16. Skrawki przeszłości cz. 1. Wspomnienia Adriana Marmouget

- Naprawdę nie ma innego sposobu na przedostanie się z Hogwartu do Londynu niż podróż świstoklikiem?

 Juliette, wciąż zajęta pakowaniem własnego bagażu, wzniosła ku mnie swoje złote oczy. lśniące od rozbawienia.

- Caroline – odpowiedziała spokojnie, wertując od niechcenia stary numer „Proroka Codziennego” – profesor McGonagall wyraźnie zarządziła, że ty, ja i parę innych osób z naszego roku przeniesiemy się na dworzec King's Cross za pomocą świstoklika.

- A nie można by wrócić pociągiem? – Dalej uparcie szukałam jakiejkolwiek deski ratunku. – Mimo tego incydentu z Malfoyem niezwykle miło wspominam swoją pierwszą tego typu podróż i myślę, że nawet lepiej by było...

- Już dosyć, Caroline – przyjaciółka, wyraźnie już zmęczona moim narzekaniem, ucięła potok słów wypływający z moich ust jednym szybkim machnięciem ręki. – Jest jak jest i tego nie zmienisz. Chcesz negocjować zasady obowiązujące w tej szkole? To, niestety, nie ze mną. – Dziewczyna z zadowoleniem zatrzasnęła wieko swojego kufra, po raz kolejny obdarzając mnie krótkim spojrzeniem. – Tak właściwie, to w czym ci przeszkadzają świstokliki?

 Zagryzłam zdenerwowana dolną wargę, szukając w swojej głowie najlepszego wytłumaczenia na mój strach przed tym właśnie środkiem transportu. Tak naprawdę to nie było żadnego konkretnego powodu – po prostu tego nie lubiłam i już. Każda moja tego typu podróż kończyła się silnymi, kilkugodzinnymi mdłościami i znacznie dłuższymi huśtawkami nastrojów.

- Wybacz – burknęłam, nie chcąc już drążyć tego tematu – jestem po prostu niewyspana. W dodatku nie mam pojęcia, dlaczego moi... moi rodzice chcą zostać na święta w jakimś mugolskim hotelu w Londynie, zamiast wrócić do Tulon...

- À propos twojego niewyspania... Możesz mi wyjaśnić, co właściwie stało się w nocy? Próbowałam sama znaleźć jakieś logiczne wytłumaczenie dla tego wszystkiego, ale nic mi nie może przyjść do głowy.

 Odwróciłam wzrok w stronę okna, obserwując ukryte pod śnieżnym dywanem błonia Hogwartu i gałęzie drzew pokryte białymi czapami. Dostrzegłam nawet grupkę pierwszoroczniaków, którzy zapewne mieli spędzić święta w szkole i postanowili uczcić pierwszy dzień wolny od lekcji wielką bitwą na śnieżki.

 W tym właśnie momencie zapragnęłam być jednym z tych dzieciaków – wolną, bez żadnych zmartwień i chorych, ktoś mógłby powiedzieć, że wyssanych z małego palca, snów nastolatką.

 Jak niby miałam wyjaśnić Juliette te wszystkie zdarzenia, które nastały poprzedniej nocy? Mój mrożący krew w żyłach sen. Ten przeraźliwy krzyk. Jęk, który, dam sobie rękę uciąć, należał do mojego brata. I to, że zaledwie kilka minut po moim gwałtownym przebudzeniu do naszego dormotorium, bez żadnego ostrzeżenia, wpadła profesor McGonagall zabierając ze sobą zupełnie zdezorientowaną i zaspaną Ginny.

- Pani profesor – szepnęłam praktycznie bezgłośnie – Harry... Czy jemu nic...

 Zaskoczone spojrzenie nauczycielki sprawiło, że nie dane mi było skończyć. Nie otrzymałam nawet zdawkowej odpowiedzi na moje niedokończone pytanie, gdyż profesor pospiesznie wyprowadziła młodą Weasley z naszego pokoju, uprzednio prosząc nas o spakowanie wszystkich jej rzeczy.

