15. Przeczucie

 Grudzień bardzo szybko zajął miejsce listopada, przynosząc ze sobą jeszcze więcej śniegu i coraz mroźniejsze wieczory oraz poranki. Grube, wełniane swetry stały się moją codziennością, z którą postanowiłam nie drzeć już kotów – wiadomo, że nie mam szans na wygraną.

 Nieubłaganie zbliża się okres ferii świątecznych. Na samą myśl o spotkaniu z opiekunami robi mi się ciepło na sercu. Jak oznajmiła mi Juliette, do Londynu trafię dzięki świstoklikowi.

 Pomysł ten sprawił, że momentalnie zakręciło mi się w głowie. Świstoklik? Oj, ja już wiem jak skończy się ta podróż – wielkimi falami mdłości i twarzą szarą niczym najgorszego rodzaju papier.

- Naprawdę nie możemy wrócić na dworzec tym śmiesznym pociągiem? – Jęknęłam, gdy przyjaciółka przedstawiła mi sposób powrotu do opiekunów.

- Daj spokój, Caroline, nie będzie tak źle. Poza tym, sama mam spotkać się z babcią w Londynie, więc nie będziesz sama.

 Nie pamiętam dokładnie, co sprawiło, że zapomniałam zapytać się dziewczyny o jej rodziców. Dlaczego spotyka się akurat z babcią? Przez cały okres pobytu w Hogwarcie nie zauważyłam, by dziewczyna otrzymała jakikolwiek list czy innego rodzaju wiadomość od swoich rodzicieli. Z kolei przesyłki od jej babci przybywały niezwykle rzadko.

- Babcia jest strasznie zabieganą osobą, dlatego też pisze do mnie tak sporadycznie – wyjaśniła mi pewnego dnia Juliette, z uśmiechem machając potwornie długim listem. – Za to jak już zacznie pisać, to chyba nie może przestać.

 Wiele razy miałam ochotę spytać współmieszkankę o jej sytuację rodzinną. Jednak odkąd zdałam sobie sprawę, że okłamując ludzi co do własnej tożsamości, nie zasługuję na prawdę, porzuciłam ten temat rozmów w najgłębszy zakamarek własnego umysłu.

 Teraz i tak mam zbyt wiele rzeczy na głowie. Siedząc na swoim świeżo zasłanym łóżku, przejeżdżam dłonią po starannie wykonanej pracy z eliksirów młodego Ślizgona – Camerona. Prawdę mówiąc, nie sądziłam, że tak dobrze będzie szła mi robota „tajnej korepetytorki” chłopaka, biorąc pod uwagę, że od naszego pierwszego spotkania nie zamieniłam z nim ani jednego słówka, nie wliczając w to długich, własnoręcznie wykonanych notatek, zawierających najróżniejsze wskazówki, które jedenastolatek mógłby wykorzystywać w swoich pracach.

 W uszach nadal brzmią mi jego słowa:

 „Nie mam zielonego pojęcia, jak jest w tamtej francuskiej szkole, ale jeżeli myślisz, że tutaj widok ucznia Slytherinu z Gryfonką siedzących razem, powiedzmy w bibliotece, i wesoło rozmawiających o urokach amortencji jest czymś powszechnym, to grubo się mylisz. To zasady, nawet ty ich nie zmienisz.”

 Swoją drogą, jeszcze nigdy nie spotkałam tak poważnego chłopca. Ten specyficzny wyraz twarzy i zdecydowanie zbyt dojrzałe słownictwo, jakim się posługuje, mogą świadczyć tylko o jednym – Ślizgon nie miał i nadal nie ma pojęcia, czym tak naprawdę jest dzieciństwo. Na myśl w mgnieniu oka nasuwa mi się sylwetka jego starszego brata, Roberta... Nie mam pojęcia co bym zrobiła, gdybym miała mieszkać z takim potworem. Co więcej, nie wiem czemu, ale intuicja podpowiada mi, że rodzice chłopca to wcale nie lepsze typy.

