu warstw ubrań, myślę sobie, obserwując jednocześnie Lovegood próbującą złapać na koniuszek różowego języka wirujący w powietrzu płatek śniegu.

 Cała sytuacja wygląda na tyle komicznie, że z trudem udaje mi się powstrzymać parsknięcie śmiechem.

 Jednak, gdy dostrzegam wolno spadającą śnieżynkę, sama mam ochotę zabawić się w tą dziwną grę, z trudem powstrzymując się przed otwarciem własnych ust.

- Powinnyśmy już wracać do zamku, Luna. Robi się coraz zimniej – chwytam dziewczynę pod ramię, chcąc zmusić ją do skierowania kroków w odpowiednią stronę.

 Przez chwilę idziemy w milczeniu, a ja walczę z pokusą wyciągnięcia listu z kieszeni. Fakt, że nie mogę pokazać go żadnej przyjaciółce, nawet Lunie, sprawia, że mam wrażenie, iż chowam przed światem jakiś skandaliczny dokument, a nie zwykłą wiadomość od opiekunów.

- Widziałam dzisiaj Ginny z Michaelem – Luna odzywa się cichutko, co chwilę przystając, by złapać na język jakiś płatek śniegu. – Ładna z nich para. Wyglądają prawie jak zakochani.

- Prawie?

- No bo przecież Ginny nie kocha Michaela – oznajmia dziewczyna po czy wyciąga ze swojej torby najnowszy numer „Żonglera”. – Jest zakochana w Harrym. To widać.

 Przed oczami staje mi scena z dormitorium, kiedy to moja współmieszkanka oskarżyła mnie o podkochiwanie się w Potterze. Wtedy naprawdę wierzyłam w jej uczucia do mojego brata. Ale potem, gdy spotkałam ją w bibliotece z Cornerem...

- Ginny ma dopiero czternaście lat. Nie sądzę, by była zakochana ani w Harrym, ani w Michaelu. Zapewne to jakieś młodzieńcze zauroczenie, które ,póki co, znam jedynie z książek.

- Miłość pewnie też znasz z książek – nie mam pojęcia, czy dziewczyna bardziej skupiona jest na treści jakiegoś artykułu, czy na naszej rozmowie. – Prawda jest taka, że to uczucie nie bierze pod uwagę wieku. Nie ważne czy ma się dziesięć, czternaście czy sto lat. Zawsze można go doświadczyć... Ojej, popatrz tu, Caroline! W tym artykule opisują lunaballę! Pamiętasz jak...

 Cichy entuzjazm przyjaciółki przerywa donośny wrzask dobiegający z końca korytarza i należący z pewnością do jakiegoś starszego chłopaka:

- WIESZ, KIM TY JESTEŚ? NIKIM! ZUPEŁNYM ZEREM! TYLKO DLACZEGO JA AKURAT MUSZĘ PRZEZ TO OBRYWAĆ?!

 Ślizgoni. Już na sam charakterystyczny, zielony kolor krawatu robi mi się słabo.

 Przestań, nakazuję sobie w myślach, przecież obiecałaś, że nie będziesz uprzedzać się do żadnych z domów, nawet do Slytherinu!

 Łaskoczące po policzku jasne włosy tylko utwierdzają mnie w przekonaniu, że wyglądająca przez moje lewe ramię Luna również obserwuje rozgrywającą się scenkę.

 Na końcu zupełnie pustego korytarza, tuż przed wejściem do Lochów znajdują się dwie sylwetki. Pierwsza to zapewne siedemnastoletni, niezwykle przystojny chłopak o błyszczących, ciemnych włosach i zimnym, wyrachowanym spojrzeniu, którym teraz mierzy swojego pierwszorocznego towarzysza, krzywiąc się z obrzydzeniem.  W dłoniach ściska cienki plik kartek.

- Mam już tego dosyć – cedzi z nienawiścią przez zęby, na co młodszy Ślizgon jedynie niżej pochyla głowę i mocniej zaciska swoje drobne piąstki. – Mam dosyć ciągłego użerania się z tobą. Dupą mi już wychodzą wszystkie rozmowy ze Snape'em o twoim niskim poziomie wiedzy. Przynosisz wstyd naszej rodzinie. Dziwię się, że do tej pory ojciec cię jeszcze nie wydziedziczył!

 Z otwartymi ze zdumienia ustami obserwuję jak nastolatek drze na pół i jeszcze raz na pół wszystkie kartki, po czym wyrzuca je wysoko w powietrze.

- Masz to swoje zakichane zadanko domowe – mówi z szyderczym uśmieszkiem, kierując się już w stronę Lochów. – Okropny! Dlaczego nie poszedłeś na całość i od razu nie zarobiłeś trolla? A, jeszcze jedno – chłopak szybko powraca do jedenastolatka, po czym mocno ciągnie go za włosy, zmuszając tym samym, by na niego spojrzał. – Jeżeli jeszcze raz zobaczę jak zadajesz się z jakąś szlamą, to... pożałujesz.