 Gdy rano po śniadaniu wraz z Juliette wróciłyśmy do dormitorium, bagaży naszej rudowłosej przyjaciółki nie było już w pomieszczeniu.

- Miałam zły sen. Znowu – odpowiedziałam lakonicznie, nie odrywając wzroku od widoków za oknem. – Powinnaś się do tego już przyzwyczaić. Jeżeli chodzi ci o Ginny, to nie mam zielonego pojęcia o tym, co z nią jest, gdzie jest i...

- Wróciła do domu.

 Jedno krótkie zdanie wypowiedziane przez przyjaciółkę sprawiło, że w mig pierwszoroczniaki rzucające się śniegiem przestały mnie interesować. Z zaskoczeniem odwróciłam się i pytająco spojrzałam na Juliette.

- Rozmawiałam z McGonagall – odpowiedziała na moje nieme pytanie, lekko wzruszając przy tym ramionami. – Nie dowiedziałam się zbyt wiele. Tylko tyle, że jakieś bardzo ważne sprawy rodzinne skłoniły ją i wszystkich jej braci do szybszego opuszczenia Hogwartu. Wysłałam jej już sowę. Miejmy nadzieję, że niebawem odpisze i co nieco chociaż wyjaśni...

 Odpowiedź przyjaciółki skwitowałam skinieniem głowy. Nerwowo skubiąc frędzle swojego kolorowego, wełnianego sweterka usiłowałam sobie przypomnieć, czy w Wielkiej Sali dostrzegłam dzisiaj sylwetkę Harry'ego.

 Przez chwilę rozważałam w głowie pomysł zapytania się czarnowłosej o obecność brata na terenie zamku, jednak, bojąc się o powrót do wątku niedawnego snu, zrezygnowałam z tego planu.

 Tok myśli cicho przepływających przez mój umysł przerwał nieznośny dźwięk przesuwanego po podłodze, ciężkiego kufra. Gdy rozdrażniona spojrzałam na przyjaciółkę z wyrzutem, ta jak gdyby nic odpowiedziała mi szerokim uśmiechem.

- Teraz nasza kolej, Caroline. Zaczynamy święta!

~*~

 Nie miałam pojęcia, jakim cudem znalazłam się przed głównym wejściem na dworzec King's Cross. Ostatnie co pamiętam to rozbawienie własnych rówieśników obserwujących, jak z miną męczennicy dotykam starej puszki służącej nam jako świstoklik.

 Z westchnieniem spojrzałam na zakręt, za którym pięć minut temu zniknęła moja współmieszkanka, tłumacząc się uprzednio, że nie może spóźnić się na autobus. 

 Gdy zaskoczona zapytałam się jej, od kiedy to korzysta z mugolskich środków transportu, odpowiedziała mi jednie pospiesznym „to długa historia”, po czym upewniwszy się, że na sto procent zostanę odebrana przez moich opiekunów oraz złożywszy mi po raz milion pierwszy kolejną wersję świątecznych życzeń, oddaliła się w znanym tylko jej kierunku tak samo, jak przed nią zrobiły to inne towarzyszące nam czternastolatki.

 Lara i Adrian napisali mi w ostatnim liście, bym czekała na nich tuż przed dworcem. Nie mogąc dostrzec ich sylwetek wśród tłumu zupełnie obcych mi ludzi, poczęłam studiować szare, nieprzejrzyste niebo, kierując znudzony wzrok na jeszcze bardziej szare budynki mugolskich mieszkań, sklepów i innych ośrodków pracy, po czym spoglądając na najbardziej szare ulice i chodniki, po których przemieszczały się tłumy ludzi niezbyt wyróżniający się czy to humorem, czy ubiorem od otaczającej ich, monotonnego okolicy.