 Ciężko wzdychając, chowam częściowo sprawdzoną pracę pod poduszkę, po czym podciągam kolana pod samą brodę, obejmując przy tym nogi rękami dla lepszej równowagi. Niestety, młody Cameron to nie jedna z moich licznych rozterek. Im bliżej do Świąt, tym bardziej zaczynam rozmyślać nad prezentem dla Harry'ego.

 Chociaż nasze relacje nie są bliskie, a ja jestem dla niego zapewne tylko jedną ze znajomych Gryfonek, chciałabym podarować mu chociażby jakiś drobny upominek.

 Tylko... No właśnie – co może spodobać się sławnemu Wybrańcowi? Dopiero teraz, gdy przyszło mi zastanowić się nad podarunkiem dla niego, zdałam sobie sprawę, jak słabo znam własnego brata. I nie chodzi o jego osiągnięcia czy krótki życiorys, bo to zna praktycznie każda istota żyjąca w magicznym świecie.

 Z drugiej strony, czego mogłam się spodziewać – że przybędę do Hogwartu i od razu zaprzyjaźnię się z Potterem, który na dodatek, mimo sławy, wcale nie wydaje się być wielką duszą towarzystwa i przeważnie ogranicza się do dłuższych spotkań jedynie z Ronem i Hermioną?

 Opcja zapytania się Granger, Weasleya lub kogokolwiek innego o to, co najbardziej Harry chciałby dostać na Gwiazdkę odpada. Nie mam zamiaru nigdy więcej słyszeć teorii, iż podkochuję się we własnym bracie.

 Już mam odpuścić sobie rozmyślania, gdy do głowy wpada mi może trochę szalony, ale raczej możliwy do wykonania pomysł.

 Zeskoczywszy z łóżka, dopadam własnego kufra, po czym otwierając go z impetem, zaczynam przerzucać jego zawartość, tworząc wewnątrz chaos nie do opisania.

 Uśmiecham się pod nosem, gdy w końcu odnajduję to, co chciałam. 

 Fotografia rodziców...

 Przez chwilę stoję w milczeniu, delikatnie przejeżdżając opuszkami palców po zdjęciu. Zaczynam bić się z nawiedzającymi mój umysł myślami. Czy to na pewno dobry pomysł? A może jednak zdecydować się na paczkę słodkości z Miodowego Królestwa?

 Pudło, samolubie, nie wiesz jakie słodycze lubi twój brat, ta myśl powoduje nagłą pustkę w moim żołądku.

 Jeszcze raz zerkam na fotografię, przygryzając mocno dolną wargę, po czym zdecydowanie siadam z powrotem na łóżku i wyjąwszy pióro, kreślę na tylnej części zdjęcia dużymi literami:

„Rzeczy istotne najczęściej nie mają ciężaru. Uśmiech często jest czymś istotnym.”

Wszystkiego najlepszego z okazji Bożego Narodzenia!

 Zabawne, że w najmniej oczekiwanej chwili przychodzi mi do głowy ten prosty cytat z jakiegoś mugolskiego opowiadania* – jednego z wielu, które Maman miała w zwyczaju czytać mi do snu, gdy byłam małą dziewczynką.

 Odruchowo chcę napisać „Caroline”, jednak w ostatniej sekundzie pióro zatrzymuje się zaledwie cal nad powierzchnią zdjęcia. Nie powinnam tego robić. Niby jak później wytłumaczę posiadanie tej fotografii? W ogóle, jak wyjaśnię fakt, że znam rodziców Harry'ego? Naszych rodziców... Biorę głęboki wdech, po czym wygrzebawszy z kufra lekko pogiętą kopertę, wkładam do niej zdjęcie, po czym na samym wierzchu kreślę piórem: „H. J. Potter”. 

 Zadowolona rzucam się na swoje zmięte już posłanie, nie zważając na szeleszczące pod poduszką notatki Camerona. Uśmiecham się do siebie, jakbym dokonała jakiegoś szczytnego czynu. W zamyśleniu przejeżdżam koniuszkiem języka po górnej wardze, gdy pewien fakt sprawia, że w sekundzie zrywam się do pozycji siedzącej.

- Szlag! – Jęczę głośno, nerwowo wbijając palce w miękki materac łóżka. – Niby jak ja mu to dostarczę?!