 Nie mogę oderwać wzroku od jasnowłosego pierwszoroczniaka, który po odejściu swojego brutalnego towarzysza, wciąż stoi nieruchomo w tym samym miejscu z opuszczoną głową.

 Posyłam Lovegood porozumiewawcze spojrzenie, po czym robię ostrożne dwa kroki w stronę chłopca, jakby bojąc się, że zaraz wybuchnie tuż przede mną, niczym mugolska bomba atomowa.

 Po drugim kroku następuje jednak trzeci, później czwarty i piąty. Schylam się, zaczynając zbierać podarte kawałki papieru. Kątem oka dostrzegam, że Luna robi to samo, tyle że w przeciwieństwie do mnie, ogląda dokładnie każdy zdobyty skrawek. Już mam zamiar obejrzeć sobie pierwszy lepszy, gdy nagle czuję na sobie przenikliwe spojrzenie jedenastolatka.

- Proszę – wyciągam w jego stronę zebrane kawałki papieru, jednocześnie dziwiąc się własną, zmodulowaną barwą głosu. – To chyba należy do ciebie.

 Chłopiec bez słowa odbiera mi zawartość rąk, po czym spuszcza wzrok obracając kartki w dłoniach.

 Mam dzięki temu lepszą okazję, by przyjrzeć się Ślizgonowi. W przeciwieństwie do tamtego chłopaka nie jest przystojny – zwykły, młody nastolatek o buzi obsypanej piegami i ciemnymi blond włosami wyróżniającymi się delikatnym, rudawym odcieniem.

- Jesteś z Gryffindoru? – Tym ni to pytaniem, ni twierdzeniem sprowadza mnie do rzeczywistości.

 Przytakuję skinieniem głowy, czekając na jego reakcję. Zaczynam obawiać się najgorszego, w końcu, z tego co słyszałam, Gryfoni drą koty ze Ślizgonami od wielu, wieku lat.

 Ku mojemu zaskoczeniu, w obojętnym spojrzeniu chłopca wyczuwam małą ilość zrozumienia. Nie trwa to długo, gdyż po chwili przenosi wzrok na moją towarzyszkę ciągle przeglądającą zebrane przez siebie skrawki.

- Notatki z transmutacji masz całkiem, całkiem – mówi do niego rozmarzonym głosem, wręczając mu mały stosik. – Kartkami się nie przejmuj, odpowiednie zaklęcie i będzie po sprawie.

 Jedenastolatek lekko zaskoczony naszym zachowaniem, ostrożnie rozgląda się wokół siebie, po czym łypie na nas spod przymrużonych powiek.

- Nie powinno was tu być. Jeżeli ktoś nakryje mnie tutaj z wami, mój brat...

- To ten wrzeszczący? – Pytam się, nie mogąc uwierzyć, że obaj Ślizgoni, między którymi rozegrała się przed chwilą nieprzyjemna scena, są rodzeństwem.

- Tak, ten wrzeszczący – kąciki ust chłopca delikatnie unoszą się ku górze w ironicznym uśmieszku, jednak szybko zastępuje go jedna prosta kreska stworzona przez mocno zaciśnięte wargi. – I okropnie nerwowy, jak z pewnością zdążyłyście zauważyć.

 Między nami następuje chwila długiego milczenia, podczas której zaczynam zastanawiać się, co właściwie tutaj robię, w dodatku w takim, a nie innym towarzystwie. To bez sensu, że niby co ja próbuję teraz robić? Zaprzyjaźnić się z młodszym ode mnie mieszkańcem Domu Węża?

 Nagle do głowy wpada mi dosyć dziwny, trochę szalony pomysł.

- Cóż – zaczynam nieskładnie, gniotąc w dłoniach wilgotną od stopionego śniegu czapkę – słyszałyśmy to i owo... Między innymi zdołałam wyłapać z kazania twojego brata o tym, że masz problemy z nauką...

- Z całym szacunkiem, ale do czego zmierzasz? Tylko nie mów, że chcesz mi pomagać w nauce. Od tego, rzekomo, mam Roberta.

- Krzyczącego Roberta?

- Tak – wzdycha z rezygnacją, po czym, gwałtownie przełożywszy sobie torbę przez ramię, podnosi na mnie spojrzenie swoich niezwykle niebieskich oczu. – Posłuchaj, wiem kim jesteś. Przyjechałaś z Francji, uczyłaś się w Beauxbatons...

- Skąd wiesz?