 W przeciwieństwie do błoni w Hogwarcie, w Londynie nie było ani garstki śniegu. Za to z nieba delikatnie padał drobny deszczyk, przy którym nie wiadomo czy lepszym rozwiązaniem było otwarcie parasola, czy narzucenie sobie na głowę pierwszej lepszej plastikowej torby.

 Z braku lepszego zajęcia, postanowiłam trochę podrażnić własne nerwy, unosząc ku szaremu sklepieniu twarz i pozwalając, by malutkie niczym ziarenka piasku kropelki wody w wolnym tempie opadały i zwilżały mój nos, wysuszone usta i mimowolnie opadające ze zmęczenia powieki.

 Nagle poczułam jak para męskich dłoni delikatnie i w dobrze znany sposób zasłania mi oczy, a w nozdrza uderzył mi znajomy zapach wody kolońskiej.

- Devine qui c' est – usłyszałam przy uchu szept, pod którego wpływem na moich ustach automatycznie pojawił się szeroki uśmiech.

- Papa! – Nie panując dłużej nad emocjami, gwałtownie się obróciłam, przy okazji uderzając głową w szczękę mojego opiekuna.

- Ajć, Caroline – jęknął, masując delikatnie obolałe miejsce – jeżeli już na powitaniu chcesz mnie powalić takimi ciosami, to aż się boję pomyśleć, co wykombinujesz za godzinę.

 Przestraszona spojrzałam na Adriana, na co on parsknął wesołym śmiechem i nim się obejrzałam, pochwycił mnie w ramiona, uniósł do góry i zaczął okręcać wokół własnej osi, robiąc tym samym niemałe widowisko wśród zabieganych mieszkańców Londynu.

- Papo, na litość Merlina, postaw mnie na ziemi! – Pisnęłam wystraszona. – Przed chwilą musiałam zmagać się ze świstoklikiem! Chyba nie chcesz, by cała ilość jedzenia, jaką do tej pory zdążyłam skonsumować, wylądowała w nieco odmiennej formie na twoim płaszczu.

- Słuszna uwaga.  Kochanie postaw Caroline na ziemi i pozwól mi się z nią przywitać.

 Nawet nie zorientowałam się, kiedy silne ramiona Papy zastąpił delikatny, znajomy uścisk Maman, którego ciepło oraz uczucie miłości z niego wypływające sprawiło, że wszelkie zmartwienia i troski odeszły na drugi plan.

- Vous m' avez manqué, les petits – wymamrotałam w miękki płaszcz opiekunki, na tyle głośno, by oboje byli w stanie usłyszeć moje słowa.

 Uniosłam głowę i spojrzałam w ukochane oczy Lary, w których zalśniły łzy radości i szczęścia. Momentalnie poczułam, że zaraz sama się rozpłaczę, jeżeli nie zmienię jakoś tematu naszej rozmowy.

- My za tobą tęskniliśmy jeszcze bardziej – Adrian delikatnie poczochrał moje wilgotne od londyńskiej mżawki włosy, po czym chwyciwszy z rączkę kufra, gestem głowy pokazał, w jakim kierunku powinnam się udać wraz z nim i Maman. – Mamy niewiele czasu, by się sobą nacieszyć, jednak mam nadzieję, że uda nam się zrealizować wszystko, co z Larą zaplanowaliśmy.

 Wymowne spojrzenie, jakie posłał Maman nie uszło mojej uwadze. Po plecach przeszedł mi podejrzany dreszcz niepokoju.

 Między naszą trójką nastała chwila milczenia, przerywana jedynie odgłosami gwaru ulicznego. Bijąc się z myślami, obserwowałam zupełnie nieznane mi ulice. Musiałam przy tym pilnować, by przypadkiem nie wejść w jedną z licznych kałuż.