~*~

- Impedimento!

 Ledwo uchylam się przed zaklęciem posłanym z różdżki Neville'a. Szukam wzrokiem piętnastolatka, a gdy natrafiam na jego przepraszający wzrok, posyłam mu pokrzepiający uśmiech, dając jednocześnie znak ręką, że nic się nie stało.

- W porządku, nie było tak źle, jeżeli chcesz polepszyć... – Strzępki rozmowy Harry'ego z kolegą mimowolnie obijają się o moje uszy, usilnie próbując nacieszyć się dźwiękiem głosu mojego brata.

 Momentalnie przypominam sobie o kopercie ze zdjęciem schowanej w kieszeni mojej szaty. Odruchowo szukam wzrokiem Wybrańca, który już nie ćwicząc z przyjacielem, przemieszcza się między grupkami trenujących ze sobą uczniów.

- Juliette, jak sądzisz... – Uderzona zaklęciem współmieszkanki, nie daję rady sformułować pytania.

 Po moim ciele rozchodzi się dziwne uczucie zimna, wnikając w każdą komórkę organizmu. Ruchy zostają właściwie całkowicie ograniczone, a ja wcale nie mam ochoty walczyć z działaniem zaklęcia wiedząc, że zniknie ono za góra dwie minuty. Moje spojrzenie spotyka się ze wzrokiem przyjaciółki i nie wiem czy powinnam czuć się zażenowana, czy rozbawiona.

- Jak sądzę o czym? – Pyta się dziewczyna, gdy już wracam do formy i jednocześnie szykuję się na posłanie Zaklęcia Spowalniającego w jej stronę.

 Otwieram już usta, by zapytać się o zwyczaj dawania prezentów w Hogwarcie, gdy atmosferę w Pokoju Życzeń, wypełnioną okrzykami młodzieży trenującej zaklęcie spowalniające, narusza głośne, drażniące uszy „Auu!”.

 W pomieszczeniu automatycznie nastaje cisza przerywana odgłosem cięższych oddechów niektórych członków GD. Spojrzenia wszystkich zebranych Hogwartczyków skupiają się w jednym z kątów pokoju, gdzie w towarzystwie rozchichotanych bliźniaków Weasley stoi potwornie wzburzony Zachariasz Smith, mocno pocierając dłonią jakieś miejsce na swojej głowie.

- Mało brakowało i byście mi włosy spalili, ciołki!

- Wierz mi, stary, z włosami czy bez nich, w twoim przypadku różnica byłaby właściwie niewidoczna. Nadal byłbyś kompletnym idiotą – odparowuje Fred, puszczając oczko do brata, jednocześnie bawiąc się, jakby od niechcenia własnym magicznym patykiem.

 Z otwartymi ustami obserwuję jak rozwścieczony Puchon celuje w Gryfona swoją różdżką, gdy między nastolatkami pojawia się Harry, gotowy parować ciosy jednej bądź drugiej strony.

- Możecie przestać? Jesteśmy tu przecież w celu nauki Obrony Przed Czarną Magią, a nie sposobów jej wywoływania – Wybraniec posyła wymowne spojrzenie braciom Ginny. – Fred? George?

 Siedemnastolatkowie wzdychają ciężko, wzruszając ramionami mruczą pod nosem ledwo słyszalne przeprosiny, po czym, pochyliwszy się nad uchem Harry'ego, mówią już znacznie głośniej:

- Wybacz, ale nie mogliśmy się powstrzymać – po tych słowach machają wesoło do Puchona, niczym para nienormalnych małolatów i uciekają z pola widzenia całego zbiorowiska, zabierając się do solidnego ćwiczenia zaklęcia Impedimento.

- Twoi bracie są świrnięci, wiesz o tym? – Pytam się Ginny szeptem, gdy zakończywszy pracę nad zaklęciem spowalniającym trafiam wraz z rudowłosą do grupy Hogwartczyków obserwujących poczynania drugiej grupy trenującej Zaklęcie Oszałamiające.

- Non stop powtarzam to mamie – odpowiada z uśmiechem, jednocześnie krzywiąc się ze współczuciem na widok Neville`a celującego na oślep swoją różdżką.