- Witamy w Hogwarcie! – Uśmiecha się cierpko, szurając głośno butami. – Nie uczę się tutaj długo, ale trochę już wiem. Nigdzie indziej wieści nie będą rozchodzić się tak szybko jak właśnie tutaj. Nie mam zielonego pojęcia, jak jest w tamtej francuskiej szkole, ale jeżeli myślisz, że tutaj widok ucznia Slytherinu z Gryfonką razem siedzących powiedzmy w bibliotece i wesoło rozmawiających o urokach amortencji jest czymś powszechnym, to grubo się mylisz. To zasady, nawet ty ich nie zmienisz. Wybacz, jeżeli cię rozczarowałem.

 Wcale mnie nie rozczarował. Wręcz przeciwnie, rozmowa z nim sprawiła, że uprzedzenia do tego domu znikły prawie całkowicie z mojej głowy. Najwyższy czas zupełnie wcielić w życie plan „Slytherin to nie sami Malfoyowie!”.

- Nie musimy się wcale nigdzie spotykać – odzywam się cicho. – Mógłbyś podsyłać mi swoje notatki i zadania z eliksirów czy transmutacji. Sprawdzałabym ci je, a potem...

- Bez urazy, ale właściwie dlaczego tak ci na mnie zależy? Bo zobaczyłaś jak traktuje mnie mój brat? Uwierz, to nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz. On mnie nienawidzi, jestem do tego przyzwyczajony.

- Nie o to chodzi – próbuję zatrzymać chłopca, który, zupełnie już mnie ignorując, zaczyna powoli oddalać się w kierunku, gdzie przed kilkunastoma minutami zniknął jego brat. – Chcę tylko udowodnić sobie, że te całe hogwarckie domy to tylko taka gra pozorów. W Beauxbatons nie było czegoś takiego i, szczerze, denerwuje mnie już ta cała rywalizacja i zawiść.

  Moje słowa sprawiają, że jedenastolatek przystaje na chwilę, jakby bijąc się z myślami.

- Nie tylko ciebie to denerwuje, uwierz.

 Zbieram się już do powrotu na siódme piętro, porzucając wszelkie nadzieje na wprowadzenie nawet najmniejszej zmiany w te dziwaczne szkolne zasady, gdy, ku mojemu zaskoczeniu, chłopiec wyciąga w moją stronę kupkę podartych kartek.

- Nie mam w zwyczaju nikogo uszczęśliwiać – mówi sucho, bez większych emocji. – Również nie mam zamiaru wierzyć w rzeczy niemożliwe, a to, co próbujesz zrobić jest naprawdę dziwne, ale skoro mogę tym znów wkurzyć mojego brata... jeżeli się dowie...

 Patrzę się na niego zdumiona, obserwując jak bez celu grzebie w swojej torbie, by tylko uniknąć jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego. Przy okazji czuję na sobie badawcze spojrzenie niebieskich tęczówek Luny.

- Dziękuję, obiecuję, że naprawię i posprawdzam ci to jak najszybciej.

 Chłopak wykonuje lekki gest ręką, jakby chcąc pokazać, że jest mu wszystko jedno, co uczynię z wręczonymi mi skrawkami papieru.

- Jakby co, jestem Cameron. Cameron Lizzyl. Możesz tak zaadresować do mnie wiadomość.

 To powiedziawszy, okręca się na pięcie i wolnym krokiem oddala się już w zupełnie innym kierunku, zostawiając mnie i Lunę z kawałkami podartego zadania na lekcje profesora Snape'a.

~*~

 Dodaję wcześniej, bo w tym tygodniu weekend spędzam praktycznie cały czas poza domem. Znów zaniedbałam bloga, ale niestety - półrocze się kończy, trzeba więcej pracować. W dodatku uzależniłam się od serialu One Tree Hill. Ogląda ktoś może? Nie mogę uwierzyć, że w przeciągu 3 dni obejrzałam cały pierwszy sezon i nie zawaliłam z tego powodu żadnego sprawdzianu.

 Co do notki - przyszedł czas na rozdział bez kanonicznych wydarzeń. Taka sobie sielanka, no ale co ma robić Caroline, skoro o Zakonie wie tyle, co nic. Za to miłośnicy Luny nie mogą narzekać.

 No i pojawiła się trzecia postać autorska - młody Cameron. W sumie "świeży" wytwór mojej wyobraźni, dziękuję serdecznie Beatrice za małe wskazówki dotyczące jego osoby. Pojawiać nie będzie się często, ale zawsze coś.

 No nic, idę nadrabiać zaległości, powiadamiać i... Oczywiście nie powstrzymam się przed obejrzeniem minimum jednego odcinka OTH (muszę się ograniczyć, w końcu zostało mi tylko 8 sezonów ;))

Edytowane: 12.01.2013

Postanowiłam zrezygnować z powiadamiania o nowych notkach. Jeżeli naprawdę zależy Wam na informacjach o nowych postach, zapraszam do zapisania się w zakładce "Powiadamianie". 
Jeśli macie w zwyczaju informować o swoich notkach, proszę dalej mnie powiadamiać, byłabym bardzo wdzięczna. Przepraszam za kłopot.