 Od czasu do czasu mój wzrok zatrzymywał się na jednej z tysiąca nieznanych mi w tym miejscu osób, która dziwnym trafem miała w sobie coś przyciągającego moją uwagę – czy to pstrokaty szalik, dziwnie ułożona fryzura, haczykowaty nos z wielkim czerwonym pryszczem na samym czubku, czy para fretek w dziwnych ubrankach, prowadzona na smyczy.

- Więc... – zaczęłam niepewnie, ostrożnie analizując w głowie każde słowo, jakie miałam użyć w swojej wypowiedzi. – Dlaczego nie wracamy do Francji? Czy coś... Czy coś się stało?

- W pewnym sensie... – Maman odchrząknęła lekko, unikając celowo spojrzenia mi w oczy. – Zaraz wszystko ci wyjaśnimy.  Właściwie to jesteśmy na miejscu.

 Zdezorientowana zmarszczyłam brwi, próbując ogarnąć wzrokiem kolejną z nieznanych mi ulic. Dla odmiany, nie była ona przeludniona, wręcz przeciwnie – stwierdzenie, że jest to jedna z najbardziej wyludnionych ulic w Londynie, jakie do tej pory zobaczyłam, byłoby jak najbardziej na miejscu.

 Do moich uszu docierał świst wiatru bawiącego się starymi liśćmi, tumanami kurzu i śmieciami pokrywającymi w niektórych miejscach pobliskie chodniki.

 Stare kamienice wyglądały zarazem nudno i majestatycznie. Miałam wrażenie, że ich mieszkańcy są równie nudni jak kolor ścian, na które pomalowano okoliczne budynki.

- Widzisz to okno? – Skierowałam wzrok w kierunku, który Maman starała mi się pokazać palcem; dostrzegłam niczym niewyróżniające się okno, w którym wisiały śnieżnobiałe firanki. – Tam kiedyś był mój pokój. Dwa kolejne okna są z dawnej sypialni moich rodziców.

 Zaskoczona spojrzałam na Larę. Twarz miała smutną, oczy przymknięte. Byłam pewna, że stara się wrócić pamięcią do czasów swojej młodości.

 Nigdy nie miałam okazji wypytać się swoich opiekunów o ich dawne lata życia. Nawet nie dlatego, że był to jakiś temat tabu – po prostu, oni o tym nigdy nie wspominali, a ja nieszczególnie się tym interesowałam. Dlaczego więc teraz postanowiła mi pokazać swój dawny dom?

- Kto tam teraz mieszka?

- Nie mam pojęcia – szepnęła Maman, oczy nadal miała zamknięte.

- A twoi rodzice...

- Nie żyją – dopiero po tych słowach spojrzała mi prosto w oczy swoim zamglonym wzrokiem. – Zabili ich śmierciożercy – dodała praktycznie bezgłośnie.

 Poczułam jak serce podchodzi mi do gardła. Wzmianka o wspólnikach Voldemorta zburzyła cały mój dotychczasowy spokój. Rozejrzałam się, szukając wzrokiem Adriana, jednak nie znalazłam go obok siebie, co jeszcze bardziej zwiększyło moje obawy.

- Spokojnie, zaraz wróci – poczułam jak Lara kładzie mi drążącą dłoń na ramieniu.

 Uniosłam ku niej spojrzenie, a ta kucnęła cały czas spoglądając na mnie wzrokiem pełnym smutku. Mogłam usłyszeć biegające po jej głowie myśli i mocne uderzenia serca.