- Tak przy okazji, gratuluję dostania się do gryfońskiej drużyny quidditcha. Z pewnością świetny z ciebie szukający, skoro Angelina obsadziła cię na miejscu Pottera.

- Wiesz już? – Piegowata twarz dziewczyny pokrywa się delikatnym rumieńcem ekscytacji. – Trochę obawiam się, jak na to wszystko zareagował Harry. Johnson z pewnością już mu wszystko przekazała... Szczerze, nie mam pojęcia, co o tym myśleć. Niby od zawsze marzyłam o tym, by należeć do drużyny Gryffindoru, ale też... Ech, bez Harry'ego jako szukającego to nie będzie już to samo. Nawet nie wiadomo czy załapiemy się w tym roku na Puchar Domów.

 Słowa przyjaciółki sprawiają, że prawie zapominam o tym, iż za chwilę przyjdzie moja kolej na ćwiczenie Zaklęcia Oszałamiającego. Przestrzeń Pokoju Życzeń wydaje mi się kilka razy mniejsza, a całe nasze tajne zgromadzenie dziwnie... inne. Spotkania GD w pewnym sensie od zawsze pomagały mi oderwać się od rzeczywistości. Mam wrażenie, że wcale nie muszę kłamać o swojej prawdziwej tożsamości. Że ta niezbyt liczna grupka osób od zawsze wie, kim tak naprawdę jestem.

 Tymczasem znajdujemy się w pomieszczeniu, o którym nie wszyscy uczniowie Hogwartu mają w ogóle pojęcie, ćwicząc właściwie nielegalne rzeczy. Za kilkanaście minut wszyscy wrócimy do rzeczywistości. A przynajmniej ja wrócę – do tajemnic, miliona znaków zapytania i poczucia, że mimowolnie otoczona jestem dodatkową powłoką chroniącą mnie przed przyjaciółmi, którzy mogą odkryć mój sekret.

- Caroline, jesteś gotowa?

- Co? – Zaciskam mocniej powieki, usiłując wrócić do rzeczywistości.

- Mamy razem ćwiczyć – Ginny posyła mi szelmowski uśmieszek, po czym mruga porozumiewawczo. – Widzę, że Francuzeczka znów dryfuje w świecie swoich myśli. Może ty jesteś zakochana?

 Czuję jak policzki mimowolnie pokrywają mi się mocno czerwoną barwą. Dlaczego ta Ginny ciągle doszukuje się jakiś romansów? Jak jeszcze znów zacznie podejrzewać mnie o podkochiwanie się w Potterze...

- Wszystko w porządku, miejmy to już z głowy. – Przyjmuję określoną pozycję, starając się skupić tylko i wyłącznie na zaklęciu. - Na trzy. Raz. Dwa... 

Nie jestem w stanie skończyć, gdyż po lewej stronie klatki piersiowej, na wysokości serca, ni stąd, ni zowąd rodzi się silny, szarpiący ból. Z cichym jękiem opuszczam swój magiczny patyk, osuwając się na kolana.

 Jak przez mgłę dostrzegam postać Ginny lekko potrząsającej całym moim ciałem. Mam wrażenie, że zbiera się wokół nas coraz większe zbiorowisko. Nic mnie to jednak nie obchodzi. Odruchowo przyciskam dłoń do piersi, mając nadzieję, że lekkimi, kolistymi ruchami uśmierzę choć odrobinę ogniste uczucie bólu, rozsadzające włókna mięśni mojego serca.

 Ku mojemu zaskoczeniu, paraliżujące skurcze mijają równie niespodziewanie jak się pojawiły, pozostawiając po sobie pamiątkę w postaci uczucia osłabienia i śladów łez na policzkach, które mimowolnie wypłynęły spod powiek w czasie ataku.

- Odsuńcie się trochę. Przepuśćcie mnie – słyszę znajomy głos brata.

 Chociaż klęczę z nisko spuszczoną głową i dłonią wciąż przyciśniętą do klatki piersiowej, doskonale orientuję się, gdy brat kuca naprzeciw mnie. Przez moment czuję na sobie jego przestraszone, niepewne spojrzenie.

- Caroline, wszystko w porządku? Co to właściwie było?

- Nie mam pojęcia – podnoszę niepewnie głowę, wycierając niedbale łzy szybkim ruchem dłoni. – Nigdy wcześniej nic takiego mi się nie zdarzało. Ten ból... Mam wrażenie...

- Jakie masz wrażenie?

- Wydaje mi się, jakby ktoś specjalnie włączył go gdzieś... Gdzieś we mnie – klepię się porozumiewawczo po miejscu na wysokości serca. – Bo minął on równie niespodziewanie. 

 Cały pokój wypełnia się przeraźliwą ciszą. Nawet oddechy uczniów stają się bezgłośne, co sprawia, że czuję ogromne sfrustrowanie całą sytuacją i tym dziwnym uczuciem słabości.

- Nieważne – rzucam bardziej do siebie, niż do zebranego wokół mnie towarzystwa. 

 Gwałtownie podnoszę się do pozycji stojącej, przez co na moment tracę poczucie równowagi, co nie uchodzi uwadze moich znajomych.

- Może powinnaś pójść do pani Pomfrey? – Sugeruje jedna z bliżej stojących Puchonek, której imienia zupełnie nie kojarzę.

 Kręcę przecząco głową, dając jednocześnie jedną z najbardziej banalnych odpowiedzi o tym, że wszystko jest już w należytym porządku i nie potrzebuję odwiedzin u szkolnej pielęgniarki.

- No dobrze, więc chyba przyszedł czas na zakończenie dzisiejszego spotkania – Harry w niezwykle szybki sposób odciąga ode mnie uwagę wszystkich członków GD, przenosząc ją tym samym na siebie. – Wszystko idzie wam coraz lepiej. Robicie naprawdę duże postępy i właściwie to zastanawiałem się nad czymś trudniejszym. Kto wie, może po feriach zaczniemy ćwiczyć tworzenie patronusów.

 Pomieszczenie wypełnia się radosnymi przytakiwaniami nastolatków. Mnie samej również odpowiada propozycja Pottera, bo jeżeli chodzi o patronusy to wiem o nich jedynie z czystej teorii.

- Wesołych świąt, Harry – mówię do chłopaka przed opuszczeniem Pokoju Życzeń w towarzystwie Juliette i Ginny.

- Naprawdę nic ci nie jest? – Przejeżdża po mnie podejrzliwym wzrokiem i odzywa dopiero po krótkiej chwili ciszy. – No dobrze, w takim razie... Tobie też życzę wesołych świąt. 

 Przypominam sobie o prezencie dla brata, nadal spoczywającym w mojej kieszeni. Automatycznie zaczynam szukać wzrokiem jego torby, klnąc pod nosem, gdy zauważam ją swobodnie wiszącą na ramieniu Wybrańca.
 Trudno, najwyżej zaraz udam się do Sowiarni i zabrawszy pierwszą lepszą płomykówkę, wyślę mu kopertę z zawartością jako anonim.

 Biorę głęboki wdech, gdy z powrotem znajdujemy się na szkolnym korytarzu. Dla pewności rozglądam się dyskretnie, czy nasze pojawienie się nie zwróciło niczyjej uwagi.

- Możemy zaczekać chwilkę na Hermionę? – Pyta się Ginny, odruchowo odwracając się w stronę tajnego wejścia do Pokoju Życzeń. – Muszę się jej o coś zapytać.

 Nie mija dużo czasu jak w towarzystwie najlepszych przyjaciół Harry'ego kierujemy się na siódme piętro. Przez dłuższą część drogi panuje miedzy nami niezręczna cisza.

 Dopiero, gdy docieramy do portretu Grubej Damy, słyszę za sobą przyciszony głos Granger:

- Wiesz, Caroline, to było bardzo dziwne.

- Ale co dokładnie masz na myśli?

- No, twój atak podczas zebrania GD. Nie zrozum mnie źle, ale... Może mi się przewidziało, ale miałam wrażenie, że Harry'emu zaczęła dokuczać blizna dokładnie... Dokładnie w tym samym momencie, w którym ciebie zaczęło boleć serce.