- Caroline – odezwała się po krótkiej chwili milczenia, ledwo panując nad własnym głosem. – Wiem, że wtedy w sierpniu, po przyjściu do Tulon tego listu z Hogwartu, miałaś do mnie i Adriana żal o to, że nie byliśmy z tobą do końca szczerzy. Niedużo czasu zajęło nam zrozumienie twoich uczuć. Fakt, iż nie wiedzieliśmy, czyim dzieckiem jesteś naprawdę w ogóle nas nie usprawiedliwia. My... po prostu nie wiedzieliśmy jak mamy się do tego zabrać. Nawet nie znaliśmy twojego prawdziwego imienia – urwała, by zetrzeć pierwsze potoki łez spływające po jej zaróżowionych policzkach. – Ale w czasie twoich pierwszych miesięcy nauki w Hogwarcie, podjęliśmy parę ważnych decyzji. Podarujemy ci cząstkę naszej przeszłości. A także przeszłości twoich rodziców. Zasługujesz na poznanie pewnych faktów.

 Nim zdążyłam ubrać własne myśli w słowa, które zapewne nie byłyby wyrazem żadnych życiowych mądrości, usłyszałam głuchy trzask.

 Z ulgą stwierdziłam, że to tylko Adrian aportował się przed sekundą. Chwyciłam go kurczowo za rękę, ciesząc się wewnątrz siebie jak małe dziecko, gdy poczułam, że odwzajemnił uścisk.

- Dlaczego ich zabili?

- W pewnym sensie z mojego powodu – wymamrotał Papa, pustym wzrokiem studiując tańczącą na wietrze plastikową torebkę.

- Adrianie...

- Powinna znać prawdę, Laro – spojrzał smutno na swoją żonę, po czym puścił moją dłoń i przykucnął nad pobliską kałużą. – W czasach swojej nauki w Hogwarcie byłem uczniem Slytherinu. Jakkolwiek źle postrzegają ten dom Gryfoni, Krukoni i Puchoni, nie mieszkali w nim sami maniacy czystej krwi i prześladowcy mugoli. Byli tam też tacy jak ja, dzieciaki, młodzież usiłująca znaleźć swoje miejsce w świecie, mająca własne marzenia, priorytety. Niektórzy byli wyrzutkami. Inni potrafili znaleźć się wśród ludzi z odmiennymi poglądami, aczkolwiek polegało to na zdobyciu pewnego rodzaju popularności.  – Uśmiechnął się pod nosem, wrzucając płaski kamyk do brudnej wody. – Byłem najlepszym graczem w naszej drużynie quidditcha, więc nikt nie mógł mi podskoczyć. Niestety, mojego współlokatora, Severusa Snape’a, traktowano zgoła inaczej...

- Naprawdę dzieliłeś pokój ze Snape'em? – Ze zdumienia prawie zakrztusiłam się zakurzonym powietrzem. – Z tym... gburem?

- Niech zgadnę, uczy cię teraz eliksirów i za nic w świecie nie chce ci postawić najwyższej oceny? – W oczach Papy na krótką chwilę zabłysło rozbawienie. – Czyli nic się nie zmienił. Bo wiesz, w pierwszych latach swojej nauki nie potrafiłem się wybić u profesora Slughorna, który wówczas uczył eliksirów. Severus zaoferował mi swoją pomoc. Nie miałem problemu ze zdobywaniem wiedzy i nauką, dlatego też moje notatki w niedługim czasie z tych prezentujących dosyć prymitywny poziom, stały się dużo, dużo lepsze. Ale mój współlokator, zawsze miał do nich jakieś „ale”. Nigdy moja praca nie była w stu procentach dobra, a ja musiałem się „jeszcze wiele, wiele nauczyć”. Kto by pomyślał, że teraz przeleje swoje metody nauczania na ciebie...

- W dodatku zapewne bardzo przypominasz mu Lily...

 Musiałam zapanować nad sobą, by głośny okrzyk zaskoczenia przypadkiem nie wydarł się z moich ust. Co do tego, jak traktuje mnie na lekcjach profesor Snape, ma moja nieżyjąca Mama?

- To jeszcze bardziej zagmatwana historia – westchnęła Maman – Nie mam pojęcia, jak bardzo moje przypuszczenia były trafne, ale odkąd pamiętam, miałam wrażenie, że twój obecny nauczyciel eliksirów był zadurzony w Lily. Sama wolałam się nie wypytywać twojej matki o szczegóły ich znajomości, zwłaszcza po incydencie na piątym roku, gdy Snape wyzwał Lily od szlam...

 Potarłam ze zdenerwowania skroń, nie mogąc ubrać swoich uczuć w słowa. Jak Snape śmiał w ten sposób obrazić moją Mamę?! Co ona zrobiła mu złego?

- Zanim wyciągniesz jakiekolwiek wnioski – wtrącił się Adrian, jakby czytając mi w myślach – pozwól, że coś wyjaśnię. Jak na początku wspomniałem, w moim domu byli ludzie, którzy chcieli znaleźć swoje miejsce w życiu. Co nie znaczy, że wszyscy odnajdywali je za pierwszym razem. Severus się zagubił. Myślał, że to co wówczas czynił to najlepsze rozwiązanie. Droga do szczęścia. Zaczął coraz bardziej zgłębiać się w czarną magię... Z początku próbowałem go od tego odciągnąć, ale moje starania szły na marne. Najpierw otrzymałem przydomek „tchórza”, który zamienił się na miano „zdrajcy krwi”, gdy zacząłem spotykać się z Larą. Między nami stworzył się mur nie do pokonania, który wzmocnił się jeszcze bardziej, gdy zacząłem spędzać czas w towarzystwie twojego ojca i jego przyjaciół z Gryffindoru. Teraz wiem, że nieświadomie i zupełnie niechcący wbiłem nóż w plecy własnemu współlokatorowi. Byłem jednak zbyt szczęśliwy, by dostrzec własnoręcznie spowodowaną ranę, gdyż sam odnalazłem to czego szukałem – zaśmiał się z goryczą, szybko ocierając wierzchem dłoni dwie samotne łzy znaczące ślad na jego policzkach. – No i przyszło mi później zapłacić za to dosyć wysoką cenę.

 Obserwując jak Maman pokrzepiająco przytula się do mojego opiekuna, zacisnęłam swoje niewielkie dłonie w pięści. W mojej głowie pojawiło się obrzydliwe, krwawe i drastyczne zakończenie całej historii.

- Czy to Snape zabił...

- Nie! – Zaprzeczyła Lara żarliwie, gwałtownie się podnosząc i trochę zbyt mocno unosząc mój podbródek tak, bym mogła spojrzeć jej w oczy. – Cokolwiek teraz sobie myślisz, to nie jest właściwe, Caroline. To nie Severus Snape zamordował twoich rodziców. Dla Voldemorta działało wiele innych osób, zarówno tych, którzy po prostu desperacko walczyli o własne życie sięgając się tak haniebnych czynów, jak i tych najgorszych, pozbawionych nawet najmniejszej iskierki miłości we własnych sercach.

- Ale dlaczego...

- To była po prostu zemsta, Caroline – odpowiedział Adrian, głaszcząc mnie uspokajająco po włosach. – Pamiętasz jak w sierpniu dowiedziałaś się o tym, że wraz z twoimi rodzicami działaliśmy w Zakonie? Myślisz, że moi rówieśnicy, znajomi ze Slytherinu przyjęli ten fakt ze stoickim spokojem? Dla nich to była zdrada, w dodatku jedna z najgorszych! Najpierw zamordowali mojego ojca, który w tamtych czasach mieszkał na południu Francji. Ha, dupki nie mogli nawet jemu darować, wiedzieli jak bardzo byłem do niego przywiązany – Papa ze złością kopnął leżący tuż obok niego podwiędły liść. – Niecały miesiąc później zamordowali rodziców Lary... Zostaliśmy sami, w dodatku nasze misje dla Zakonu Feniksa nie były kaszką z mleczkiem. Każdego dnia groził nam los wszystkich naszych zamordowanych towarzyszy. Ja prawie każde starcie ze śmierciożercami przeżywałem jeszcze boleśniej, bo w większości rozpoznawałem swoich dawnych znajomych. Towarzyszy z drużyny. Tych, z którymi siedziałem w jednej ławce na różnych lekcjach, zdawałem SUMy i Owutemy. Z którymi wspólnie przez siedem lat spożywałem posiłki w Wielkiej Sali.