~*~

 Przełykam głośno ślinę, zaskoczona zupełnie nową sytuacją. Przez chwilę mam wrażenie, że wcale nie śnię. Jednak szybko wraca to znajome uczucie wyobcowania, strachu.

 Wytężam słuch, szykując się na kolejne odsłuchanie kołysanki, która przeraża mnie swoją dziwna siłą, nieopisaną mocą. Nagle zdaję sobie sprawę z dziwnej rzeczy. Zazwyczaj w czasie trwania snu jestem częścią otaczającej mnie ciemności.

 Teraz jest inaczej. Tylko... Czym właściwie jestem?

 Ścianą...

 Z zaskoczenia brakuje mi tchu. To przecież nie jest mój sen! Gdzie ja jestem? Próbuję się odwrócić lub poruszyć. Bez skutku. Wzrok też na nic się nie przydaje w tych ciemnościach. Jestem zdana tylko i wyłącznie na własny słuch.

 W pewnym momencie członki mojego ciała ogarnia paraliż. Wszystko spowodowane przez znajomy... Syk. Tylko nie to!

 Próbuję szarpnąć najpierw rękami, potem nogami, jednak nic to nie daje. Za to nieprzyjemne, przerażające syczenie staje się coraz głośniejsze. Po chwili zdaję sobie sprawę, że oprócz mnie w ciemności jest jeszcze ktoś. Syk przybiera na sile i niespodziewanie dla mnie samej, tuż obok ktoś wybucha rykiem pełnym bólu.

 Czuję jak łzy spływają po mojej twarzy. To ponad moje siły, nie wytrzymam tego! Sama mam ochotę krzyczeć, zakamuflować wszystkie inne dźwięki wyciem pełnym strachu i rozpaczy. Nagle do mojej świadomości dobiega pojedynczy, cichy jęk bezsilności. Jęk pokonanego. Co więcej, znam ten głos, przecież to...

- HARRY! – Zrywam się do pozycji siedzącej, gwałtownie nabierając powietrza w płuca.

 Ostatkami sił powstrzymuję torsje, odgarniając do tyłu mokre od potu kosmyki włosów. Chcę zerwać się z łóżka i pobiec w stronę dormitoriów chłopców, bo wręcz jestem pewna jednego – coś złego stało się mojemu bratu.

~*~ 

* Mowa o „Liście do zakładnika” autorstwa Antoine de Saint-Exupéry 

 Cóż mogę napisać – znowu dłuuugo mnie tu nie było.
Muszę przyznać, że jakoś nie ciągnęło mnie do komputera, żyłam rzeczywistością, która ku mojej radości obsypała mnie wieloma niespodziankami. Ogólnie to moje ostatnie miesiące przed staniem się osobą pełnoletnią (cokolwiek to właściwie znaczy), chcę więc jak najwięcej korzystać z życia.

 Co do notki... Pod poprzednim rozdziałem niektórym z Was zabrakło akcji – mam nadzieję, że chociaż troszeczkę udało mi się to jakoś wynagrodzić. Mimo to zrozumcie mnie, nie umiem na siłę wymyślać jakiś dynamicznych wydarzeń, sama od czasu do czasu lubię sobie poczytać sielanki i nie liczcie na to, że wszystkie notki będą jakieś super żywe.
 A, no tak – Harry Potter. Tutaj też muszę wyjaśnić pewną kwestię. Mimo że to brat Caroline, jest to postać drugoplanowa i nie musi pojawiać się w każdej notce, zwłaszcza na obecnym etapie opowiadania, kiedy Francuzeczka jest tylko jego koleżanką (nie przyjaciółką, ta rola to akurat „funkcja” Hermiony). Myślę, że jeżeli dam radę dalej prowadzić tego bloga, to w drugiej części (z akcję przypadającą już na książkową część o Księciu Półkrwi) będzie go znacznie więcej. Tak przy okazji zaczęłam ferie zimowe, więc nie martwcie się, zaległości niedługo nadrobię tak już SOLIDNIE, u każdego – mam czas ;)