 Pokręcił szybko głową, jakby mając nadzieję, że tym wszystkim zdoła zmienić swoją przeszłość na lepszą, doda barwy złym wspomnieniom, odbierze im ich brutalność i ból, jakie zadają sercu z każdym swoim powrotem.

- Miałem nadzieję. Nadzieję na to, że się nawrócą. Zrozumieją głupotę własnego postępowania. Wszystko to wyparowało w mgnieniu oka w dniu, gdy zaatakowali mnie i Larę na granicy. Gdy szeroko otwartymi oczami obserwowałem jak jeden z najlepszych znajomych przyczynia się do śmierci mojego nienarodzonego dziecka.

- Jak się nazywał? – Nie miałam pojęcia, czemu akurat to pytanie jako pierwsze się ze mnie wydobyło; poczułam, że zrobiłam jeden wielki nietakt.

- Jego nazwisko czasami trudniej mi wymówić niż imię Sama-Wiesz-Kogo...

 Kiedy wreszcie usłyszałam jak nazywa się morderca dziecka moich opiekunów, miałam wrażenie, jakby ktoś uderzył mnie patelnią w tył głowy. Moje przybrane rodzeństwo zabił Dylan Lizzyl. Ojciec Camerona Lizzyla.

 Ojciec Ślizgona, którego jestem korepetytorką...

~*~

 Mam mieszane uczucia co do tego rozdziału. Wiem, że co niektórym z Was może przeszkadzać zbyt duża ilość dialogów. Niestety, nie miałam pojęcia jak inaczej przedstawić opowieść Adriana. Wyszłam po prostu z wprawy - kilka miesięcy bez pisania robi swoje, chyba nie zaprzeczycie.

 Przy okazji jeszcze raz chciałabym podziękować wszystkim z Was, którzy cierpliwie czekali na ukazanie się tutaj kolejnego rozdziału - nie tylko z resztą z cierpliwość, ale też ciepłe słowa, pamięć i pewnego rodzaju wsparcie duchowe.

 Wiem , że ten rozdział poziomem może przypominać trochę te pierwsze notki. Niemniej, jestem z niego dumna. Niełatwo mi opisywać tego typu relacje, najlepiej czuję się pisząc o grupie młodzieży, ale gdy do akcji w końcu wkraczają starsi ludzie - jest dużo gorzej.

 Za zaległości również przepraszam. Nadrabiam je w ślimaczym tempie, wiem o tym. Niestety, rok szkolny dobiega końca, a ja mam jeszcze tyle spraw do załatwienia (nawet teraz mam na belce spuszczony esej z WOSu i pracę na język niemiecki). Proszę Was o cierpliwość, do każdego wpadnę przeczytać zaległe posty.

 Co jeszcze... Ah tak, narracja - muszę przyznać, że pisząc w czasie przeszłym, notki tworzy mi się znacznie wygodniej i nie mam aż takich trudności z odpowiednim doborem niektórych czasowników. Zaczęłam już poprawiać rozdział pierwszy i już za jakiś czas (nie powiem za jaki, bo bardzo prawdopodobne, że niedługo znów zostanę odcięta od komputera) wszystkie poprzednie notki będę wyglądać tak jak ten obecny.

 Na koniec chciałabym życzyć tutaj powodzenia wszystkim maturzystom. Pokażcie tym egzaminatorom, kto tu rządzi, nie dajcie się tym "cudownym" kluczom odpowiedzi dyktującym jakieś bzdurne warunki. Trzymam za Was kciuki ;)